Część 29.

Część 29.

            Bill nie mógł opanować śmiechu i schodząc po schodach za Baronem, wciąż chichotał pod nosem. Blondynowi też uśmiech nie gasł na ustach, ale od pierwszej chwili tego zdarzenia nurtowało go pytanie: dlaczego Tom podsłuchiwał pod drzwiami? Bo oczywiste było, że właśnie to robił, skoro po gwałtownym ich otwarciu, niemal wylądował z nosem na dywanie. Musiał być nieźle do nich przyklejony, jeśli nie potrafił utrzymać równowagi.

            - Właściwie czemu Tom cię podsłuchuje? – zapytał Billa, nie wytrzymując, kiedy zatrzymał się przy wyjściu. Czarnowłosy, z wbitymi w kieszenie szlafroka dłońmi, stanął na wprost gościa, który właśnie zamierzał wrócić do domu. Wzruszył ramionami, wciąż rozbawiony.

            - Nie mam bladego pojęcia, nigdy wcześniej go na tym nie przyłapałem, ale podejrzewam, że chciał usłyszeć ten kawałek, który skomponowałeś dla mnie. Zrobiliśmy z tego niezłą tajemnicę, pewnie był ciekaw. Ma totalnego pierdolca, jeśli o muzykę chodzi, a zna mnie dobrze i wiedział, że póki nie nagramy, nie puszczę pary z gęby – produkował się Bill, chociaż zawał sobie sprawę, że nie to było powodem tej wpadki bliźniaka. Nie mógł jednak wyznać, co w jego mniemaniu skłoniło Toma do podsłuchiwania.

            Bastien uśmiechał się tylko, ale już nie drążył tematu. Wciąż był mocno rozbawiony, bo nadal miał przed oczami tę dość komiczną sytuację.

            - No dobra, było wesoło, chociaż Tom się na nas wkurzył, ale co poradzić? – skwitował, wyciągając w stronę Billa dłoń na pożegnanie. – Daj znać, jak już będziesz w głosowej formie. Przećwiczymy to w studio.

            - Jasne, zadzwonię, kiedy tylko się wykuruję. W międzyczasie wkuję słowa – Puścił mu oczko.

            - To trzymaj się i zdrowiej!

            Czarnowłosy zamknął drzwi za gościem i odwrócił się, wbiegając spojrzeniem po stopniach schodów. Tom wciąż był na górze, zamknął się w małym saloniku i nadal nie wychodził, a przynajmniej Bill nie słyszał niczego, co mogłoby o tym świadczyć. Teraz przypomniał sobie sytuację sprzed kilkunastu minut i cicho się zaśmiał. Wyobrażał sobie, jak bardzo brat sam na siebie jest wściekły, na jego miejscu chyba każdy by był. To wyglądało bardzo zabawnie dla nich obu, ale z pewnością dla niego było bardzo niezręczne i żenujące. Był ciekaw, jak zachowa się, kiedy go zobaczy i chciał się o tym jak najszybciej przekonać, więc w ślad za spojrzeniem, podążyły jego stopy pokonując szybko schody. Stając u drzwi pomieszczenia, w jakim wciąż znajdował się Tom, położył dłoń na klamce i otworzył je cicho. Omiótł wzrokiem pokój, ale nie widział w nim bliźniaka. Przez chwilę zastanawiał się, jakim cudem stąd zniknął, lecz możliwe było, że wyszedł, kiedy on na dole żegnał Bastiena i nawet tego nie usłyszał. Jednak kiedy spojrzał w stronę okna, zobaczył, że stoi na balkonie i pali papierosa. Ruszył więc w tym kierunku, a gdy znalazł się tuż za nim, objął go ramionami, przyklejając swój tors do pleców brata i opierając brodę na jego ramieniu. W pierwszej chwili Tom wzdrygnął się z zaskoczenia, ale zaraz znów skamieniał, zupełnie jakby niczego nie czuł, lub to co czuje, było mu zupełnie obojętne.

