Część 56.

Część 56.

            Bill leżał na brzuchu wyciszając w sobie echa spełnienia. Był zbyt rozleniwiony, żeby wstać, i chociaż nieustannie wzrok miał wbity w swoją kurtkę, to jednak wciąż nie podnosił się, aby wyjąć z niej telefon. Coś podpowiadało mu, żeby jednak tego nie robił, bo doskonale wiedział, że gdy zobaczy jakąkolwiek wiadomość od Toma, całą ekscytację i podniecenie trafi szlag, a ich miejsce mogą szybko zająć palące wyrzuty sumienia.

            – Wracaj wreszcie… – szepnął do siebie, bo jedynie szybki powrót Bastienia mógł go zatrzymać w łóżku. Na szczęście po chwili usłyszał zgrzyt klucza w drzwiach, w których pojawił się nikt inny, jak wzywany w myślach. W rękach miał dwie szklanki, w których brzęczały kostki lodu, i butelkę whisky. Na widok wciąż leżącego na łóżku z wyeksponowanymi, nagimi pośladkami Billa, uśmiechnął się promiennie.

            – Przepraszam, że tak długo to trwało, ale przy okazji ogarnąłem co się na dole dzieje.

            – I co? – Leniwie zapytał czarnowłosy.

            – Niektórzy się wciąż bawią, inni śpią pijani i naćpani gdziekolwiek, a część rozeszła się po pokojach, czyli jak zwykle.

            – Zaglądałeś do Georga?

            – Tak, śpi jak dziecko. Nie musisz się obawiać – odparł Baron, rozlewając trunek i po chwili podając szklankę Billowi, dodał: – Ciekawe, na czyje polecenie cię pilnował…

            – Ja doskonale wiem na czyje. – Uśmiechnął się i podpierając na łokciu wziął kilka łyków.

            – Toma? – Bez namysłu palnął Bastien, a na te słowa Bill omal nie zakrztusił się alkoholem.

            – Dlaczego myślisz, że Toma?

            – Jak mieszkałeś u mnie, wszystko kazałeś trzymać w tajemnicy przed Tomem, że niby powtórzy twojemu facetowi.

            – Bo powtórzy i nadal nie chcę, żebyś mu cokolwiek mówił, i nie chcę o tym teraz gadać.

            – Wiesz, tak szczerze, to dziwi mnie to. Bliźniacy zazwyczaj trzymają sztamę, a twój brat miałby cię wydać? Myślałem, że wasza więź jest szczególna, nie zdradzacie się i nie macie przed sobą tajemnic – odpowiedział Bastien, rozbierając się. Bill doskonale wiedział, że miał na myśli zupełnie coś innego, ale to, co właśnie powiedział, miało tak bardzo realny wydźwięk. Właśnie zdradził Toma, w dosłownym tego słowa znaczeniu, i miał zamiar zrobić to po raz drugi, chociaż, czy powinien liczyć? Nie chciał już, żeby Bastien o tym mówił, to sprawiało, że zaczynał się wahać, chociaż podniecenie nie opuszczało go i ochota na kolejny numerek była w tej chwili o wiele silniejsza.

            – Jak widać, nie zawsze. To tylko mit. – Uśmiechnął się i znów wziął kilka łyków.

            – Może i mit, jednak to dla mnie dziwne, że coś przed nim ukrywasz. – Bastien nie odpuszczał. Wychylił duszkiem zawartość swojej szklanki i przez chwilę mieszał w niej ruchem dłoni pozostałe, nierozpuszczone kostki lodu, po czym postawił szkło na szafce. Nabierał coraz większych podejrzeń co do ich relacji.

