Część 84.

Część 84.

            Tom niemal wybiegł na korytarz, jakby uciekał z płonącego pokoju. Istotnie, tam wewnątrz zapłonął ogień, który niechybnie mógłby go spalić, a nie chciał w tym pożarze zginąć. Szedł szybko w stronę windy, wszystko w nim wrzało, emocje rozrywały na strzępy, ale po kilkunastu pospiesznych krokach zatrzymał się w miejscu i stanął jak słup soli. Serce waliło mu mocno, boleśnie i miał wrażenie, że trawi go jakaś gorączka. Czuł niemoc i bezradność. Z jednej strony chciał uciec jak najdalej, tak przynajmniej nakazywał mu jego rozsądek, z drugiej jednak, jakaś - ta bardziej niepokorna - część jego jestestwa, nakazywała mu wrócić i poddać się pragnieniu, zatonąć w oceanie miłości. Odwrócił się i opierając dłońmi o zimną ścianę, przyłożył do niej również czoło. Był rozpalony i miał wrażenie, że wzniecone w tamtym apartamencie płomienie ognia przedarły się przez drzwi, aby dogonić go na tym korytarzu i pochłonąć bez reszty. Ale jeśli już miał się spalić, to dlaczego teraz i tutaj? Czy nie lepiej jednak byłoby tam wrócić? Nie! Nie może zmarnować tego czasu, kiedy uczył się żyć bez niego, po co ma robić mu nadzieję, jeśli znów będzie musiał go zostawić? Poza tym, jeśli tam wróci, to czy będzie miał na tyle sił, aby ponownie stamtąd wyjść? I po cholerę ma wracać? Przecież wszystko już sobie powiedzieli.

            Wątpliwości, wahanie i te myśli sprawiały, że czuł się jak na jakimś rellercoasterze, unosił się w górę, aby zaraz spaść boleśnie w dół. I właściwie dlaczego to robił? Czemu wciąż tutaj tkwił, zamiast pójść do klubu i dalej bawić się na imprezie przygotowanej tylko dla niego? No właśnie… Czemu wciąż stał w tym samym miejscu korytarza, czując się tak, jakby jego stopy zostały przyklejone do podłoża. Chciał się wreszcie ruszyć, ale coś ciągnęło go tylko w jedną stronę i wcale nie była to droga do windy. Wiedział, że jedynym dobrym i rozsądnym posunięciem będzie odejście stąd. Powinien zostawić wszystko , jak jest, i tak już zbyt wiele mu powiedział, może nawet rozpalił w nim nadzieję.

            Powinien, ale nie chciał i chyba nie potrafił. W tej chwili jego jedynym pragnieniem był powrót do apartamentu wprost w ramiona Billa, więc dlaczego miał z tego zrezygnować? Jakiś głos z tyłu głowy wciąż krzyczał, że musi odejść, choćby dlatego, że jutro bierze ślub i nawet jeśli nie kocha, nie może zdradzić na kilka godzin przed nim, bo to przecież haniebne! Ten drugi zaś szeptał, że może to jedyna szansa, aby znów poczuć tę błogość, to największe w jego życiu szczęście, ten jeden, jedyny, ostatni raz! I ten drugi głos namawiający do grzechu, chociaż nieśmiało i cicho, słyszał o wiele lepiej i był mu milszy, niż ten pierwszy, rozsądny i prawy. Z każdą minutą jego wahanie malało, a opór własnym pragnieniom słabnął coraz bardziej. Wciąż go kochał, najbardziej na świecie, i ten czas spędzony z daleka od niego nie zmienił tej miłości nawet w calu. I sam sobie nie potrafił odpowiedzieć na pytanie, dlaczego nie mógł się z niej wyleczyć, dlaczego to uczucie wciąż tak niemożliwie silne, już na zawsze miało pozostać gdzieś w głębi jego jestestwa. Ale na Boga… wciąż kochał! Kochał wczoraj, kochał dziś, i wiedział, że będzie kochał także i jutro. Kochał każde wspomnienie o nim, każdą najmniejszą myśl, kochał tak bardzo, że mógłby całować ślady jego stóp na piasku. Gdyby Bill tylko mógł wiedzieć, gdyby mógł znać każdą jego myśl... On sam do dziś nie wiedział jak to się stało, że tak bezgranicznie zawładnął jego duszą, wyrwał mu serce, które już nie potrafiło pokochać kogoś innego.