            - Jesteś strasznym zazdrośnikiem – szepnął Bill, ale bliźniak nawet tego nie skomentował, mocno zaciągając się papierosem. – No… Już się nie gniewaj… - mruczał, doskonale wiedząc, że nie trzeba wiele, aby lód, jaki zmroził go, szybko stopniał. Lekko przekręcił głowę i delikatnie sięgnął wargami płatka jego ucha. W tym samym momencie poczuł, jak ciało, będące wciąż w uścisku jego ramion, stężało. Wiedział, jak mocno każdy dotyk, muśnięcie warg pobudza go, toteż nie zaprzestawał, aż po chwili Tom wydusił z siebie:
            - Nie tutaj… Sąsiedzi.

            Fakt, że widok na ten niewielki balkon miało kilka okien, w bliższym, czy też dalszym sąsiedztwie, nakazywał zachować odrobinę zdrowego rozsądku, wszak nie wiadomo było, czy któryś z sąsiadów, do tej pory lojalnych, nie dał się przekupić jakiemuś paparuchowi, bądź też widząc ciekawą scenkę, nie zechciał sam machnąć kompromitującej foty, a potem dla zdobycia zysku perfidnie jej wykorzystać. Dlatego też odwrócił się w objęciach brata i razem z nim szybko wycofał do wewnątrz, gdzie tuż za balkonowymi drzwiami, przyparł go do ściany. Bill uśmiechnął się chytrze, mając pewność, że za chwilę seks załatwi wszystko i Tom nie będzie się już złościł, ale tym razem nie poszło tak łatwo.

            - Jeśli uważasz, że możesz bezkarnie robić ze mnie idiotę, to grubo się mylisz – syknął szatyn przez zaciśnięte zęby i rozluźnił uścisk dłoni, zaciśniętych przed chwilą na ramionach czarnowłosego, po czym odepchnął się od niego stając w bezpiecznej odległości. Wciąż patrzył mu złowrogo w oczy i jego złość wcale nie mijała.

            - A teraz to o co ci chodzi? Sam z siebie zrobiłeś idiotę – Kpiący półuśmiech zagościł na ustach Billa, po czym leniwie zaplótł na torsie przedramiona i skrzyżował nogi, wciąż opierając się o ścianę, w miejscu, w jakim pozostawił go Tom.

            - Ja?! – krzyknął, wskazując palcem na siebie. – Odpierdalasz szopkę, spierdalasz z imprezy udając zazdrosnego, a potem zamykasz się z tym frajerem w swojej sypialni, i na moich oczach, kurwa, go kokietujesz!

            - Nikogo nie kokietowałem! Doskonale wiesz, że chciałem tylko posłuchać ścieżki!

            - Oczywiście! – Tom uderzył dłońmi we własne uda. – Bo nie mogłeś tego zrobić w salonie na dole, w słuchawkach! Albo tutaj, ale nie! Trzeba było go ściągać do sypialni!

            Bill wywrócił oczami i rozłożył ręce.

            - Dobrze wiesz, jak jest, kiedy się słucha głośno. Nie chciałem żebyś słyszał, chcę, żebyś posłuchał dopiero jak ją nagramy.

            - Wiesz co Billy, przestań się głupio tłumaczyć. Obaj wiemy, że chciałeś się odegrać za to, że zamknąłem się w sypialni, ale dziś zrobię to samo, właśnie za to.

            - Tommy… - jęknął, odprowadzając brata wzrokiem, bo ten już bez słowa po prostu wyszedł z pokoju. Wyglądało na to, że nie pójdzie mu tak łatwo. Tom był zawzięty, a on właśnie zdał sobie sprawę z tego, że zemsta i odgrywanie się, nie było dobrą drogą do całkowitego pojednania. Niewiele myśląc wrócił do swojej sypialni i wskoczył do łóżka. Paradowanie boso po mieszkaniu, z pewnością nie służyło dojściu do pełni zdrowia, postanowił więc trochę poleżeć, wygrzać się pod kołdrą i obmyśleć jakiś plan, aby Tom zmienił zdanie i wpuścił go na noc do swojej sypialni, albo sam do niego przyszedł.