            – Przestań psuć nastrój i pierdolić teraz o Tomie – mruknął Bill i też odstawił swoją szklankę, po czym pociągnął już nagiego chłopaka za rękę, sprawiając, że ten opadł na łóżko, tuż obok niego, a wtedy dodał: – Chcę, żebyś teraz pierdolił mnie…

            Uniósł się na łokciu i wpił w wargi blondyna, całując go dziko. Oszołomiony taką stanowczością chłopak, odwzajemnił pieszczotę. Kiedy ich usta rozłączyły się, wpatrywał się w niego przez chwilę. Jego roznamiętnione spojrzenie zapierało mu dech w piersiach i sprawiało, że pragnął go jeszcze mocniej. Mógłby tak wgapiać się w niego godzinami, ale teraz znów zapragnął być w nim. Jeszcze zdąży się napatrzeć, miał nadzieję, że przed nimi wiele wspólnych chwil, ale czy podobnych tej? Takiej pewności mieć nie mógł, więc znów chciał czerpać przyjemność z tych momentów, jakie uznał za ogromny dar od losu. Dotykał go i pieścił jego cudowną skórę. Milimetr po milimetrze przemierzał jej połać, wsłuchując się w przyspieszony oddech swojej miłości, która teraz poddawała się zupełnie jego woli.

            Jego Bill… Jeszcze kilkanaście minut temu wyuzdany i dziki, stał się teraz delikatny i sensualny. Jednak w każdej swojej odsłonie działał na niego tak samo i każdym gestem sprawiał, że Baron kochał i pragnął go jeszcze mocniej.

***

            Za oknem zaczynało jaśnieć, a Billa wciąż nie było. Wyglądało na to, że wziął sobie do serca jego radę i zamierzał bawić się dobrze do białego rana. Nie mógł przecież wiedzieć, że jego brat od chwili, kiedy obudził się przez koszmarny sen, nie potrafił zmrużyć oka. Tom był niemal pewien, że raczej już nie zaśnie. Może udałoby mu się to, gdyby wziął jakieś nasenne tabletki, ale nie miał nic takiego przy łóżku, a nie chciał wstawać i tłuc się o tej porze o kulach. Matka pewnie też niedawno zasnęła, więc nie zamierzał jej zbudzić. Pewnie zaraz by zeszła na dół i co gorsza zaczęła marudzić. Wiedział, że kiedy już wróci Bill, ukoi tym jego skołatane nerwy, a wtedy będzie mógł spać do woli, nawet i cały dzień.

            Sięgnął kolejny raz po komórkę i właściwie nie wiedział dlaczego to robi, przecież usłyszałby wibracje, gdyby przyszła jakaś wiadomość, ale odkąd wysłał do chłopaków smsy, nie było żadnego odzewu. Trochę go dziwiło, że żaden z nich wciąż nie odpisał i z każdą minutą odczuwał coraz większy niepokój. Usprawiedliwienie, że pewnie obaj doszczętnie uchlani posnęli, wciąż przesłaniały najczarniejsze wizje. Znów odłożył telefon. Noga dawała się we znaki bólem, więc sięgnął po tabletkę, a potem położył się na wznak, starając się ją jakoś wygodnie ułożyć. Jednak wszystko go uwierało, a najgorzej każda, bolesna myśl. Bo czymże był ten fizyczny ból, wobec jego pesymistycznych wizji i strachu?

            Spojrzał na wyświetlacz zegarka. Było piętnaście po czwartej.

***

           

            Czułem wszechogarniające zmęczenie i senność. Najchętniej wstałbym i po prostu wrócił do domu, ale wiedziałem, że nie mogę zostawić tu Georga, nim się nie obudzi. Poza tym to on stanowił moje alibi, chociaż sam nic nie pamiętał, ale ja wiedziałem, jak to wszystko mam rozegrać i zrobiłem to, układając w swojej głowie misterny plan. Byłem pewien, że Baron zrobi wszystko co mu każę, w innym wypadku nie miał co liczyć na powtórkę z rozrywki, jaką zapewniliśmy sobie obaj. Wprawdzie już dwukrotnie zaspokojony, nie zamierzałem wcale tego powtarzać, ale on przecież wiedzieć o tym nie musiał. Wystarczyło tylko dać mu kilka wskazówek. I właśnie taki miałem zamiar.

