Część 51.

Część 51.

            Bastien był głęboko zdziwiony faktem, że Max milczał cały tydzień. I nawet nie kręcił się nigdzie w pobliżu, jak zwykł był to robić szczególnie wtedy, kiedy nie spotykali się. W tym czasie, co drugi dzień po południu gościł Billa z Caroline i może nawet nie był świadomy, ale jego kochanek doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Dlatego wciąż siedział cicho i nie pokazywał mu się na oczy. Był zupełnie spokojny, skoro odwiedzali go jednocześnie.

            Faktycznie, ciężko pracowali nad próbami, przygotowując się do nagrań i występu na żywo w klubie blondyna, jaki zaplanowali na pierwszą sobotę sierpnia. Ponadto codziennie do południa DJ jeździł do studia, gdzie pracowali nad nową płytą chłopaków, a grafik mieli napięty, bo chcieli jak najszybciej przygotować cały materiał.

            Były chwile, że Bastien zastanawiał się, co ten oszołom znów knuje, skoro jeszcze się nie pojawił. Czyżby aż tak się obraził? Wprawdzie nie tęsknił za nim, a raczej odetchnął z ulgą, że przynajmniej na jakiś czas dał mu spokój, jednak mimo to, czasem mu go brakowało, ale tylko z jednego względu. Potrzebował rozładować seksualne napięcie, które coraz bardziej w nim narastało. Nie zamierzał jednak do niego dzwonić, wiedział, że w końcu i tak sam przyjdzie.

            Z Billem widział się codziennie, czasem wręcz całe dnie, a to było dla niego trudne do zniesienia. Trzymał się dzielnie, często musiał ugryźć się w język. I o ile do południa, podczas pracy w studio było jeszcze jakoś znośnie, bo obecność wielu ludzi skutecznie dystansowała go, tak wieczorami, kiedy pracowali w jego domu i była z nimi tylko Caroline, było naprawdę ciężko. Dziewczyna, znana ze swojego luzu w tych sprawach, często dogadywała na temat ich ewentualnego seksu. Od samego początku dostrzegała, że między nimi iskrzy. Oczywiście nie omieszkała podkreślać, że bardziej ze strony Barona, ale zauważyła, że Bill także jest mu przychylny, dlatego też zaczęła obstawiać, kiedy wylądują w łóżku. Wszystko obracali w żart, ale to już stało się faktem; kiedy byli we trójkę, magnetyzm między nimi stawał się często widoczny i nie starali się tego ukryć w jej towarzystwie.

            Rozpoczął się ostatni tydzień przed premierą w Baron House, był poniedziałek, a Bastien jak zwykle wybierał się do studia chłopaków. Właśnie zamierzał zejść do garażu, ale jeszcze zerknął przez okno i zobaczył po drugiej stronie ulicy zaparkowane żółte Porsche. Najpierw trochę się zdenerwował, ale potem pomyślał, że chyba wreszcie będzie miał okazję normalnie spuścić z krzyża. Nie miał ochoty już eksploatować własnej ręki.

            Zszedł do samochodu i jak gdyby nigdy nic, miał zamiar wyjechać, udając, że go nie widzi. Kiedy jednak wsiadł do auta, a roleta uniosła się w górę, Max widząc to wysiadł i podszedł pod bramę, stając tuż na wprost wyjazdu. Baron zatrzymał auto przed nim i opuścił szybę, a chłopak podszedł z boku.

            – Czego chcesz Max? Nie mam teraz czasu, jadę do studia.

            – Brakuje mi ciebie, Bastien… – wyjęczał błagalnym tonem głosu.

            – Nie bardzo rozumiem, przecież to ty się obraziłeś, więc o co ci chodzi?

            – Chcę się spotkać wieczorem, mogę przyjść?

            – Dziś mam próby do późna, nie dam rady.

            – A jutro?