***

            Był zdziwiony, że Bill tak łatwo odpuścił. Zawsze raczej trudny do zbycia, kręcił się, kusił, aż dopiął swego, a dziś tak po prostu zaszył się w swojej sypialni. Był już późny wieczór, a on nawet nie spotkał go na korytarzu. Wprawdzie większość dnia siedział w salonie na dole, ale czarnowłosy nawet nie zszedł zrobić sobie kolacji. W końcu lekko zaniepokojony, wdrapał się po schodach na górę i cicho uchylił drzwi sypialni bliźniaka, najpierw zerkając przez szparę. W pierwszej chwili wydawało mu się, że Bill śpi, ale zaraz zobaczył na jego uszach słuchawki, więc nie był tego pewien. Brat zawsze potrzebował do zaśnięcia permanentnej ciszy, ale może ścieżka dźwiękowa skończyła się i wtedy odpłynął w sen?

            Cofnął się i postanowił zamelinować w małym saloniku na górze, w tym samym, w którym czekał, aż Bastien wreszcie sobie pójdzie. Włączył film i siedział przy otwartych drzwiach, czujnie zerkając na wejście do sypialni brata. Film się skończył, a Bill wciąż się nie pokazał. Było już dosyć późno, Tom był zmęczony poprzednim, pełnym emocji dniem i nie do końca przespaną nocą, nie zamierzał dziś kłaść się spać po północy, chciał porządnie wypocząć. Wciąż jednak nurtowało go zachowanie bliźniaka i nieustannie o tym myślał biorąc prysznic. Wiedział, że nie położy się spać, nie wiedząc jak się czuje. Oczywiście nie zamierzał zupełnie się poddać, ale na tę chwilę zdecydował odłożyć swoje dąsy na bok i sprawdzić co u niego.

            W sypialni Billa było ciemno, ale kiedy wszedł, zapalił małą lampkę przy jego łóżku i zobaczył, że leży, wciąż mając słuchawki na uszach. A więc spał, zasnął, a muzyka dawno przestała grać. Kiedy ściągnął mu je z uszu, poczuł jak bardzo jest rozpalony, a wtedy czarnowłosy otworzył oczy i nieprzytomnie na niego spojrzał.

            - Tommy? – mruknął, jakby zobaczył zjawę. Oczy miał zaszklone. Bliźniak natychmiast położył na jego czole dłoń, dopiero teraz mógł stwierdzić, że z pewnością trawiła go wysoka gorączka.

            - Brałeś lekarstwa? – zapytał łagodnie, na co brat potrząsnął przecząco głową.

            - Zasnąłem.

            Tom westchnął i od razu podał mu wszystkie tabletki, nakazując usiąść i połknąć je. Zaaplikował mu także środek od gorączki i szklankę wody.

            - Chcesz coś zjeść? – zapytał go, mimo, że dochodziła dwudziesta trzecia, ale Bill był tak szczupły, że z powodzeniem mógł sobie pozwolić na jedzenie w nocy, tym bardziej, że teraz był chory i powinien dobrze się odżywiać.

            - Nie… Nie jestem głodny – odparł, osuwając się na poduszki i podając Tomowi pustą szklankę.

            - A czegoś potrzebujesz?

            Bill patrzył na niego swoimi błyszczącymi z gorączki oczyma, wpatrywał się dłuższy czas. Tom miał wrażenie, że naprawdę czegoś chce i za chwilę mu o tym powie, dlatego czekał nie odchodząc. Czarnowłosy jednak zwlekał z odpowiedzią, westchnął nie spuszczając z brata wzroku, a dopiero po dłuższej chwili, chwycił go za nadgarstek i szepnął:

            - Potrzebuję ciebie…

            - Billy, nie – stanowczo odparł Tom, chcąc cofnąć rękę, ale nadgarstek wciąż tkwił w mocnym uścisku brata.