***

            – Dokąd idziesz? – zapytał Bastien, kiedy Bill po kolejnym stosunku wstał z łóżka i zaczął się ubierać. Nie oczekiwał od niego pieszczot i czułych wyznań, ale po cichu liczył, że jeszcze z nim zostanie. Chciał mieć go blisko, najdłużej, jak tylko się da.

            – Idę do Georga, chcę się trochę przespać nim się obudzi.

            – Przecież możesz zostać tutaj… – odpowiedział cicho.

            – Nie mogę – odparł stanowczo. Jego słowa zaskoczyły i zbiły z tropu blondyna. Jeszcze przed chwilą był cały jego, a teraz znów zdawał się być daleki i obojętny.

            Bill już kompletnie ubrany, chwycił z fotela ramoneskę, ale wciąż nie wychodził, zastanawiając się przez chwilę jak mu powiedzieć to, co zamierzał. Widząc jego zdezorientowaną minę w końcu się odezwał:

            – Wiem, że nie muszę cię prosić, żebyś to wszystko zatrzymał dla siebie, bo i tak to zrobisz, ale mam inną prośbę.

            – Jaką? – zapytał DJ, siadając.

            – Zapomnij o tym co się stało, albo schowaj głęboko w pamięci i przyjmijmy wersję, że obaj z Georgiem się upiliśmy w trupa i zasnęliśmy w tamtym pokoju, a mnie tu z tobą nie było. To jedyna prawdziwa wersja dzisiejszej nocy, okej?

            – Dlaczego każesz mi o tym zapomnieć? Nie było ci ze mną dobrze? – W głosie Bastiena dało się wyczuć żal.

            – Było fantastycznie, więc potraktuj to, jakbyś po najlepszym daniu głównym, jakim był nasz występ, zjadł pyszny deser, i nie psujmy sobie smaku niepotrzebną aferą, która zupełnie zniszczy naszą relację. – Te słowa Billa zabrzmiały jak groźba i wiedział, że powinien wziąć to za pewnik. Nie miał zamiaru nikomu o niczym powiedzieć, nawet Caroline, która także gdzieś zniknęła, więc nie miała pojęcia co tu się wydarzyło. Nigdy nie miał przed nią żadnych tajemnic, ale wiedział, że teraz, jeśli go o to zapyta, sprzeda jej taką bajkę, jaką wymyślił przed chwilą Bill. Jeśli chciał jeszcze kiedyś tego wszystkiego doświadczyć, wiedział, że musi postąpić tak, jak tego chciał jego czarnowłosy anioł, choć wciąż do końca nie rozumiał dlaczego.

            Kiedy Bill wyszedł z sypialni, ubrał się i postanowił zejść na dół, skąd dochodziły echa dogasającej imprezy.

***

            Georg wciąż mocno spał w takiej samej pozycji, w jakiej te kilka godzin temu go pozostawili. Z pewną obawą pochylił się nad nim, sprawdzić czy oddycha, ale po chwili zganił się za to w myślach. Przysiadł na brzegu łóżka i drżącą dłonią sięgnął do kieszeni po komórkę. Mijały minuty, a on bał się spojrzeć na wyświetlacz, mając świadomość, że tam może być jakaś wiadomość od Toma, której jeszcze nawet nie przeczytał, a już zaczynały go palić wyrzuty sumienia.