            Wciąż tkwił w tym samym punkcie smagany językami ognia, dla którego nie było granic ścian pokoju. Przez jedną, krótką chwilę, przez jeden dotyk i czuły gest, obudził się w nim demon, który przypomniał mu chwile upojnej rozkoszy i uświadomił, że z nikim, nigdy już nie zazna takiego szczęścia, i nie zasmakuje tej słodyczy. To, co odczuwał będąc przy nim, nie mogło się równać z niczym, a jego przyszła żona w porównaniu z tym co dawał mu Bill, była zaledwie marną kochanką braną wtedy, kiedy w pobliżu nie ma lepszych.

            Odkleił czoło od ściany, ciężki oddech przyspieszył, a stopy poczyniły pierwsze kroki w powrocie do przeszłości. Nie umiał już zawrócić, nie potrafił się powstrzymać, to było silniejsze od rozsądku i jego przyzwoitości. Pragnął zapomnienia, pragnął jego miłości. Pieprzyć ból, pieprzyć żal! Liczyło się tylko tu i teraz!

            Przebiegł te kilka metrów i natychmiast nacisnął klamkę. Wszystko to stało się tak błyskawicznie, że nie umiałby nawet odtworzyć minionych sekund, a jedyne co zapadłoby mu w pamięć, to zapłakana twarz Billa, kiedy nagle odwrócił się na dźwięk otwieranych drzwi. W mgnieniu oka znalazł się przy nim i drżącymi dłońmi objął jego mokre policzki, po czym spojrzał mu w oczy z całą wyrażoną tym spojrzeniem miłością i namiętnością. Chciał coś powiedzieć, ale po chwili uznał, że przecież wystarczy mowa ciała, bo słowa są tu zupełnie zbędne. Pieszczotą warg scałował płynące po policzkach brata łzy i choć były słone, to w tej chwili wydały mu się nieziemską słodyczą. Choćby czarnowłosy usilnie się starał, to nie znalazłby nawet milimetra na swojej twarzy, której Tom nie pokryłby pocałunkami, wciąż jednak omijając usta, które być może naprawdę chciał pozostawić nietknięte. Tylko, czy naprawdę tego chciał? I w tej chwili zadał sobie w myślach to retoryczne, niewypowiedziane pytanie, które popchnęło go w objęcia bliźniaka. Bill, zakleszczył go w swoich ramionach, jakby w obawie, że znów zechce mu uciec, ale jeśli już wrócił, to chyba nie tylko po to, aby pozostawić mu na pocieszenie zaledwie kilka muśnięć. Słyszał jego ciężki, przyspieszony oddech i zaraz spotkała go ta upragniona zachłanność, kiedy wreszcie otulił ciepłem swoich warg, jego usta. Westchnienie czarnowłosego przedarło się przez nieopatrznie pozostawioną szczelinę niescalonych jeszcze przez moment, zachłannych warg, ale już po chwili nie zdołała się spomiędzy nich wydostać najmniejsza drobina powietrza.

            Bill był zaskoczony i oszołomiony tą nagłą zmianą, tak niespodziewaną, ale upragnioną. Wrócił do niego i tylko do niego! I właśnie teraz, kiedy języki roztańczyły się na dobre, a usta pochłaniały wzajemnie w zaborczym pocałunku, poprzysiągł sobie zrobić wszystko, aby już nigdy nie zechciał uciec z jego ramion. Po tak długim czasie, wreszcie go czuł całym sobą, oddychał nim, do cna pochłonięty obezwładniającą pieszczotą. Zachłanny pocałunek zdawał się nigdy nie skończyć, ale przecież obaj nie chcieli poprzestać zaledwie na tym, choć wciąż tak trudno było im rozłączyć wargi. Kiedy w końcu to się stało, znów spojrzeli sobie w oczy, i zaraz, wciąż nie mówiąc nic, jednocześnie ściągnęli z siebie koszulki. Przez chwilę wzajemnie sycili się widokiem swoich nagich torsów. Tak dawno nie dane im było na siebie patrzeć, że obaj nie potrafili sobie tego odmówić, a rozłąka sprawiła, że w spojrzenia wkradła się delikatna nuta onieśmielenia. Powietrze drgało i ta niewielka przestrzeń dzieląca ich ciała, skumulowała w sobie całe, erotyczne napięcie. Ogień rozpalony kilkanaście minut temu wciąż płonął i jeden pocałunek nie mógłby go ugasić.