            – Jak chcesz, to przyjdź – odpowiedział obojętnie Baron i ruszył, zatrzymując się na ulicy. – Dam ci znać, o której będę miał czas – dodał, kiedy Max wyszedł z terenu jego posesji. Wtedy zamknął za sobą roletę garażu i bramę, po czym odjechał, zostawiając za sobą chłopaka. A niech tam, przynajmniej wreszcie normalnie sobie dogodzi, choć…

            – Kurwa mać! – zaklął soczyście pod nosem. Mógł go jeszcze przetrzymać chociaż tydzień, do sobotniej premiery singli w Baron House. Po evencie organizował imprezę u siebie w domu, i chcąc nie chcąc będzie teraz musiał zaprosić też i jego. Ale w sumie… przecież pewnie i tak nic się na niej nie zdarzy. Nic, czego by pragnął. Tego był absolutnie pewien.

            W tej kwestii pod każdym względem czekała go niespodzianka.

***

           

            Był piątek, ostatni przed występem na żywo i na to popołudnie zaplanowali też ostatnią próbę. Jak zawsze Bastien zamówił kolację, ale nim do niej zasiedli najpierw solidnie pracowali w studio. Caroline zjadła tylko trochę i zmyła się o dwudziestej, tłumacząc, że umówiła się na wieczór z jakimś przystojniakiem. Oczywiście śmiała się, że przez te ciągłe próby nawet nie ma chwili na seks, a bardzo już go potrzebowała.

            – Ma ze mną coś wspólnego – zaśmiał się Bill, kiedy zamknęły się za nią drzwi.

            – Ze mną również – odpowiedział Bastien, wracając do stołu. Dolał whisky do szklanki wokalisty i miał ochotę nalać też sobie, ale zawahał się.

            – Może jednak sobie odpuszczę, to cię potem odwiozę. Ciągle bierzesz taksówkę.

            – Nie, pij spokojnie. Dziś pojadę wcześniej, Tom będzie wracał, to mnie odbierze. Tak się umówiliśmy. Muszę się porządnie wyspać przed występem i imprezą – uśmiechnął się czarnowłosy.

            – A gdzie jest Tom? – Baron dolał sobie whisky.

            – Daj spokój… – Bill zaśmiał się i machnął ręką. – Pojechał z Georgiem na ściankę wspinaczkową. Sara wyjechała na zdjęcia nad morze, więc Georg nie ma co zrobić z czasem wolnym i ciąga go po różnych atrakcjach. A, że ja mam akurat dużo zajęcia, to Tom też ma sporo wolnego.

            Bastien przyglądał mu się wnikliwie. Gdzie byli ci ich partnerzy, o których ciągle mówili, a których nikt nigdy nie widział? Ciągle chodzili gdzieś razem, spędzali razem czas, zupełnie jakby nie byli braćmi, a parą. Czy ich drugie połówki w ogóle istniały, czy była to tylko jakaś zasłona dymna? Jaki był faktyczny stan rzeczy? Od dawna się nad tym zastanawiał, a i Bill często jakoś zupełnie bezwiednie o czymś opowiadał, z czego nigdy nie wynikało, że naprawdę kogoś mają. A wręcz przeciwnie, jak choćby teraz. Czemu Tom miał sporo wolnego? Gdzie była ta jego domniemana dziewczyna? Przecież powinien być z nią, a nie ciągle z Billem.

            – Myślałem, że ma z kim spędzać ten czas – odpowiedział po chwili Baron.

            – Ma, oczywiście, że ma, ale ona też jest mocno zajęta. – Bez zająknięcia odparował Bill.

            – Jakoś ci nie wierzę… – mruknął Baron, kołysząc trunek w swojej szklance. – Nie macie nikogo. Ani on, ani ty.

            Czarnowłosy zaśmiał się i wzruszył ramionami.

            – Jak nie chcesz, to nie wierz.

            – I oczywiście, że nie wierzę… Chodźmy na taras. – Blondyn wstał i ruszył w stronę drzwi wyjściowych. Bill nieco zbity z tropu podążył za nim. W sumie nie dziwił się jego osądowi, przecież nikt nigdy nie widział ich parterów, a to nie było normalne. Doskonale obaj wiedzieli, że lepiej było nie wymyślać takiej bajeczki. Chcieli uniknąć ewentualnego, nachalnego podrywu, a wkopali się zupełnie bez sensu.