            Przesiąknięty na wskroś zapachem kochanka, którego zostawił w pokoju po przeciwnej stronie, wciąż siedział nieruchomo, tocząc walkę z własnymi myślami. Zdradził go, zrobił coś najgorszego w swoim życiu, zasługiwał na karę, potępienie i zemstę, a mimo to wcale nie żałował. Seks z Bastienem był fantastyczny. Czuł się kochany, podziwiany i wielbiony, był dowartościowany jak nigdy przedtem. Wiedział, że Tom bardzo go kocha, jednak nigdy nie potrafił okazać mu w pełni swojego uczucia, nie potrafił zrobić dla niego wszystkiego, nie chciał wyzbyć się uprzedzeń. Nie zdobyłby się na to, co z Bastienem miał na skinienie palca, chociaż nawet nie musiał nim kiwać, bo on jakby czytał mu w myślach. Seks z nim był doskonałym uzupełnieniem seksu z Tomem. Dlaczego miałby z tego rezygnować? Mógł mieć przecież ich obu, bo wiedział, że żaden z nich się o tym nie dowie, bo ani Baron nie pochwali się tym przed Tomem, ani Tom przed Baronem, że pieprzy własnego brata. Sytuacja zdawała się być idealną, jednak wiedział, że mimo zadowolenia, będzie go bardzo uwierać poczucie winy względem Toma, jakie już zaczynało dawać o sobie znać. Był dziwnym człowiekiem; z jednej strony dręczyły go wyrzuty sumienia, a z drugiej był bardzo szczęśliwy i niczego nie żałował. Gdyby jakoś umiał uśmiercić to pierwsze, albo chociaż uśpić…

            Zmęczony i senny, położył się obok kumpla, wciąż jednak nie spoglądając w telefon. Była najwyższa pora sprawdzić, czy ma jakąś wiadomość, która oczywiście czekała na wyświetlenie. Ogarnęła go jakaś dziwna panika, podświadomość podpowiadała mu, że jeśli odczyta smsa od Toma, poczuje się znacznie gorzej. I teraz zastanowił się, czy w ogóle ma go otwierać. Według ustalonego przebiegu zdarzeń, powinien upity spać głębokim snem, więc wcale nie musi go czytać, może lepiej będzie zajrzeć, jeśli już się trochę prześpi? Jednak ciekawość była silniejsza i otworzył wiadomość: „Tęsknię za Tobą, potrzebuję Cię. Wróć jak najszybciej.” Pociemniało mu w oczach i dopiero teraz poczuł się bardzo źle. Jeszcze zerknął sprawdzając godzinę wysłania. Trzecia pięć, czyli mniej więcej była to godzina, w jakiej on w najlepsze dawał dupy Bastienowi. Gdyby Tom napisał wcześniej, gdyby mu to powiedział, kiedy rozmawiali, może sprawy potoczyłyby się zupełnie inaczej. Ale czy na pewno? Czy była wtedy jakaś siła, która mogłaby go przed tym wszystkim powstrzymać? Teraz sam przed sobą szukał jakichś usprawiedliwień, ale doskonale wiedział, że wtedy nic nie zdołałoby tego zatrzymać. Wszystkiemu winien był on, bo sprowokował Barona, dał mu dropsa i nikt inny, jak on sam zaciągnął go do jego własnej sypialni. Chciał tego, doskonale o tym wiedział, więc zupełnie bezsensownym było wymyślać teraz jakieś usprawiedliwienie swojego występku. Nie szukał go już w sobie, bo nagle zrodziła się w nim złość na Toma. Po co to pisał? Po jasną cholerę? Tylko go zdenerwował, wzbudził w nim poczucie winy i wyrzuty sumienia. Gdyby nie było żadnej wiadomości, czułby się o wiele lepiej.

            Nie mógł zasnąć, choć chciał, bo przydałoby mu się trochę snu. Miał ochotę wstać i uciec stąd, jechać do Toma, ale wiedział, że nie może. Musiał zostać i poczekać, aż obudzi się Georg, a tylko diabli wiedzieli dokąd on będzie spał. Że też Tom musiał przez tego idiotę skręcić tę nieszczęsną nogę. No tak, wszystko przez Georga!

            I w końcu winiąc w myślach wszystkich, tylko nie siebie samego, zasnął.