            Tom wyciągnął rękę, delikatnie przesuwając opuszkami palców po policzku Billa, zsunął je na szyję, na której wyczuł pulsującą tętnicę. Jak szybko teraz musiała w niej płynąć jego gorąca krew… Spłynęła na niego czułość i zagubił gdzieś okazaną w pocałunku gwałtowność. Pragnął się nim sycić wolno, przesiąknąć jego miłością do szpiku kości, jakby na zapas, aby zapamiętać tę noc na długo i czerpać z niej siłę, kiedy będzie musiał znów odejść. O ile w ogóle będzie potrafił odejść…

            Bill czuł na ramieniu rozbiegane opuszki palców brata, który musiał odbierać drżenie jego ciała. Tylko on mógł czynić ledwie dotykiem takie cuda i Bastien, choćby poruszył niebo i ziemię, choćby był czulszy i bardziej pieszczotliwy, to niczym i nigdy nie potrafiłby mu dorównać w tej umiejętności doprowadzania go do szaleństwa. Ale zdawał sobie sprawę, że to nie żaden kunszt, a czysta miłość sprawiała, że odczuwał wszystko tak mocno. Mieć Toma tak blisko, to najlepsze czego mógł dziś doświadczyć. I choć tak bardzo się tego spotkania bał, to los przechylał właśnie szalę na jego korzyść. Objął go zaraz swoimi ramionami, pragnąc poczuć jeszcze bliżej. Zaraz też wstrzymując oddech, schował twarz w zagłębieniu między szyją, a obojczykiem brata. Pozwalając się pieścić jego dłoniom, pozostawiał mu czułe muśnięcia na szyi, obdarowując jego plecy delikatnym dotykiem palców. Uwielbiał delektować zmysły miękkością jego skóry. Okrążając opuszkami korale kręgosłupa, idealnie wyczuwał każdy z nich i miał wrażenie, że przez ten czas, kiedy nie miał możliwości go dotykać, jego ciało stało się bardziej umięśnione, jeszcze idealniejsze, choć wcześniej uważał, że bardziej idealnym być się nie da. Zrobił to, o czym zamarzył jeszcze tam na dole, w klubie. Ściągnął mu z włosów gumkę, rozpuszczając je i dopiero teraz zobaczył, że sięgają do ramion. Był taki przystojny… Drżał w niemym pragnieniu, którego wciąż obawiał się wyrazić słowami, pragnął go całym sobą i czuł, że Tom także go pragnie. Wiedział, że zrobi wszystko, aby już go stąd nie wypuścić, przecież znał swoją moc względem Toma. Nie potrafił mu się nigdy oprzeć, jeśli był blisko, i teraz już miał pewność, że jeśli udałoby mu się wcześniej z nim spotkać, już dawno by mu uległ. Jeżeli myślał, że ten czas cokolwiek zmienił, to bardzo się mylił i poprzysiągł sobie, że nie wypuści go stąd samego.

            Pociągnął go za sobą w stronę łóżka, brat nie protestował. Opadli na nie, a Bill nie zamierzał tracić ani minuty dłużej. Pragnął wrócić mu pamięć, dać z siebie wszystko, być dla niego najlepszy i idealny, chociaż miał świadomość, że od dawna tak jest, ale ta noc była wyjątkowa i od niej zależało, jak potoczy się ich dalsze życie, od niej zależało wszystko. I jeśli już miał taką okazję w dłoniach, nie zamierzał jej z nich wypuszczać.

            Deszczem pocałunków zrosił jego szyję i ramiona, a ukochane ciało natychmiast poddało się tej pieszczocie. Czuł na wargach każdy, napięty mięsień pod skórą brata, który wydawał z siebie teraz ciche pomruki przyjemności, jednocześnie dotykając wszędzie tam, gdzie zdołał w tej pozycji dosięgnąć. Szczęście tańczyło w każdej komórce jego ciała i wiedział, że dla tej chwili warto było żyć, cierpieć i kochać.

            Tom obserwował poczynania brata, odbierając przyjemność z dotyku jego ust i dłoni. Zwiewne, słodkie i delikatne pocałunki uderzały w niego, pobudzając każdy neuron, sprawiając, że pragnął oddawać mu we władanie całego siebie, zatracić się w tym bez reszty. Potem posiądzie go, da mu największą rozkosz, ale teraz chciał brać, czerpać garściami tę przyjemność i zapisać gdzieś w pamięci każdą, bezcenną sekundę.