            Był ciepły, letni wieczór. Zajęli miejsca na dwuosobowej huśtawce. Bill usiadł bokiem, po turecku, a Baron w podobnej pozycji, ale on podciągnął tylko jedną nogę na siedzisko. Drugą opierał czubkiem adidasa o podłoże, wprawiając huśtawkę w lekkie kołysanie.

            – Ja naprawdę kogoś mam, uważasz, że mógłbym żyć bez seksu? – zmrużył oczy wpatrując się w Barona. – Tylko, że to cholernie skomplikowane, nie zrozumiałbyś…

            Bastien patrzył na niego z wolna sącząc swój alkohol. Jeśli to było coś całkowicie odbiegającego od normalnych relacji, pewnie by nie zrozumiał. Wiele razy odrzucał pomysł, jakoby bliźniaków mogło łączyć coś więcej, niż typowo braterska więź, ale z czasem coraz więcej miał powodów, aby to podejrzewać, choć nadal wydawało mu się to zupełnym absurdem. A może po prostu dogadzali sobie tylko i wyłącznie z braku partnera? Nie… To było głupie myślenie, przecież mogli mieć każdego, dosłownie każdego. Tom każdą pannę, a Bill kolesia, choćby jego. Przecież wystarczyło jedno słowo, a Baron w sekundzie wywaliłby ze swojego życia Maxa. Miał ochotę mu to powiedzieć, ciekaw był jego miny, ale mimo wszystko było mu trochę głupio. Jeszcze Bill pomyśli, że jest jakiś stuknięty podejrzewając go o takie rzeczy, jeśli oczywiście to się nie działo. Nie miał żadnych na to dowodów, ot jedynie swoje domniemania, wypadało więc jednak siedzieć w tym temacie cicho.

            – No właśnie, cały czas się zastanawiam, jak to jest z tym seksem u ciebie – Baron również nie spuszczał z niego wzroku. Rozmawiali na takie tematy po raz pierwszy od dawna.

            – Nie mam powodu narzekać, naprawdę… Mam wszystko, czego potrzebuję. No, prawie wszystko – poprawił się po chwili. Wciąż Tom nie był w stanie mu obciągnąć i tego właśnie brakowało mu w tej kwestii do pełni szczęścia.

            – A czego ci brakuje? – podchwycił blondyn.

            – Tego, co ty mi zrobiłeś wtedy w studio.

            Kilka minut wpatrywali się w siebie bez słowa, czując jakieś niewidzialne drobiny elektryzującej materii, jaka niewątpliwe krążyła iskrząc, między ich ciałami. Temat w jakim tkwili, tylko nasycał ich tą magiczną energią i obaj czuli lekkie podniecenie. Baron wyciągnął rękę i dotknął dłoni Billa, jaka spoczywała na oparciu. Delikatnie przesunął opuszką palca po jej zewnętrznej stronie. Dla czarnowłosego ten ledwie odczuwalny dotyk, był nieziemsko erotycznym gestem. Przez jego ciało przetoczył się gwałtowny dreszcz, co jeszcze bardziej go podnieciło. Gdyby w tej chwili objął tą samą dłonią jego penisa, chyba nie byłby w stanie aż tak mocno się pobudzić, jak tym niezwykle subtelnym muśnięciem.

            Teraz przypomniał sobie cytat, który gdzieś kiedyś przeczytał. Ktoś powiedział, że najgłębszym, najintensywniejszym pożądaniem darzymy tych, którzy są zakazani, i chyba miał całkowitą rację.

            – Wystarczy jedno twoje słowo, Bill… – szepnął w odpowiedzi DJ. I kolejna fala dreszczy niemal wstrząsnęła jego ciałem, aż drgnął.