***

            Matthias wrócił na swoje drzewo, kiedy zaczynało już świtać. Impreza chyba dobiegała końca, bo chociaż muzyka wciąż grała, to na parkiecie salonu Bastiena bawiła się zaledwie garstka gości. Wziął do ręki lornetkę i zaczął szukać najważniejszego obiektu, czyli gospodarza domu, jednak nigdzie nie mógł go dostrzec. Zaczął obawiać się, że przez tę eskapadę do drugiego zlecenia, stracił okazję na dobre zdjęcia, ale jego obawa szybko pierzchła. Po chwili obserwacji, dostrzegł, jak blondyn właśnie pojawił się na dole schodów, których ostatnie stopnie mógł dostrzec ze swojej pozycji przez otwarte na oścież szklane drzwi salonu. Strzelił zaraz kilka zdjęć na dowód, że wciąż tu był. Przecież nie mógł się przyznać przed swoim zleceniodawcą, że zniknął stąd na ponad trzy godziny. Miał nadzieję, że nic ciekawego tu się nie wydarzyło i taką też wersję, popartą kilkoma, nic nie znaczącymi fotami, miał przedstawić Maxowi.

            Posiedział jeszcze jakiś czas, aż zrobiło się zupełnie jasno, a promienie wschodzącego słońca zaczęły drażnić jego oczy. Wszyscy zaczynali się rozchodzić, a kiedy wynieśli się na dobre z ogrodu, muzyka zamilkła, i Bastien zamknął okienne drzwi na taras. No tak, ale gdzie mógł być ten Kaulitz? Odkąd wrócił nie widział go, może już dawno wyszedł? Nie miał pojęcia o której godzinie, ale w sumie nie musiał tego wiedzieć, nie miał przecież z tej pozycji widoku na wyjściowe drzwi. Postanowił wejść nieco wyżej i z tej perspektywy jeszcze zajrzeć w niezasłonięte roletami okna. Nie zamierzał fotografować ludzi spoza zlecenia, ale może gdzieś tam będzie ten cały Bill?

            Kiedy już znalazł się na dobrej pozycji, przystawił do oczu lornetkę, zaczął wpatrywać się w poszczególne okna, i wtedy zobaczył go śpiącego w ubraniu na łóżku, obok tego drugiego chłopaka z zespołu. Zrobił szybko zdjęcie, uznając je za dobry dowód, że między nim, a Bastienem z pewnością nic się nie wydarzyło, a jeśli nawet, to jeszcze przecież zdąży ich przyłapać. Chyba na dziś wystarczyło i teraz mógł wreszcie udać się na zasłużony odpoczynek.

***

            – O matko, moja głowa… – Obudził go głośny jęk kumpla. Uchylił powieki i przez chwilę zastanawiał się gdzie jest i co tu robi, lecz szybko wróciła mu świadomość. Zerknął na Georga, który leżał trzymając dłoń na czole.

            – Takie skutki picia wódki – zaśmiał się cicho i sięgnął po swoją komórkę. Dochodziło południe.

            – Jak to możliwe, że się tak ululałem? Nie piłem wcale tak dużo – mamrotał basista.

            – Wypiłeś, obaj piliśmy i zjechaliśmy na bazę.

            – To jak się tu znaleźliśmy?

            – No daliśmy jeszcze radę wczołgać się po schodach.

            – Nic nie pamiętam, jasna cholera… Ostatni przebłysk mam z dołu, kiedy piliśmy w salonie.

            – A ja, jak Bastien pomógł nam tutaj wejść – kłamał Bill.

            – Kurwa, pewnie Sara dzwoniła – jęknął Georg i wyciągnął z kieszeni spodni telefon. – No, i to dwa razy. Będę się gęsto tłumaczyć – spanikował, szybko wybierając numer do swojej dziewczyny. – Kochanie? Przepraszam, że nie odbierałem, ale zaliczyliśmy zjazd na bazę i dopiero się obudziłem.

            Bill leżał wsłuchując się w jednostronną rozmowę kumpla z jego dziewczyną.

