Część 1.

            ęłęóCześć, jestem Bill, chociaż chyba nie muszę się przedstawiać...
            Jeśli chcecie mnie wysłuchać, zapraszam. Odsłonię przed wami kawałek mojego życia, opowiem historię którą odrobinę znacie i jaką poniekąd sami stworzyliście.

            Może gdyby nie te wszystkie internetowe portale i Wasza bujna wyobraźnia, nigdy nie zacząłbym o nim myśleć w TEN sposób, nigdy właśnie TAK nie spojrzałbym na niego. Ale także gdyby nie Wy, nie przeżyłbym tylu pięknych chwil, a w moim sercu nigdy nie rozpaliłby się ogień TAKIEJ miłości, w płomieniach której całkowicie zatraciłem siebie. Bez Was nie dałbym się ponieść TEMU uczuciu dławiąc je w zalążku, zapewne nawet nie wierzyłbym w to, że mogę pokochać go zupełnie inną miłością. I choć wówczas mógłbym uniknąć bólu, nie zaznałbym też smaku goryczy, być może nawet nie wiedząc co to prawdziwe cierpienie - nie żałuję.
            Teraz wiem tylko jedno - gdyby móc cofnąć czas, zmieniłbym w moim życiu wiele, prócz najpiękniejszych momentów, jakie przeżyłem z nim. Minuta, po minucie postąpiłbym tak samo, aby po raz drugi doświadczyć tego wszystkiego na nowo, celebrować każdą piękną i szczęśliwą chwilę uniesień, szczędząc mu jednak tych pełnych bólu, cierpienia, jakie w rezultacie sam odczuwałem ze zdwojoną siłą, kiedy oddawał mi z nawiązką. A przecież zawsze chcieliśmy dla siebie jedynie szczęścia…  

            Dziś, stojąc u bram piekła, tylko jednego jestem pewien.
            Było warto...

 

Część 1.

            Nie mógł zasnąć. Tej nocy przeszkadzał mu każdy zgrzyt, każdy stukot. Mimo zmęczenia po kolejnym występie sen nie chciał nadejść. Zwykle w takich sytuacjach, po tak wyczerpującym dniu padał jak mucha, a czasem nawet głośno chrapał. Dowiadywał się o tym rano, ponieważ śpiący na sąsiednim, tourbusowym łóżku brat, zawsze nazajutrz musiał wypomnieć mu z wyrzutem to, że nie dawał mu spać i musiał wstawać, żeby go szturchnąć, kiedy już nie pomagało gwizdanie. Zawsze oburzał się głośno i dałby się pokroić za pewność, że przecież on nie chrapie. Dopiero kiedy Tom nagrał koncert wydobywający się z jego krtani, mina mu zrzedła. Teraz, mimo głębokiej nocy nie przysnął ani na chwilę. Miał choć pewność, że tym razem brat porządnie się wyśpi.

            Przekręcił się na bok i spojrzał na śpiącego chłopaka. Jego twarz wyrażała spokój, a w rozsypanych po poduszce warkoczykach co chwilę tańczyło marne światło mijanych latarni, zaglądające przez niezasłonięty szyberdach. Oddychał miarowo, a jego zupełnie nagi tors unosił się lekko do góry, aby znów opaść przy wydechu. Mimowolnie zsunął spojrzenie na jego dłonie spoczywające wzdłuż ciała. Były piękne, idealne i wypielęgnowane, takie, jakie powinny być dłonie gitarzysty. Jego brat… Najwspanialszy, jakiego można sobie było wymarzyć. Zawsze go chronił i bronił, kiedy byli jeszcze mali. Na podwórku, w szkole… Wzdrygnął się na wspomnienie tych czasów. Teraz byli za murem tamtego bezlitosnego świata, ale nie udało się odizolować od ludzkiej zawiści. Sukces jaki odnieśli nie chronił ich przed szykanowaniem. Szczególnie z niego zawsze drwiono. Z jego wizerunku; ufarbowanych na czarno włosów, pomalowanych oczu i charakterystycznego stroju. I choć na pozór zdawał się tym wszystkim nie przejmować, wciąż z bólem przełykał tę gorzką pigułkę. Tylko Tom wiedział jak bardzo to przeżywa, jak cierpi i tylko jemu Bill mógł zaufać. To właśnie brat ocierał ciepłą, delikatną dłonią czarne łzy spływające po bladych policzkach wokalisty i tylko on jeden mógł je zobaczyć. Nawet matka nie wiedziała jak bardzo odbija się to na wrażliwym chłopaku, ale Tom znał wszystkie jego sekrety. No, prawie wszystkie… Bill wiedział, że jednej, jedynej tajemnicy nie mógł mu powierzyć nigdy. A i on sam wolałby jej nie mieć. Tak bardzo chciał zapomnieć i nigdy o tym nie myśleć, a kiedy miał wrażenie, że właśnie mu się to udaje, ten cholerny dziennikarz jednym słowem wywrócił jego wewnętrzny świat do góry nogami.