            – Kuszące, ale nie mogę… – odszepnął z trudem. Dziś nie wypił zbyt wiele, z powodzeniem trzymał na wodzy swoje żądze, ale kto wie jak długo da radę mieć wszystko pod kontrolą? Kochał Toma, było mu z nim dobrze, ale coś w jego wnętrzu kusiło niczym szatan, żeby spróbował, żeby poddał się chwili i szaleństwu, uległ mu. I to samo coś zapewniało, że nie będzie tego żałował. Kto wie, może to już by się zdarzyło, gdyby Baron wcześniej nie był tak mocno zdystansowany i, gdyby nie obecność Caroline? Dziś jednak wszystko diametralne się zmieniło. Nie było z nimi Caroline, a Baron znów patrzył na niego pożądliwie, i szeptał takie słowa, które budziły w nim demona.

            – Przecież już go - ktokolwiek to jest - ze mną zdradziłeś…

            – I nie chcę tego zrobić znów – stanowczo odpowiedział Bill, zbierając w sobie całą siłę i szybko dodał: – Przecież masz Maxa, Bastien. Chyba korzystasz do woli, hmm?

            – Korzystam wtedy, kiedy muszę, kiedy już naprawdę boli mnie ręka.

            – Dlaczego? Przecież jesteście razem. – Bill z zaciekawieniem przekrzywił głowę.

            – To on ze mną jest, nie ja z nim. Dla mnie mógłby zniknąć, choćby na zawsze. Mógłby nie wrócić z tego pieprzonego Hamburga. – Blondyn powiedział to jakby z żalem, jakąś nieskrywaną złością. Było pewne, nie kochał go, ale po co się z nim męczył? To był zdecydowanie chory układ, przecież do seksu mógł sobie znaleźć kogoś zdecydowanie normalnego, bo Max z pewnością do takich nie należał.

            – Gdzieś wyjechał?

            – Pojechał z ojcem w interesach, na całe szczęście nie będzie go ani na występie, ani na imprezie. Będę miał święty spokój – westchnął Baron. Jakieś dziwne podekscytowanie ogarnęło teraz wokalistę, ale szybko ta chwilowa euforia ustąpiła zrezygnowaniu. I co z tego, że nie będzie Maxa? Przecież będzie Tom, który nie odstąpi go na krok. I nie myślał teraz o żadnej zdradzie, bo wciąż nie pozwalał się skusić temu siedzącemu w jego wnętrzu diabłu. Ale trochę było mu żal, że nie będzie mu dane przeżyć podobnej chwili jak te dzisiejsze. Przecież w obecności Toma nigdy nie pozwoli sobie na taką rozmowę z Baronem. Miał nadzieję, że chociaż dziś nie będzie się jakoś bardzo spieszył, aby go odebrać i jeszcze na jakiś czas zatonie w tej podniecającej, słownej grze.

            Blondyn sięgnął po papierosy i skierował paczkę w stronę gościa. Palili przez chwilę w milczeniu. Nie wiedzieli, że ich myśli krążą wokół tego samego; Bill tak bardzo pragnął usłyszeć, że gdyby tylko chciał, spełni każdą jego zachciankę, zaspokoi wszystkie pragnienia, a Bastien właśnie głowił się, czy podobne słowa nie spotkają się z jego odrzuceniem, więc wciąż wolał tłamsić je w sobie.

            – No tak, racja… – sapnął zrezygnowany i właśnie w tej chwili o czymś sobie przypomniał. – Pamiętasz nasze pierwsze spotkanie?

            Baron zaciągnął się właśnie papierosem i wypuszczając z ust dym, skinął głową.

            – Jasne, że pamiętam.

            – Pamiętasz o co mnie wtedy zapytałeś?

            – Wszystko pamiętam, tylko nie wiem które pytanie masz na myśli – uśmiechnął się Baron.

            – Rozmawialiśmy o mojej erotycznej fantazji, zapytałeś, jak ewentualnie chciałbym to zrobić z kobietą… Pamiętasz?