            – Jakie laski? Nie obracałem żadnych lasek, spałem z Billem, obaj się skuliśmy? Co? Nie! On może to potwierdzić!

            – Tak, spał ze mną w opakowaniu, uchlaliśmy się i Baron odstąpił nam pokój – wtrącił czarnowłosy dość głośno, aby dziewczyna mogła usłyszeć. Chyba odpuściła, bo dalsza rozmowa potoczyła się już spokojnie, a on wyłączył się z tego zupełnie, oddając swoim myślom i postanowił odpisać Tomowi na smsa: „Urżnęliśmy się z Georgiem w trupa i ulokowali nas w jednym łóżku, właśnie się obudziliśmy, a on tłumaczy się Sarze. Niedługo będę w domu. Kocham Cię” – wysłał, po czym od razu zadzwonił po taksówkę i wstał.

            – Zbieramy się, taksówka będzie za piętnaście minut – rzucił do Georga, kiedy ten skończył rozmowę.

***

            Kiedy Tom się obudził, było po dwunastej. Nie wiedział ile przeleżał nie mogąc zmrużyć oka, jednak w końcu jakimś cudem zasnął. Na szczęście matka nie budziła go, ale teraz usłyszał zza drzwi cichą muzykę i jej krzątaninę. Pewnie już gotowała im obiad. Zastanawiał się, czy Bill już wrócił i sięgnął po komórkę, ale kiedy odczytał smsa wysłanego zupełnie niedawno, już wiedział, że pewnie jeszcze go nie ma. Czuł gdzieś wewnątrz siebie jakiś dziwny ciężar, jakby coś na kształt stresu i doskonale znał jego powód. 

            Chciało mu się siku, więc usiadł na łóżku i sięgnął po kule, po czym wstał i doczłapał się do łazienki.

            – O, synku, dobrze, że już wstałeś. No popatrz już po dwunastej, a jeszcze nie ma Billa. Nie dzwoniłam do niego, bo pewnie by się zdenerwował.

            – I dobrze, że nie dzwoniłaś, bo już wraca. Napisał mi smsa. Popili z Georgiem i spali.

            – No to całe szczęście, bo się martwiłam.

            Tom tylko pokręcił głową. Matka miała jakiś dziwny syndrom „małych synków”, kiedy tu przyjeżdżała. Przecież będąc daleko, nie miała pojęcia co robią i o której wracają, nie martwiła się i nie wydzwaniała, a kiedy była z nimi traktowała ich jak dzieci.

            Zamknął za sobą drzwi, załatwił fizjologiczną potrzebę, po czym opłukał twarz i umył zęby. Tęsknił za Billem, ostatnio nie rozstawali się na tak długi czas. Pół dnia i cała noc bez niego, to było zdecydowanie za dużo. W dodatku nawet nie miał co liczyć na jakieś zbliżenie. Matka raczej nie zamierzała dziś wyjechać, a on nie chciał tego sugerować, żeby nie sprawić jej przykrości. Miał jednak nadzieję, że jutro sama zechce wrócić do siebie i postanowił ją jakoś delikatnie o to zapytać. Wyszedł z łazienki i skierował się do salonu, gdzie na stoliku czekało na niego śniadanie.

            – Mamo? – zwrócił się do rodzicielki, która wciąż była w kuchni.

            – No co tam synku? Potrzebujesz jeszcze czegoś?

            – Nie, chciałem tylko zapytać, czy jutro wracasz do domu?

            – No miałam taki zamiar, ale jak chcecie to jeszcze zostanę.

            – Nie, nie ma takiej potrzeby. Już sobie poradzimy, dziękujemy za pomoc!

            Z jednej strony poczuł ulgę, ale ten ciężar na duchu z jakim się obudził, wcale nie ustępował. Przyczyny tego samopoczucia wciąż nie było w domu, ale miał nadzieję, że kiedy już wróci, dopiero wówczas odnajdzie prawdziwy spokój.

            – Cześć wszystkim! – rozbrzmiał nagle głos Billa, który właśnie wszedł do holu.