            - Tommy, proszę… Zostań ze mną. Nie chcę spać sam, źle się czuję. Chcę tylko mieć cię obok.

***

            Tom wydawał się być bardzo zawzięty i nie działało na niego nic, ani dotyk, ani moja bliskość, nic co skutkowało zazwyczaj, dlatego wiedziałem, że muszę użyć jakiegoś podstępu, żeby w końcu go złamać. Nie zamierzałem czekać nie wiadomo ile, aż złość mu przejdzie. Specjalnie nie wziąłem lekarstw, ani nic od gorączki, choć ryzykowałem, że moje zamiary spełzną na niczym, bo równie dobrze mógł wcale nie zajrzeć do mnie, tylko iść spać, zamykając się swojej sypialni. Jednak ja bardzo liczyłem na jego empatię. I nie przeliczyłem się. Przyszedł, a wtedy musiałem jedynie jakoś go przekonać, żeby został, bo miałem pewność, że kiedy już zostanie, nie będę musiał robić wiele, wystarczyło jedynie mocno się do niego przytulić.

***

            Szczerze wątpił, że Bill ma czyste intencje, ale nie miał sumienia mu odmówić. To, co zapewne uroił sobie w głowie było w tej chwili mniej ważne, bo niezaprzeczalnym był fakt, że miał dość wysoką gorączkę i był chory. Od najmłodszych lat, kiedy tylko dopadało go jakieś choćby lekkie zaziębienie, sprawiał wrażenie wręcz umierającego i okręcał sobie wówczas wokół palca całą rodzinę. Wszyscy biegali, byli na każde jego zawołanie, bo przecież był obłożnie chory i tak zostało mu do dziś. Pretensję mógł mieć nie tylko do matki, ale także i do siebie, bo sam zawsze spędzał masę czasu przy jego łóżku, ulegając każdej zachciance. W tej kwestii do dziś nic się nie zmieniło, dlatego też jedynie westchnął, zdjął szlafrok i zarzucił go na pobliski uszak, po czym już w samych bokserkach wsunął się pod kołdrę w łóżku bliźniaka.

            Ledwie zdążył ułożyć się w pościeli, niemal natychmiast przylgnęło do jego boku rozpalone ciało Billa. Bezceremonialnie zarzucił na niego nogę i objął go ręką, po czym ułożył głowę na barku, wtulając twarz w zagłębienie, między szyją a obojczykiem. Tom doskonale czuł, jaki bije od niego gorąc, jak parzy go oddechem. Starał się skumulować myśli jedynie na jego chorobie i swojej na niego złości, tylko po to, aby nie ulec opływającemu jego ciało podnieceniu. Starał się jakoś je powstrzymać, zablokować, skupić na tym, że tak niedawno przez niego skompromitował się przed Bastienem i może udałoby mu się nawet zasnąć w tej pozycji, gdyby nie fakt, że Bill nieustannie się poruszał. Niby nie robił nic, nie dotykał go, nie inicjował żadnej pieszczoty, ale cały czas wiercił się, ocierając o jego biodro swoim kroczem i doskonale czuł, że z każdym takim ruchem, staje się coraz bardziej podniecony. Jego perfidia sięgnęła zenitu, leżał w tym łóżku zupełnie nagi i Tom doskonale wiedział, że tak jak wcześniej, dokładnie sobie to wszystko obmyślił.

            W takiej sytuacji wiedział, że nie zdoła zmrużyć oka, no chyba, że brat grzecznie ułoży się obok i zaśnie, ale na to zupełnie się nie zanosiło. Miał pewność, że Bill wcale nie zamierza spać i znów bezczelnie wykorzysta jego słabość, a on ulegnie kolejnej jego zachciance. Jednak jak najdłużej zamierzał zachować całkowitą bierność i leżał jak kłoda, wsłuchując się w przyspieszony oddech bliźniaka, którym po chwili owiał jego ucho.