            Twincest.

            To słowo wciąż dźwięczało mu w uszach. Już jakiś czas temu, kiedy zaczynali karierę rzuciło mu się w oczy gdzieś w Internecie. Wtedy po raz pierwszy poznał jego znaczenie i zrozumiał, że patrzy na swojego brata inaczej.

            Od zawsze kochał go miłością wielką, bardziej niż własne życie, które z chęcią oddałby, aby ratować istnienie Toma, a i on zresztą zawsze mówił to samo. Obaj wiedzieli, że łączy ich szczególna więź i każdy, na pierwszy rzut oka mógł stwierdzić, jak bardzo są ze sobą związani. Nie rozstawali się prawie nigdy, ale do tej pory Bill był pewien, że jest to tylko miłość braterska. Wówczas po raz pierwszy czytając o znaczeniu tego słowa, skojarzył pewne fakty. Przecież powinien cieszyć się szczęściem brata, dlaczego więc te kilka godzin spędzonych przez bliźniaka na randce przypłacał niemal chorobą? Dlaczego nienawidził każdej dziewczyny, która zbliżała się do niego na szkolnej przerwie? Do tej pory zazdrością o popularność tłumaczył każde niemiłe zachowanie w stosunku do jego fanek, ale czy na pewno był to TEN rodzaj zazdrości?

Odrębność swojej miłości zrozumiał już dawno, ale miał nadzieję, że uda mu się wygrać z własną słabością. Na próżno…

            Niemal bezszelestnie wstał i po cichu przeszedł do aneksu jadalnego. Usiadł przy stoliku i włączył laptop. W wyszukiwarkę wpisał to słowo, które dzisiaj znów spędzało mu sen z powiek.

            Twincest…

            Nie wierzył własnym oczom ile tu tego wszystkiego było… Tekst za tekstem, słowo za słowem. Pochłaniał wzrokiem kolejne zdania, głośno przełykając ślinę. Serce zaczynało mu bić coraz szybciej, coraz mocniej, coraz boleśniej. Tak długo rodzące się w jego głowie złe wyobrażenia tłumił innymi, upychał w najodleglejsze zakamarki swojego umysłu. To, co przez ostatnie lata próbował wyrzucić ze swoich myśli, co wydawało mu się niesmaczne i wstrętne, co wszyscy nazwaliby zboczeniem, wróciło jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Czy możliwe było, że kochał swojego bliźniaka właśnie taką miłością? Jak to się mogło stać? Czy był jakiś inny, chory, nienormalny?

            Czuł jak pulsują mu skronie, jak budzi się w nim uśpiona bestia. Wiedział, że od tej nocy bardziej niż od wcześniejszych, już nie będzie umiał spojrzeć na Toma normalnie, a w każdym przejawie jego troski będzie doszukiwał się ukrytych podtekstów. Na dziś wystarczyło. Zamknął laptop równie szybko jak go otworzył i położył głowę na skrzyżowanych dłoniach.  

            Obezwładniające gorąco objęło całe jego ciało. Już był tego pewien, w końcu skapitulował i przestał bronić się przed tą myślą – jego miłość była inna, a najbardziej bolał go fakt, że bliźniak nigdy nie odwzajemni tego uczucia. Wiedział jak bardzo go kocha, jak zawsze troszczy się o niego, jak dba, ale była to tylko miłość braterska, czysta i szczera, pełna oddania i prawdziwa. A jego…? Zbrukana pragnieniem bliskości, które rodziło się, gdy tylko w całej okazałości mógł zobaczyć to nagie, idealne ciało. Już wiedział dlaczego zawsze wtedy krew w jego żyłach krążyła szybciej, a jego bokserki niebezpiecznie ciasno opinały biodra.