Bill zsunął się nieco niżej, nie omijając po drodze nawet milimetra skóry, która tak bardzo pachniała jego kochaniem. Fragment po fragmencie, bardzo dokładnie układał całun z pocałunków na jego torsie, pieszcząc najwrażliwsze miejsca, i lekko nadgryzając sutki. Przecież bardzo dokładnie znał mapę jego ciała i dobrze wiedział co lubi. Wsłuchiwał się w przyspieszony oddech brata, a to, co docierało do jego uszu, podniecało go jeszcze mocniej. Każdy zmysł wyczulony był na te reakcje, kiedy władał jego istnieniem w najczulszej pieszczocie. Klucząc ustami coraz niżej, odpiął mu zwinnymi palcami pasek i szybko ściągnął to wszystko, co jeszcze Tom miał na sobie.

Szatyn podniósł teraz lekko głowę. Pragnął go i to bardzo, był podniecony i rozpalony, patrzył na jego poczynania w niemym oczekiwaniu, i drżał. Zawsze lubił na niego patrzeć, kiedy tak zapamiętale pieścił ustami każdy milimetr jego ciała, lubił chłonąć zmysłem wzroku ten widok, gdy usta bliźniaka sunęły w dół, scałowując z niego podniecenie i samemu napełniając się nim. Wilgocią warg naznaczał teraz połać skóry na brzuchu i dobrze wiedział, że on chce więcej. Czarnowłosy także tego pragnął, więc odrobinę uniósł się na łokciach, aby spojrzeć nieco niżej, tam gdzie już w apogeum wzwodu prężył się penis bliźniaka. Dreszcz podniecenia nagłą lawiną przetoczył się przez jego istnienie, kumulując przyjemnym mrowieniem w podbrzuszu. Chyba jeszcze nigdy, aż tak nie podniecił go sam widok, ale dziś było zupełnie inaczej, było wyjątkowo.

            Bill objął u nasady jego męskość i tam też z wolna skierował swoje wargi, którymi sunął od dołu w górę, i jednocześnie oblizując go z każdej, możliwej strony, skoncentrował się przez chwilę na główce. Tu zatrzymał się, a usta złożone do pocałunku natychmiast popieściły sam czubek. Zaraz jednak splunął odrobiną śliny, żeby Tom czuł jeszcze większą wilgoć i ciepło, aby wypełnił się rozkoszą od czubków palców u stóp, po końce włosów na głowie, aby przez ciało przepływała ekstatyczna przyjemność, by drżał z tej ekstazy i szeptał lubieżnie o tym, czego teraz chce. Czarnowłosy wsłuchiwał się w ciche pomruki, kiedy bliźniak już poddał się zupełnie temu uczuciu nirwany opadając głową na pościel, a wtedy zaczął ssać czubek jego członka, obejmując go jednocześnie dłonią i onanizując wolnymi ruchami. Zafundował mu kalejdoskop doznań, zmieniając natężenie pieszczot, na przemian lekko przygryzając, to znów mocno ssąc, aż w końcu zanurzył go całego w swoich ustach, i obejmując mocno wargami, sunął po nim zastępując dłoń, która teraz zaczęła dotykać wrażliwych jąder. Usłyszał stłumiony jęk Toma. Tak… To było właśnie to, co najbardziej chciał teraz chłonąć każdym zmysłem, to była najpiękniejsza muzyka i jednocześnie dowód, jak mu z nim cholernie dobrze. Jego marzenia zaczęły się spełniać. Wiedział, że jest w stanie doprowadzić go na skraj szaleństwa i miał pewność, że Tom także jest tego świadom.

            Teraz wystarczyło już niewiele, aby właśnie na tym skraju się znalazł. Bill nie protestował, kiedy zdecydowanym ruchem przyciągnął go do siebie chwytając za przedramiona. Z pewnością przyjemnie byłoby skończyć w jego ustach, ale nie chciał robić tego w tej chwili, kiedy po tak długim czasie znów mógł być w nim. To zawsze było dla niego najpiękniejszym zwieńczeniem wzajemnego oddania. Teraz najwyższa pora była zdjąć z czarnowłosego to, z czego tak niedawno on sam go rozbierał. Spodnie zsunęły się na podłogę, a klamra paska zadźwięczała cicho. Przesunął pełnym uwielbienia i pożądania wzrokiem, po jego już zupełnie nagim ciele. Bill wciąż był szczupły, a jego ciało wprost idealne, jednak teraz jakby bardziej umięśnione. Wyglądało na to, że brat spędzał trochę czasu na siłowni. I znów dotarło do niego to, że prawie nic nie wiedział o tym, co robił i jak żył, będąc z daleka od niego. Ten czas był absolutnie stracony, czy więc chciał tracić go więcej? Chyba jednak będzie musiał… Powrót do niego był kuszącą myślą i nie pragnął niczego więcej, ale wybrał zupełnie inną drogę z której raczej nie odważy się zawrócić, bo zaszedł już zbyt daleko.