            Doskonale wiedział, że Bill nie da za wygraną, nawet jeśli on sam da radę wytrzymać dłuższy czas w tym bezruchu. Był jednak ciekaw, jak tym razem to rozegra, czy będzie się jeszcze powstrzymywał, czy też przejmie inicjatywę? Jednak nim jego myśl zakończyła swój bieg, już język czarnowłosego czule pieścił mu płatek ucha. Zacisnął zęby i prawą dłoń, która leżała wciąż wzdłuż jego ciała, na prześcieradle pod kołdrą. Siłą woli starał się jak najdłużej wytrzymać i o ile prawa strona jego ciała była mu posłuszna, tak lewa zdawała się być jakaś obca, jakby nie jego.  

            Dotąd, ręka zupełnie biernie obejmująca bliźniaka, teraz całkowicie przestała słuchać tej racjonalnej strony umysłu Toma, poddając się pragnieniu i żądzy. Przesunęła się z wolna wzdłuż pleców w dół ciała, czule pieszcząc dotykiem przemierzaną połać i właśnie wtedy poczuł, jak palce Billa zaciskają się lekko na jego sutku, a potem trafiają pomiędzy wargi bliźniaka, aby nawilżone mogły znów wrócić w to miejsce i ponownie nasycić go swoją pieszczotą.

            Napiął wszystkie mięsnie, czując, jak rozkoszne skurcze zaczynają go doszczętnie obezwładniać, jak podniecenie wibruje w podbrzuszu. Głośny oddech tuż przy lewym uchu zamienił się w ciche pojękiwanie, a on sam nie potrafił już być zupełnie biernym.

            I właśnie wtedy, jego ciepła dłoń pokryła zgrabny pośladek, lekko go masując. Nie chciał się opierać, ale nie zamierzał też zamienić tych delikatnie elektryzujących chwil, w nagły wybuch atomowej bomby. Podobało mu się, że wszystko rozwija się tak powoli, a przez to napięcie rośnie, wzmagając pragnienie. Intensywność pieszczot nasilała się, delikatne pocałunki brata pokrywały jego szyję, a on odbierał każdy jeden z nieukrywaną przyjemnością. Czuł pod opuszkami jędrność tej wyjątkowej części jego ciała, to było niezwykle przyjemne doznanie, ale on zapragnął więcej i teraz Bill mógł już wyczuć, że zapewne kolejny raz ulegnie mu. Po chwili  niesforne palce Toma wsunęły się w to ciepłe zagłębienie między kuszącymi pośladkami w delikatnej, nienachalnej pieszczocie. Jedyne co wówczas przyszło mu do głowy, to myśl, kiedy ostatni raz był tam sobą? Znów zapragnął poczuć ten ogień w wyobrażeniu gorąca, jakie niebawem go obejmie w tym miejscu. I wiedział, że właśnie tak zwieńczą bliskość tej nocy, przecież pragnęli tego obaj. Ale nie trzeba było się spieszyć, teraz jego palce tak bardzo chciały zbadać każdy zakątek cudownego ciała, więc pozostawiając to miejsce, z lekkim dreszczem przesunął nimi niżej.

            Bill uniósł się lekko aby sięgnąć swoimi, jego warg. Nie oparł się odbierając zwiewny pocałunek. Obaj pragnęli zachować pod powiekami pamięci każdy, najczulszy dotyk, każdy obraz. Usta znów zetknęły się lekko, uwielbiali kosztować ten smak powoli, czuć tę słodycz i uległość każdą komórką ciała. Jedyne takie doznania, poprzedzone pragnieniami.

            Gra delikatnego dotyku lepkiej wilgoci trwała dłuższą chwilę, kiedy Tom zdecydował się zamknąć rozchylone usta bliźniaka gorącym pocałunkiem, pełnym namiętności i pragnienia. Języki stoczyły ze sobą walkę, aby poddać się, a po kilku sekundach znów ruszyć do boju, spijając ślinę i pławiąc się w przyjemności.