            Tom nigdy się go nie wstydził, bez problemu i nieświadomie eksponował swoją nagość, chociażby podczas zwykłego przejścia przez hol z łazienki do swojego pokoju. Zdarzało im się również brać wspólną kąpiel kiedy już byli w domu, czasem siedzieli w wannie rozmawiając tak długo, aż wystygła woda, wówczas wymieniali ją na ciepłą i spędzali tam tyle czasu, aż  pomarszczyła im się skóra. Nie raz paradowali przy sobie zupełnie nago, ale przecież nie mieli powodu się siebie wstydzić, byli braćmi. Jednak Bill miał wrażenie, że od jakiegoś czasu odczuwa przy nim dziwny dyskomfort, coś na kształt zażenowania, szczególnie w sytuacjach, kiedy Tom zupełnie nagi był bardzo blisko. Czasem po prostu nie dawał rady i uciekał gdzieś wzrokiem, byleby nie patrzeć na jego męskość i tym samym jakoś sobie poradzić z tą nieznaną siłą, jaka wówczas obezwładniała go.

            „Niech szlag trafi tego pieprzonego pismaka”, przeklął w myślach mężczyznę, przez którego wydostały się na światło dzienne skrywane skrzętnie uczucia. Teraz wiedział jedno; wszystko to musi pozostać tylko w sferze jego fantazji i marzeń, choćby miał cierpieć do końca życia. Tom nigdy nie może się o tym dowiedzieć…

***

            Robiło się już jasno, kiedy obudziło go pragnienie. Nie chciało mu się ruszać z łóżka, a z kołysania i szumu silnika mógł wywnioskować, że wciąż jechali. Kto wymyślił takie napięte terminy, że nawet nie mieli jak spędzić nocy w hotelu? Chęć zwilżenia ust jednak pokonała lenistwo i zsunął się ze swojej leżanki, dotykając bosymi stopami podłogi. Dopiero wówczas zauważył, że łóżko Billa jest puste. Nawet nie zastanowił się gdzie może być brat, bo oczywiste było to, że zapewne o tej porze miejscem w którym się znalazł jest toaleta. Jakież było jego zdziwienie, gdy zastał śpiącego chłopaka z głową złożoną na stoliku w kuchennym aneksie.

            - Billy… - poruszył go delikatnie za ramię. W zamiarze miał go obudzić, ale nie przestraszyć. Brat poruszył się i otworzył leniwie oczy.

            - Spałeś tu całą noc? – zapytał z niedowierzaniem Tom.

            - Wygląda na to, że tak - Podniósł głowę i pojął, że wszystko go boli.

            - Jesteś wariat… - Bliźniak czułym gestem odgarnął mu z twarzy przylepione kosmyki kruczoczarnych włosów.

            Jeszcze wczoraj uznałby ten gest za coś normalnego, ale tego ranka sprawił, że po jego ciele przebiegł miły dreszcz. To uczucie natychmiast go rozbudziło.

            - Wiesz, że dzisiaj kolejny koncert, powinieneś być wypoczęty, a ty śpisz na stoliku… - kontynuował Tom, kręcąc z politowaniem głową. – Chodź, położysz się do łóżka, przed nami jeszcze kawał drogi, zdążysz jeszcze się porządnie wyspać.

            Objął go troskliwie ramieniem, delikatnie przyciągając do siebie. Bill natychmiast wstał, pozwalając mu poprowadzić się w stronę łóżka.

            - Dlaczego tu spałeś?

            Na to pytanie wzruszył ramionami i po chwili odparł:

            - Nie mogłem zasnąć, postanowiłem trochę pogrzebać w internecie i nie wiem kiedy padłem, nie pamiętam… - Faktycznie tego momentu nie kojarzył, ale wszystko przedtem zapamiętał bardzo dokładnie, dlatego teraz opuszczając głowę i zasłaniając twarz półdługimi włosami, próbował ukryć malujący się na niej rumieniec. Jednak opiekuńczemu bratu nic nie mogło umknąć. Zajrzał mu w twarz lekko się pochylając i niemal natychmiast dotknął jego policzka.