            Bill leżał teraz na plecach, poddając mu się bez słowa sprzeciwu i bez opamiętania,  uległy i tylko jego, trwał w niemym oczekiwaniu na każdą, pieszczotę jaką za chwilę zechce mu podarować jego miłość. Spragniony, oddychał niecierpliwie i szybko, łapczywie chwytając drobiny powietrza, z wzrokiem wlepionym w ukochaną twarz. Tom także wpatrywał się w niego, czule pieszcząc dłonią jego ciało. Odbierał najpiękniejszą reakcję na swój dotyk. Jego lekko rozchylone usta, wilgotne od śliny, i ten mętny, pełen pragnienia wzrok, to wszystko było dla niego bezcenne. Od chwili kiedy tu wrócił, nie wypowiedzieli ani słowa, sycili tą chwilą bliskości inne zmysły. Szatyn rozpalał go coraz mocniej, a swym czułym i delikatnym dotykiem, doprowadzał teraz bliźniaka do szaleństwa i doskonale widział, że już cały płonie, a przecież wciąż go nie posiadł. Wsunął w niego dwa palce, które uprzednio ostentacyjnie oblizał, sprowadzając na brata kolejne tsunami dreszczy, i pocierając z wolna, rytmicznie, odnalazł bez trudu ten punkt, który stymulując sprawił, że z gardła Billa wyrwał się bezwstydny, podniecający jęk. Patrzył mu prosto w oczy, wysuwając różowy, mokry język, którym przesunął po wargach i sam zaczął poruszać biodrami w rytm pchnięć brata, który też już był na skraju wytrzymałości. Doskonale wiedział, że nie myśli już o niczym innym, jak o tym, aby wedrzeć się w niego jednym, mocnym pchnięciem, niemal rozrywającym i bolesnym.

            – Tommy, kochaj mnie teraz… – wymruczał cicho swoje pragnienie. Tak... Chciał tego, chciał poczuć ten rozkoszny, rozdzierający ból, jego w nim. Płonął jeszcze bardziej, kiedy brat pochylił się nad nim, i ocierając się o jego tors swoim, pieścił ustami wrażliwe miejsce koło ucha, owiewając je ciepłym oddechem i kuszącym szeptem, który w swojej obietnicy tak bardzo zniewalał:

            – Teraz będziesz tylko mój… – Czyżby obiecywał mu raj i spełnienie marzeń? Więc niech podaruje mu go natychmiast, nim do reszty oszaleje!

            Zęby czarnowłosego wbiły się w dolną z warg, odciągając myśli od sycenia się przyjemnością jakiej w tej chwili autorem był Tom. Nie chciał zbyt wcześnie się spełnić. Jak on to robił, że wystarczyło kilka gestów, pocałunków, czuły dotyk, by cały stawał w płomieniach, a męskość niebezpiecznie pulsowała? Ale on przecież znał każdy najczulszy punkt galaktyki jego ciała. Wiedział, co lubi i sprytnie wykorzystywał tę wiedzę, doprowadzając go do obłędu.

            I wreszcie wypełnił go sobą, zastępując palce tą bardziej pożądaną częścią ciała. Z wolna wsunął się w niego, opierając na dłoniach po obu stronach ukochanego ciała. Wpatrywał się w tę najpiękniejszą twarz, chłonąc każdy, najmniejszy jej grymas. Tyle dni tak bardzo łaknął tego widoku, a teraz miał go przed oczami, uległego, oddanego mu bez reszty. Dobił do końca i zapulsował w nim gwałtownie, a wówczas znów usłyszał głośny wyraz podniecenia i przyjemności. Poczuł, jak na jego biodrach zakleszczają się uda bliźniaka, jak obejmuje go błogie ciepło jego wnętrza. Tak, był w raju, choć przecież wciąż największa rozkosz była przed nimi, ale z Billem wszystko wiodło go tylko w krainę szczęścia i nieziemskiej przyjemności. Wprawiając swoje biodra w ruch, pochylił się, aby także posiąść usta brata, które zaraz połączyli stając się niemal jednym ciałem. Całowali się łapczywie, zaborczo.