            – No nareszcie! – Matka podeszła do niego i ucałowała w policzek.

            – Mamo, daj spokój. Jesteśmy dorośli i czasem imprezujemy – zaśmiał się, spoglądając na Toma, który wpatrywał się w niego takim wzrokiem, jakby chciał prześwietlić nawet jego myśli.

            – No widzę, że masz dobry nastrój to i impreza była przednia – odezwał się. Jakże żałował, że jest tu matka i nie może z nim pogadać jak zwykle.

            – A tam przednia – odpowiedział wesoło Bill. – Taka przednia, że zjechaliśmy z Georgiem na bazę. – Wszedł do kuchni i sięgnął do lodówki po piwo, na co matka zmarszczyła brwi.

            – Nie wystarczy ci?

            – Oj tam, jedno piwo na kaca. – Puścił jej oczko i otworzył puszkę, po czym wciąż stojąc, wziął kilka solidnych łyków. – Jakie dobre, zimne… – mruknął, wchodząc do salonu. – Jak się czujesz? – rzucił w stronę Toma, jak gdyby nigdy nic.

            – A jak mam się czuć? Jak wyeliminowany z imprezy przegryw ze skręconą nogą – mruknął. Z jednej strony był szczęśliwy, że Bill już tu jest, a z drugiej wciąż nie pozbył się tego ciężaru, jaki miał nadzieję zgubić, kiedy on wróci.

            – A noga boli?

            – W nocy bolała, spać nie mogłem i jakieś koszmary mi się śniły – spojrzał na Billa tak przenikliwie, że ten poczuł na sobie zimny dreszcz, ale był przecież dobrym aktorem i nie dał po sobie poznać, że ma na sumieniu największy względem niego grzech.

            – Ale teraz jest lepiej, co nie? – Puścił mu oczko i dodał niesłyszalnym dla matki szeptem: – Bo ja wróciłem…

            Tom tylko westchnął.

            – No teraz akurat nie boli. Chodź do ogrodu, opowiesz mi jak było – powiedział, wstając i biorąc kule.

            – Pomóc ci? – Bill odstawił na chwilę piwo na stolik.

            – Nie, już daję radę z tym gównem. Możesz i dla mnie wziąć piwo – ruszył wolno w stronę wyjścia na taras, a bliźniak wrócił do lodówki po kolejną puszkę. Tym razem matka nie skomentowała, ale mieszając w garnku, tylko spojrzała wymownie. Bill jednak udał, że tego nie widzi i zaraz popędził za Tomem, który już był na tarasie. Jednak nie usiadł na stojącej tam huśtawce, tylko zszedł po kilku schodkach i skierował się w stronę altany.

            – Nieźle sobie radzisz, ćwiczyłeś w nocy, czy jak? – zaśmiał się Bill, wolno krocząc obok niego. Tom wsłuchiwał się w ton jego głosu, ale nie wyglądało na to, że był jakiś spięty, a wręcz przeciwnie. Był wyluzowany i wesoły.

            – Brałeś coś wczoraj? – zapytał go.

            – Nie, no coś ty! Ochlałem się tylko jak wieprz.

            – Jakiś dziwnie wesoły jesteś, jak na całonocne balowanie i kaca – zauważył z przekąsem brat i siadając na ławce wbił w niego przenikliwe spojrzenie.

            – Wyspałem się, to i kac mniejszy. – Puścił mu oczko, stawiając na stoliku piwo. – Trawę tylko jaraliśmy, nie było nic twardego.

            – Taa, nie było, na takiej imprezie, już to widzę…

            – Na imprezie pewnie było, ja mówię o sobie.

            – A Georg?

            – A Georg to chuj go tam wie, ale też się zarąbał. Może dlatego, że Caroline mu się spodobała, ale nie dała się wyrwać – zachichotał czarnowłosy. – Ogólnie było nieźle, tylko strasznie brakowało mi tam ciebie… – Ściszył głos i spojrzał bliźniakowi w oczy.