            - Bill, czy ty dobrze się czujesz? Jesteś jakiś dziwnie rozpalony. - Chwycił go za podbródek i uniósł jego głowę lekko do góry. – Masz zaszklone oczy. Nie podoba mi się to.

            Pierwszą myślą chłopaka po tych słowach było to, że z pewnością także nie spodobałby mu się powód jego chorowitego wyglądu, ale jeśli już miał go oskarżać o jakąkolwiek chorobę, nie była to z pewnością choroba ciała, a duszy. Tom nie mógł jednak wiedzieć co spowodowało ten rumieniec, a na zapewnienia Billa, że naprawdę dobrze się czuje, tylko machnął ręką i popędził do apteczki po termometr. Kiedy wrócił, wokalista już leżał na swoim łóżku.

            - Tom przestań, naprawdę nic mi nie jest.

            - Więc skąd te zaróżowione i ciepłe policzki? – Chłopak nie dawał za wygraną, próbując wetknąć bratu termometr pod pachę, przed czym ten usilnie się bronił, lecz czując przez dłuższą chwilę jego dotyk na swoim ciele skapitulował, odbierając mu termometr i wkładając sobie tam, gdzie próbował zrobić to Tom.

            - Zaraz zobaczysz, że panikujesz. – W triumfującym geście wytknął mu język.

            - Tylko trzymaj tam dobrze. – Pogroził mu palcem Tom, który wskoczył zwinnie na swoje łóżko i nie spuszczając oka z Billa, dodał: – Jak zobaczę że coś kombinujesz z tym termometrem, będziesz miał przerąbane.

            Bliźniak był posłuszny. Gorączki ciała rzecz jasna nie miał, ale jego brat nie mógł wiedzieć, jaka trawi go gorączka serca.

***

            Wokalista nakreślił swój zamaszysty podpis w zeszycie fanki stojącej tuż przy drzwiach. Wchodząc do hotelu, zatknął skuwką czarny flamaster, po czym jęknął do idącego obok brata:

            - Marzę o prysznicu…

            - Noo… I o łóżku… - dopowiedział Tom, przecierając twarz dłonią.

            Mieli za sobą kolejny koncert, który przyniósł radość, ale także i ogromne zmęczenie. Stając przy windzie Bill leniwie nacisnął guzik przywołujący dźwig i obejrzał się za siebie.

            - A tamci to co?

            Dwóch pozostałych członków zespołu nawet jeszcze nie weszło do hotelu.

            - Może mają chęć spędzić noc na zewnątrz? – uśmiechnął się Tom. Na jego twarzy malowało się wyczerpanie. Każdy koncert był nie lada wysiłkiem i nikt by się pewnie nie zdziwił myśląc, że tuż po szybkim prysznicu chłopcy toną w miękkiej pościeli hotelowego łóżka. Tak jednak jeszcze nigdy się nie zdarzyło. Po każdym koncercie bliźniacy brali szybki prysznic i zazwyczaj spotykali się w apartamencie któregoś z nich. Czasem byli mniej, a czasem bardziej zmęczeni, jednak nigdy nie stało się tak, żeby tuż po wyjściu z windy mieli rozejść się do swoich pokoi, aby zobaczyć się dopiero kolejnego dnia rano. Najlepiej odpoczywali razem. Nieraz wystarczyła tylko krótka rozmowa, a niekiedy najlepszym relaksem było wspólne oglądanie filmu i objadanie się jakimś dostarczonym z restauracji smakołykiem, czy choćby zwykłymi chipsami. Tom nie wiedział, że tego wieczoru miało być zupełnie inaczej.

            - U ciebie, czy u mnie? – zagadnął wesoło Billa, dorównując mu kroku, ale chłopak spojrzał tylko na niego przelotnie, uciekając zaraz wzrokiem.

            - Nie… Przepraszam cię Tom, ale dzisiaj na nic nie mam sił - wymamrotał pod nosem, zatrzymując się pod drzwiami swojego pokoju. Już nie patrząc na niego wsunął klucz w zamek.