            Czarnowłosy z trudem chwytał powietrze, nie był w stanie świadomie łączyć warg, ale starał się oddawać pocałunki najlepiej jak potrafił, pozwalając jednocześnie wydobywać się z nich stłumionym jękom rozkoszy. Jego ciało wiło się pod nim w nieziemskiej przyjemności i pewnie szeptałby i krzyczał na zmianę jak jest cudowny, gdyby nie fakt, że w tym amoku już niemal zapomniał swojego imienia. Czuł w sobie całą jego wielkość, a z każdym mocnym pchnięciem coraz bardziej zaciskał na nim swoje zwieracze, aby poczuć to wszystko jeszcze pełniej, jeszcze silniej, tym samym dając tę możliwość także i ukochanemu. Roztańczył biodra wychodząc mu naprzeciw.

             Z każdą minutą obezwładniała ich coraz większa przyjemność. Tom penetrował go coraz mocniej i szybciej, jednocześnie pieszcząc ustami w najczulszy sposób jego szyję sprawiał, że Bill był już bardzo blisko końca. Odchylił głowę w tył, słysząc wręcz idealnie, jak bratu jest dobrze. Dźwięcznie dawał upust swojej przyjemności, owiewając płatek jego ucha ciepłym oddechem dyszał głośno, jednocześnie pojękując. Chciał już do tego nieba, do jego nieba rozkoszy... Nie potrafił powstrzymać ani jednego jęku, ani jednego przepełnionego pasją westchnienia, jakie oddawał mu, jednocześnie okazując jak jest cudownie.

            Bill zsunął uda, wypychając biodra lekko w górę i objął dłońmi jędrne pośladki bliźniaka, jakby tym odruchem chciał jeszcze głębiej poczuć go w sobie. Usta dedykowały mu każdy gorący oddech z coraz głębszymi, dłuższymi pojękiwaniami. Momentami wręcz krzyczał z rozkoszy, jaka zaczęła doszczętnie go obezwładniać. W kilka minut obłędny dreszcz targnął jego ciałem. Dlaczego przy nim, jego świadomość zawsze pędziła niemal galopem do przyjemności, kiedy chciałby sycić się zbliżeniem o wiele dłużej, najlepiej w nieskończoność? Czemu nie potrafił okiełznać swojego popędu i przedłużyć tego aktu? Ale obaj zawsze pragnęli się tak bezgranicznie mocno, że spełnienie ogarniało ich prędzej, niż by tego chcieli.

            – Kocham cię Tommy, kocham! – krzyknął w ekstazie.

            Tom chłonął spojrzeniem każdą jego reakcję I choć wciąż jeszcze się nie spełnił, to już pragnął do rana oddawać się pożądaniu, które z pewnością niebawem Bill rozbudzi w nim na nowo. Przymknął na chwilę powieki, ale zaraz uchylił je z powrotem. Obraz był lekko zamglony jednak bez wysiłku dostrzegł, jak ukochane ciało wije się pod uderzającymi w nie falami rozkoszy. To był jego własny punkt kulminacyjny... Jego własny koniec. Ten widok sprawił, że zalała go gorączka i nie był w stanie już dłużej tego powstrzymać. Tamowana rozkosz uderzyła w jego ciało niemal boleśnie. Donośny jęk największej przyjemności wyrwał się na wolność i poczuł, że euforia opanowuje każdy centymetr ciała. To jakby dusza rozszczepiła się, unosząc na te sekundy w błogości.