            Tom nie spuszczał z niego wzroku i przez chwilę się nie odzywał, aż w końcu wypalił.

            – Przecież mogłeś wrócić.

            – No przecież chciałem, gdybyś mi to powiedział, jak rozmawialiśmy… Ale kazałeś mi się dobrze bawić.

            – Nie chciałem psuć ci zabawy, ale miałem nadzieję, że się domyślisz i jednak przyjedziesz – westchnął Tom, upijając kilka łyków piwa. Bill sapnął. Kurwa mać! Nie umiał czytać mu w myślach! Gdyby wtedy go o to poprosił, to zamówiłby taksówkę i przyjechał! Tylko czy na pewno? Głęboko w głowie upchnął odpowiedź na to pytanie. Może i by przyjechał, ale z pewnością byłby zawiedziony. Teraz wróciło wspomnienie tej nocy i jego ciało pokryło się przyjemnym dreszczem. Miał co chciał, było zajebiście, ale czy z Bastienem miał wszystko czego pragnął? Odpowiedzi akurat na to pytanie nie zamierzał kamuflować w głowie, bo doskonale wiedział czego nie miał z nim, a co miał z Tomem. To była miłość.

            – Jeszcze nie nauczyłem się czytać ci w myślach, Tommy – zażartował.

            – Nie trzeba było w niczym czytać, po prostu myślałem, że też tego chcesz – W jego głosie był wyczuwalny żal.

            Bill z głośnym westchnieniem oparł plecy o tył ławki. A jednak miał pretensje.

            – Tommy… – jęknął. – I tak nic by z tego nie wyszło, bo jest matka, poza tym sam mi kazałeś zostać i powiedziałeś, że idziesz spać.

            – Myślisz, że tylko o seks chodzi? – żachnął się. – Chciałem, żebyś tu był.

            Nie wiedział co ma mu odpowiedzieć, Tom w chorobie był też strasznie marudny i na dodatek domagał się chyba jakichś zupełnie niemęskich dowodów miłości.

            – Chciałeś żebym był i spał na górze? – fuknął.

            – Dobra, mniejsza. I tak nie czaisz.

            – Tommy…

            – Miałem chujowy sen, po prostu, kurwa! – podniósł trochę głos.

            – Ciszej, bo zaraz matka tu przyleci. Jaki znów sen?

            – Śniło mi się, że ktoś cię posuwał, rozumiesz? A tobie się to podobało.

            Billa zmroził dreszcz paniki. Co takiego do cholery? Nie wierzył w to co słyszy, teraz miał kolejny dowód na ich bliźniaczą, szczególną więź. Zaśmiał się tylko, udając, że to co powiedział brat, rozbawiło go.

            – No jaja sobie robisz… Wierzysz w jakieś głupie sny? A wiesz ile razy mi się śniło, że pieprzysz jakąś panienkę? Jakbym chciał przejmować się takimi snami, wylądowałbym w wariatkowie.

            – Ale mi się to śniło akurat wtedy, kiedy cię tu nie było, i byłeś na imprezie, gdzie pewnie pełno napalonych kolesi się do ciebie śliniło.

            – Nikt się do mnie nie ślinił głupolu… – czułym głosem chciał go uspokoić, choć w tej chwili on sam był lekko poddenerwowany i spięty, i zaczynały go dopadać wyrzuty sumienia. – A nawet jeśli by tak było, to nawet nie zauważyłem. Kocham cię i strasznie się stęskniłem, niech matka już jedzie… – Zerknął w stronę domu, a upewniwszy się, że rodzicielka nie zmierza w ich stronę, mógł czule musnąć jego usta, bo obaj byli pod ochroną dużego krzewu jaśminu. Kiedy odsunął się już od brata, obdarowując go uprzednio uspokajającym pocałunkiem, wyszeptał:

            – Jestem ci wierny, Tommy. Przysięgam…