            – Oczywiście, że pamiętam i doskonale pamiętam, co mi wtedy odpowiedziałeś, ale co w związku z tym? – Baron przyglądał mu się wyczekująco. Nie miał pojęcia dlaczego właśnie teraz wrócił do tego tematu, ale Bill zaraz mu odpowiedział:

            – Musiałem wtedy zaraz jechać i nie zdążyłem zapytać ciebie…

            – O co?

            – Jaka jest twoja erotyczna fantazja, Bastien?

            Baron jednak nie odpowiedział od razu, pochylił się lekko wprzód i omiótł złaknionym, powłóczystym spojrzeniem jego twarz, przez chwilę zatrzymując wzrok na ustach, lecz zaraz wrócił nieco w górę i spojrzał mu prosto w oczy, po czym najbardziej zmysłowym tonem głosu, jaki kiedykolwiek czarnowłosy u niego słyszał, odpowiedział:

            – Naprawdę tego nie wiesz…? Ty jesteś moją erotyczną fantazją, Bill…

***

            I właśnie w tamtej chwili, właśnie wtedy, musiał rozdzwonić się mój pierdolony telefon! Złapałem cholernego nerwa, kiedy spojrzałem na wyświetlacz. Serio, Tommy?! Lepszego momentu oczywiście mój brat sobie wybrać nie mógł! Przecież do kurwy, nie było jeszcze nawet dwudziestej drugiej! Już chciał po mnie przyjechać? Akurat w takiej chwili, kiedy Baron wreszcie wrócił z zaświatów kiedy wreszcie mówił do mnie w sposób, jaki zawsze najbardziej chciałem usłyszeć, oczywiście właśnie wtedy musiał zadzwonić! Czy on miał na mnie jakiś radar? Czy wyczuwał jakieś zagrożenie? Byłem taki zły, taki cholernie zły, ale w końcu nacisnąłem tę zieloną słuchawkę!

            I wtedy zdenerwowałem się jeszcze bardziej, ale z zupełnie innego powodu.

***

           

            Bill wpatrywał się w Bastiena nie odpowiadając. Choć wcale nie zaskoczył go tym wyznaniem, ale w tamtej chwili zupełnie nie wiedział co ma mówić i, czy w ogóle potrzebne są jakieś słowa. Chwila ciszy jednak nie trwała zbyt długo, wcale nie dlatego, że któryś z nich w końcu przemówił, ale w kieszeni wokalisty rozdzwonił się właśnie telefon. Bill niechętnie go z niej wyciągnął i spojrzał na wyświetlacz, dzwonił Tom. Dlaczego w takim momencie? Tak wcześnie chciał go odebrać? Jęknął tylko cicho naciskając zieloną słuchawkę.

            – Billy, nie przyjadę po ciebie, musisz wziąć taksówkę – odezwał się Tom.

            – No dobra, nie ma sprawy, tak ci się tam spodobało? Chyba nie będziesz się wspinał całą noc? – zaśmiał się.

            – No raczej nie. Jesteśmy w szpitalu.

            – Co!? – krzyknął, podrywając się na równe nogi. – Dlaczego? Co się stało?

            Baron spojrzał na niego zaniepokojony.

            – Chyba złamałem nogę. Georg mnie tu przywiózł, a mój samochód został pod halą. Zaraz zawiozą mnie na prześwietlenie, będę wiedział czy to złamanie, czy może tylko skręcenie.

            – Zaraz tam przyjadę! W którym jesteś?

            – Na urazówce, u Lutera.

            – Dobra, zaraz tam będę!

            Bill rozłączył się i spojrzał w panice na Barona.

            – Co się stało? – zapytał chłopak, wstając z huśtawki.

            – Tom chyba złamał nogę. Ja pierdolę! Przepraszam Bastien, muszę zadzwonić po taksówkę.

            – Zaczekaj Bill, zawiozę cię. Niewiele wypiłem, poczekaj moment, sprawdzę na alkomacie.

            Bill tylko kiwnął głową i weszli do domu. Baron zniknął na schodach, a po kilku minutach znów był na dole.

            – Dopuszczalna dawka, możemy jechać.