            Tom sięgnął po swoją przyjemność, gdy echa ekstazy wciąż rozbijały swoje drobiny w ciele Billa, który falą dreszczy przywitał pulsacyjne drgnięcia męskości brata w sobie, mogąc sycić się widokiem euforii bliźniaka. Zamglone spojrzenie, które po chwili okryły opadające powieki, jego przylegające ciało, to wszystko sprawiało, że chciał krzyczeć ze szczęścia. Cudownie było czuć się instrumentem w dłoniach takiego wirtuoza, dzięki któremu w każdą komórkę ciała wciąż napływała niewysłowiona rozkosz. Mocno objął go ramionami, silniej przylegając udami do bioder i bardziej zacisnął się na nim, dbając o to, aby pełniej mógł przeżyć swój orgazm. Ostatnie, głośne westchnienie oznajmiło mu koniec. Całe jego wnętrze wciąż pulsowało z przyjemności, gdy Tom jeszcze wypełniał go resztką wielkości. Pieścił morzem pocałunków jego ramiona, policzki i usta, a Bill pomrukiwał cicho z przyjemności przymykając oczy. Pragnął tych pocałunków, pragnął czuć wciąż opętane gorączką, jego usta na sobie. Odpoczną chwilę, a potem niech weźmie go znów kolejny raz, jak tylko zechce. Pragnął, by brał go raz po raz, do utraty tchu, do rana... Nigdy nie będzie mu dość, nigdy nie powie, że nie ma na to ochoty. Chciał go zawsze i wszędzie, z taką samą ogromną siłą, takim samym szaleńczym pragnieniem, ale dziś bardziej niż kiedykolwiek wcześniej i marzył, aby to dziś przerodziło się w wieczność.

***

            Bastien nie widział Billa cały dzień i bardzo za nim tęsknił. Zawsze doskwierał mu jego brak, kiedy byli rozłączeni choćby na kilka godzin, a co mówić na cały dzień i noc. Miał nadzieję, że kiedy już będzie na miejscu, ukochany odpowiednio go przywita, czego już nie mógł się doczekać. Rozmowa z nim po południu nieco go uspokoiła, ale potem miał być przecież kawalerski wieczór i ten czas mógł wiele zmienić. Chociaż w sumie nie byli tam sami i może nawet nie mieli okazji do rozmowy w cztery oczy. Skrajne myśli przetaczały się przez jego głowę, kiedy wracał do swojej garderoby. Te pełne obawy, po chwili wypierały zupełnie uspokajające, ale zaraz znów zaczynał się bać. Nie miał przecież żadnej pewności, co teraz robi Bill, czy może dobrze się bawi, czy znudzony imprezą wrócił do hotelowego łóżka. A jeśli nie wrócił tam sam? Nie, to niedorzeczność, Tom za kilkanaście godzin miał stanąć na ślubnym kobiercu, a jeśli wtedy uciekł od Billa, to przecież nie po to, żeby wszystko zaprzepaścić i zacząć to szaleństwo na nowo. Teraz, kiedy było już po koncercie, wreszcie mógł dorwać się do swojej komórki, aby do niego zatelefonować. Kiedy chwycił aparat w dłoń, uśmiechnął się sam do siebie, widząc wiadomość od ukochanego. Nim jednak ją otworzył, sparaliżował go dreszcz strachu. Co ona zawierała? Czy pomyślne dla niego wiadomości? Drżącą dłonią odblokował telefon i przeczytał to, co Bill napisał mu jeszcze z imprezy; „Nuda straszna, jakaś laska macha właśnie gołą dupą, a ja tęsknię za Tobą. Pewnie niebawem pójdę do pokoju i wyśpię się porządnie, żeby odpowiednio Cię przywitać jak już przyjedziesz”. Teraz usta Bastiena ozdobił jeszcze szerszy uśmiech, a serce zabiło mu mocniej. Kochany… Myślał o nim i nawet do niego napisał, wszystko składało się lepiej niż się spodziewał. Zadzwoni do niego, teraz, natychmiast, było zaledwie dwadzieścia po pierwszej, więc z pewnością go nie obudzi, może jeszcze jest na tej nudnej imprezie i pije z Georgiem? A może już się upił i kumpel odholował go do łóżka? Nieważne co teraz robił, przecież obiecał mu zadzwonić po koncercie, więc to zrobi.

            Wybrał połączenie. Jeden sygnał, drugi, trzeci, kolejny… Bill nie odebrał. Może po prostu wyciszył komórkę, ale z pewnością nie miał jej już w kieszeni, bo przecież musiałby poczuć wibracje. A może naprawdę się upił i już śpi, albo nie zdążył odebrać? Spróbował raz jeszcze i jeszcze raz. Nie odebrał. Pełen obaw odłożył telefon na stolik. A jeśli stało się to, czego najbardziej się bał…? Nie, to niemożliwe, przecież Tom nie zaciągnąłby go do łóżka tuż przed swoim ślubem, nie powinien w ogóle o czymś takim myśleć, ani dopuszczać sobie do głowy najczarniejszych wizji, do jakich zawsze miał tendencje. Nie było sensu zadręczać się takimi myślami, które pewnie były jedynie jego demonami.