            I wtedy Tom zadał sobie w myśli te nieustannie nękające go pytania; „Czy już nigdy nie zapragnie nikogo w sposób w jaki pragnie jego? Czy już nikt nie doprowadzi jego ciała do piekielnej gorączki i pożaru zmysłów?” Jednak to nie zdołało wytrącić go z równowagi ani na moment, bo niemal w tej samej chwili Bill przyległ do jego ciała tak szczelnie, że był w stanie poczuć także i jego podniecenie. Nie było nawet sensu udawać, że nie podda mu się, bo on sam już kilkanaście minut temu wiedział, że skapituluje, a teraz całkowitą tego pewność miał także i czarnowłosy.

            Wciąż pieszcząc go w tej okolicy dłonią, wniknął w niego palcami, a wówczas poczuł zaciskający się na nich pierścień. Nie wiedział, czy był to jedynie odruch, czy już tak bardzo pragnął zatrzymać choć jego cząstkę w sobie, ale miał pewność, że ta delikatna pieszczota przyprawiała go o dreszcze, które w lekkim trzepocie motylich skrzydeł zawładnęły tym cudownym, nagim ciałem.

            Lubił sprawiać mu każdą przyjemność sobą, kochał patrzeć, kiedy te piękne oczy zachodzą mgłą podniecenia, uwielbiał czuć, jak ukochanym ciałem władają dreszcze. Wtedy przyjemność Billa była też jego przyjemnością i zdawać by się mogło wówczas, że tylko dla nich świat zatrzymał się w miejscu.

            Bill drżał i pojękiwał z rozkoszy, a on uśmiechał się na ten dźwięk. Cudownie czuł się ze świadomością, że ciało brata reaguje na niego właśnie w taki sposób. Pragnął go znów i chciał, aby te ich wspólne, intymne chwile nie miały końca. Tego wieczoru wszystko było takie wyjątkowe, piękne, niemal magiczne, delikatne i pełne miłości.

            Tonęli znów w swoich ramionach, pieszcząc się przy akompaniamencie jedynie swoich własnych odgłosów przyjemności, nie mówiąc zupełnie nic. Usta Billa sunęły teraz poprzez tors brata, zatrzymując się na dłużej na stwardniałych sutkach, a leniwe ruchy bioder były bardzo precyzyjne. On doskonale wiedział, co tym stymuluje…

            - Powiedz mi Billy… - odezwał się w końcu Tom, biegnąc dłońmi w górę jego ciała, po plecach, dotykając karku. – Co dosypujesz mi do jedzenia, że nieustannie cię pragnę…?

            - Dosypuję ci siebie... – szepnął w odpowiedzi bliźniak, unosząc na chwilę głowę, po czym z triumfalnym uśmiechem na ustach, wrócił do poprzedniej czynności.

            - Dopiąłeś swego ty mała gnido… Kiedyś oszaleję z tobą.

            - A ja z tobą... Najwyżej zamkną nas obu w domu dla obłąkanych, jednak mała to będzie dla nas strata, byle tylko byśmy byli razem... Na drzwiach naszego pokoju byłaby wywieszona tabliczka; „Oszaleli z miłości” – skwitował Bill pomiędzy lekkimi muśnięciami, jakimi obdarowywał tors bliźniaka.