            - Co się stało?

            - Nic, po prostu jestem skonany.

            - Czasem byłeś bardziej zmęczony… – Tom wpatrzony w niego, oparł się ramieniem o ścianę. Coś było nie tak, wiedział to. Od rana jego bliźniak zachowywał się dziwnie, jednak nie była to choroba, o jaką go podejrzewał. Coś się działo w jego umyśle i po raz pierwszy było to coś, o czym nie wiedział..

            Delikatnie objął dłonią jego policzek, a spojrzenie wyrażało czułą troskę. Bill lekko drgnął i mimowolnie skierował wzrok wprost w tęczówki brata. Choć trwało to zaledwie krótką chwilę, zdążyło wywołać w nim zmieszanie. Znów to poczuł… Już tej nocy wiedział, że żadne tłumaczenia samemu sobie nie pomogą. To nie ustąpi, nie zniknie, a on nie będzie umiał zastąpić tego uczucia żadnym innym.

            Tymczasem Tom miękkim dotykiem palców, jakby ze zrezygnowaniem, przesunął po ciepłym policzku bliźniaka.

            - Powiesz mi…? – zapytał cicho. Był pewny, że coś ukrywa, znał go przecież od zawsze, całe życie. Bill otworzył drzwi do swojego pokoju.

            - Ale co? – Wzruszył ramionami, starając się przybrać swobodny ton. – Naprawdę wszystko jest dobrze, jestem po prostu zmęczony, może faktycznie bierze mnie jakaś choroba? – Uśmiechnął się blado. – Do jutra, Tommy.

            - Do jutra, Billy.

            Usłyszał tylko zamykając drzwi, bo już nie odważył się spojrzeć na bliźniaka. Wzdychając ciężko, wszedł do pokoju i rzucił klucz na szafkę. Tom odgadł, że coś go trapi. Odgadł i będzie drążył… On nigdy nie odpuszczał, dlatego Bill wiedział, że teraz będzie musiał kombinować, jaką mu sprzedać bajeczkę. Że się zakochał...? Niby w kim? W ich pobliżu nie było żadnego chłopaka, który mógłby stać się obiektem jego westchnień, ani też dziewczyny z jaką obcowałby dłużej niż kilkanaście minut, nie licząc chłopaków i dziewczyn z ekipy. Ale oni wszyscy byli dużo starsi, poza tym znali się już kilka lat i Tom nie uwierzyłby, że poczuł coś do kogoś dopiero teraz. Wszystko wydało mu się takie trudne. Gdyby tylko umiał jakoś sobie wytłumaczyć, gdyby tylko mógł kochać Toma jak brata…

            W bezsilności rzucił się na łóżko i tępy wzrok wlepił w sufit. Mogliby teraz leżeć tu razem, oglądać film i objadać się czym popadnie. Mogliby rozmawiać, ale tej rozmowy Bill chyba bał się najbardziej… Tom lubił dziewczyny. O każdej zawsze chętnie opowiadał i choć każda opowieść od zawsze była dla niego nieco bolesna, jednak nigdy tego bratu nie okazywał. Ten przedziwny ból zawsze tłumaczył troską o bliźniaka, ale nigdy nie potrafił pojąć do końca skąd wypływa jego źródło. Po tym, co uzmysłowił sobie dzisiejszej nocy wiedział, że już nigdy nie będzie umiał słuchać go choć w jednej dziesiątej z takim spokojem, z jakim słuchał go wcześniej.

            Zakrył twarz dłońmi i westchnął ciężko. Co czuł teraz Tom…? Po raz pierwszy nie spędzą wieczoru po koncercie razem, było mu z tego powodu bardzo przykro, ale dzisiaj był zbyt słaby, aby ukryć skrzętnie swoje uczucia. Wiedział, że jutro spojrzy na to wszystko inaczej. Był pewien, że sobie poradzi, że przywdzieje maskę obojętności. I choć w sercu będzie płonął ogień, a żar pod skórą będzie aż parzył, to jednak będzie umiał schować to wszystko gdzieś głęboko w sobie, tak, aby dla Toma było niedostrzegalne.