            W bagażniku samochodu miał spakowaną torbę i garnitur na ten cały ślub, bo od razu po występie, chciał jak najszybciej ruszyć w drogę. Zrobi to, jak tylko weźmie prysznic i założy czyste ciuchy, bo to co miał na sobie po koncertowych szaleństwach, było mocno przepocone. Dodając sobie w myślach otuchy i uspokajając się nieco, ruszył do łazienki.

***

            Kolejny raz poszukał namiętności w jego ustach, łącząc wspólny oddech i właśnie wtedy na nocnej szafce zawibrowała komórka Billa. Raz i drugi, a w końcu trzeci. Tom uniósł się na łokciu i spojrzał bratu w oczy.

            – Nie odbierzesz? To pewnie on…

            – Nie odbiorę… – szepnął Bill.

            – Dlaczego? Bo twój głos by cię zdradził i wszystkiego by się domyślił?

            – Nie dlatego… Nie odbiorę, bo to już nie ma sensu, Tommy. Przecież nie wrócę do niego – odpowiedział Bill wpatrując się w brata i wtedy dostrzegł w jego oczach cień smutku. – Zostaniesz ze mną, Tommy, prawda? I wrócimy razem do Berlina, tak? – zapytał trwożliwie. Miał ogromną nadzieję, że to co właśnie przeżyli wszystko w ich życiu zmieni.

            Szatyn opadł na poduszkę i wbił wzrok w sufit. Jak miał mu teraz powiedzieć, że nie zamierza niczego zmieniać? Wiedział, że jeśli wróci do tego pokoju i jeśli będzie się z nim kochał, Bill odbierze to jednoznacznie.

            – Dlaczego nie odpowiadasz Tommy? – Teraz Bill uniósł się na łokciu i uporczywie w niego wpatrywał, szukając w jego oczach odpowiedzi na to pytanie. – Mam rozumieć, że byłem tylko twoją przedślubną zabawką?

            – Nie mów tak, bo to nieprawda – Tom ogarnął go mocno ramionami i przytulił. Dławił go żal, że będzie musiał mu w końcu zdradzić swoje zamiary, ale nie chciał tego robić w tej chwili. Do świtu było daleko, a on pragnął się jeszcze nim nacieszyć, móc dotykać, pieścić i całować. Może ostatni raz w życiu…

            – To dlaczego nie chcesz mi tego powiedzieć? – szepnął Bill układając głowę na jego torsie.

 – Po prostu nie mówmy teraz o tym, chcę mieć cię blisko bez zbędnych słów.

            – Przecież wiesz, że nie pozwolę na to, żebyś znów odszedł, ani nie dopuszczę do żadnego ślubu, przecież wcale tego nie chcesz, Tommy, kochasz mnie, a ja kocham ciebie. Przecież tęskniłeś za mną, prawda? I z nią nie jest ci tak dobrze, jak ze mną… – Bill uniósł znów głowę patrząc na brata, w oczekiwaniu potwierdzenia jego słów.

            – Masz rację, nie jest. I z żadną inną nie było mi dobrze i w każdej poszukiwałem ciebie – odpowiedział, chcąc jakoś odwieść go od tematu ślubu.

            – W każdej? – Czarnowłosy uniósł lekko do góry brwi.

            – Tak, w każdej, a trochę ich było.

            – Ile? Myślałem, że tylko ta jedna.

            Tom zaśmiał się cicho.

            – Zdziwisz się… Było ich dużo, nie umiałbym policzyć. Pierzyłem co popadnie, kiedy związałeś się z Bastienem. Chciałem zresetować pamięć, ale tak naprawdę, każda czarnowłosa dziewczyna przypominała mi o tobie, nawet ta dzisiejsza striptizerka…

            – Naprawdę? – Teraz zaśmiał się Bill i zmienił pozycję, splatając dłonie na torsie brata, ułożył na nich brodę, wpatrując się w ukochanego.

            – Naprawdę… Wyobrażałem sobie, że to ty robisz dla mnie striptiz…

            – Zrobię ci striptiz, jak wrócisz ze mną do Berlina, zrobię wszystko, co tylko zechcesz… Kocham cię Tommy… – szepnął, podczołgując się do jego ust, w których zatonął namiętnym pocałunkiem. Przekona go, zrobi to i jeszcze dziś po południu, będą się kochać w ich domu, w którymś z ich łóżek, albo na kanapie, czy też kuchennym blacie, tego był niemal pewien. Jednak nie miał pojęcia, że Tom wcale nie zamierza z nim wrócić.