            Tom westchnął. Wiedział, że mają tam już zajęte miejsce, wcale nie z powodu siły miłości, jaką się darzą, ale z jej rodzaju. To, co ich połączyło, było czymś absurdalnym i mimo, że obaj doskonale mieli tę świadomość, nie zrobili nic, aby tę relację zakończyć. Szybko jednak odgonił te myśli, bo teraz istniało coś o wiele przyjemniejszego i uśmiechnął się, wodząc spojrzeniem za powolnym ruchem jego warg. Wolno zsuwały się w dół jego ciała, kreśląc na  skórze wilgotne, zawiłe ścieżki, niczym miłosne poematy. Uwielbiał to uczucie całkowitego oddania, kiedy Bill wielbił go pocałunkami. Nie potrafiłby oprzeć się tym ustom, kiedy tak czule pieściły, a on popadał w sidła szaleńczych emocji. Rozbiegane po pościeli dłonie chciały kurczowo chwycić się czegokolwiek, niczym deski ratunku, byleby nie spadł w tę otchłań obłędu, byleby nie postradał do końca zmysłów. W końcu zarzucił je gdzieś za głowę, usilnie chwytając poduszkę. Ciało miotało się pod naporem tych cudownych ust niczym w konwulsjach, a powieki opadły leniwie i wtedy całkowicie poddał się emocjom odczuwalnym poprzez dotyk; były dogłębne… Każde muśnięcie jego warg sprawiało, że płonął. Miliony dreszczy spadły lawiną do jego podbrzusza, nakłuwając je małymi igiełkami podniecenia. Uniósł lekko głowę do góry odnajdując w sobie resztki sił, aby patrzeć na poczynania Billa. Widział, jak penis pręży się w silnym wzwodzie błagając tym samym o odrobinę pieszczoty, jednak te usta wciąż tak skrzętnie go omijały.

            Pieścił wrażliwą skórę po wewnętrznej stronie ud, sunąc językiem niemal do jąder, to znów cofał go, zataczając niewielkie kółka tuż poniżej.

            - Ty naprawdę chcesz żebym teraz tu oszalał z przyjemności i z pragnienia – jęknął, nawet nie patrząc na brata, który nawet nie zamierzał odpowiedzieć, nadal usilnie racząc go słodką torturą. Nieprzytomnie chwytał jego słowa, które płynęły przez ciszę przecinaną pojękiwaniem i szybszym, głośnym oddechem jego samego.

            Tom jeszcze z żadną kobietą nie czuł się tak cudownie. Teraz, jego ciało było niemal totalnie bierne i tylko męskość pulsacyjnymi drgnięciami lekko odrywała się od podbrzusza wskazując, że wciąż trwał w oczekiwaniu tej najlepszej przyjemności.

            W końcu Bill ujął ją w dłoń, a on znów wrócił z chwilowego odrętwienia niczym rażony piorunem. Ale to nie był piorun, to fala elektryzujących dreszczy spowodowana dotykiem, kiedy delikatnie zaczął scałowywać pulsujące pragnienie z błyszczącej główki jego penisa, doszczętnie obezwładniła go. Najpierw lekko, delikatnie, ale zaraz czuł mocniejszy uścisk warg, gdy zanurzył go mocno obejmując.

            - Twoje usta są boskie... - Nie mógł powstrzymać cichego pojękiwania, które przeradzało się w coraz głośniejsze. Elektryzujące dreszcze przenikały go na wskroś, był cały rozpalony i drżący, chyba bardziej, niż Bill. Rozchylił lubieżnie uda oddając mu się bez reszty. Unosząc się lekko w górę podparł ciężar ciała na jednym łokciu, a wolną dłonią sięgnął tak, aby mógł wpleść palce między jego zmierzwione kosmyki. „Nie… Nie przestawaj...”, błagał w myślach, kiedy brat zatrzymywał ruch warg na krótką chwilę. I choć wiedział, że nie przerwie tego teraz, że nie przestanie, strach paraliżował go na samą myśl o tym. Patrzył na każdy ruch czarnowłosego, to zawsze była jedna z najwspanialszych chwil, jakie kiedykolwiek miał przed oczyma wyobraźni.  

            Niewiele mu było trzeba, aby dusza oderwała się od ciała, było mokro, gorąco i tak dobrze... Nasycał spojrzenie widokiem swojego, tonącego w ustach Billa, penisa. Cudowne było patrzeć, jaki najsłodszy na świecie kochanek, osoba którą wybrało serce pieści go w ten wyjątkowy sposób starając się doprowadzić do szczytu.

            Było wspaniale, ale czy mógł pozwolić na to, aby tonął gdzieś tam w odmętach chłodu pokoju, jaki obejmował jego ciało…?