            Zeszli do garażu i w milczeniu wsiedli do auta Bastiena. Kiedy wyjechali z posesji, Baron zapytał dokąd ma jechać, a Bill wskazał mu szpital, do którego trafił Tom. Był zdenerwowany, przyjemne uczucie jakie towarzyszyło mu jeszcze przed chwilą, zastąpiła panika i troska o zdrowie Toma. Z dwojga złego lepszy był uraz nogi, niż ręki, ale to i tak z pewnością unieruchomi go w domu na jakiś tydzień, o ile nie na dłużej. Zupełnie nie znał się na długości rekonwalescencji w takich przypadkach. A jutro premiera u Barona… Że też właśnie dziś musiało mu się to przytrafić!

            – Zabiję Georga, że go tam wyciągnął. Możemy zapomnieć na jakiś czas o próbach – sapnął zdenerwowany.

            – Może to nie będzie złamanie, ani zwichnięcie. Bądźmy dobrej myśli, że to jakiś niegroźny uraz, który szybko minie.

            – Oby, bo nie ręczę za siebie! No to jutro poogląda sobie mnie na transmisji – mruknął Bill. Bastien, skupiony na drodze nie zauważył, że po tym słowach Bill lekko uśmiechnął się do siebie. Dopiero teraz dotarło do niego, że na jutrzejszym występie nie będzie Toma i nie będzie go także na imprezie! Skarcił się jednak za to szybko w myślach. Jego na pewno cholernie boli ta noga, a jemu w tej chwili przychodzą do głowy takie rzeczy. Poza tym, czy w takiej sytuacji mógł zostawić go samego w domu i wbić na balet do Barona? Już i tak pewnie w klubie zejdzie ze trzy godziny, a gdzie jeszcze cała noc? Przecież on będzie unieruchomiony, nie weźmie sobie ani jeść, ani pić. Nie, zdecydowanie nie powinien tam iść i właśnie w tej chwili nieco posmutniał.

            Baron zerknął na niego i zauważył strapienie malujące się na jego twarzy.

            – Nie martw się Bill, to na pewno nic groźnego.

            – No, może nie, tylko wygląda na to, że nie będzie mnie na twojej imprezie, przecież nie zostawię go samego w domu. Co za cholerni idioci! Mówiłem, żeby uważał!

            No tak, o tym Baron zupełnie nie pomyślał, przecież Tom pewnie będzie potrzebował opieki. No i Bill pewnie zostanie z nim… Teraz i jemu zrobiło się smutno, ale nie poruszał tego tematu, wciąż mając nadzieję, że on coś wykombinuje. Tak miło było dziś na tarasie, zbliżyli się do siebie tą rozmową, i choć nic się nie wydarzyło, to Baron wciąż miał na to nadzieję.

            – Jesteśmy na miejscu – zakomunikował, skręcając na przyszpitalny parking. Kiedy zatrzymał się, wysiedli i ruszyli do wyjścia. Bill po drodze zatelefonował do Toma, nie wiedział gdzie ma go szukać i chciał go jakoś zlokalizować.

            – No gdzie jesteś?

            – Czekaj przy wyjściu, zaraz tam będziemy.

            – Co powiedział lekarz? – zapytał szybko Bill, ale Tom się rozłączył i już tego nie usłyszał, więc i nie odpowiedział. – Masz ci los, rozłączył się – dopowiedział już do siebie.

            Podeszli pod wejście główne i zatrzymali się, ale Toma z Georgiem jeszcze tam nie było. Czekali w milczeniu kilka minut, Bill zerkał niecierpliwie na zegarek, nie mogąc się doczekać, kiedy zobaczy brata. Nie zdążył się dowiedzieć co mu się stało, miał jedynie nadzieję, że nie złamał tej nieszczęsnej nogi. Wreszcie w świetle korytarza zobaczyli jadącego na wózku chłopaka, który pchał sanitariusz. Obok szedł Georg z kulami w rękach i czymś jeszcze, czego Bill nie umiał nazwać, ani zidentyfikować.