Część 75.

Część 75.

            Była połowa grudnia. Śnieg właśnie przysypał drzewa i krzewy w ogrodzie. Bill zawsze bardzo lubił ten czas, bo zazwyczaj wtedy mieli wolne i zbliżały się święta, na które zawsze jeździli do rodzinnego domu. W tym roku jednak nic go nie cieszyło, bo wciąż nie było przy nim ukochanego brata. Pierwszy raz w życiu spędzał ten okres samotnie. Georg i Bastien bardzo się o niego martwili i często odwiedzali, jeśli oczywiście im na to pozwolił, bo nie zawsze tego chciał, a kiedy przyjeżdżali nieproszeni, zdarzało się, że nie wpuszczał ich do domu. Jednak telefonowali codziennie, aby choć upewnić się, że z nim wszystko w porządku, choć tak do końca wcale w porządku nie było. Bill żył, choć właściwie wegetował w każdym, podobnym do siebie dniu. Doskonale wiedzieli, że jest w fatalnym stanie psychicznym, co skrzętnie ukrywał przed matką udając, że wszystko jest dobrze, bo nie miał najmniejszej ochoty, aby zwaliła mu się na głowę. Przestawał już wierzyć, że Tom w najbliższym czasie wróci do domu, ale przy życiu utrzymywała go nadzieja, że kiedy pojedzie do rodziców na święta, to właśnie tam go spotka, pogodzą się i znów wszystko wróci do normy. Boże Narodzenie przecież bardzo temu sprzyjało. Zamówił motocykl, który polecił dostarczyć na adres rodziców, jako prezent gwiazdkowy dla bliźniaka. Nie miał jednak pojęcia, że Tom wcale nie zamierza tam przyjechać.

            Późnym popołudniem leżał w salonie i beznamiętnie wpatrywał się w wirujące za oknem płatki śniegu. Właśnie zaczęło się ściemniać, ale nie chciało mu się nawet podnieść i zapalić światła, zresztą do czego ono mu było potrzebne? Przed chwilą dzwonił Bastien, ale zupełnie to olał, bo nie miał ochoty z nim rozmawiać, jednak kiedy zobaczył na wyświetlaczu, że dzwoni matka, szybko odebrał. I wcale nie do końca dlatego, żeby się nie martwiła - to właśnie ona była jedynym źródłem, z jakiego mógł się dowiedzieć czegokolwiek o Tomie, bo on nie kontaktował się z nikim innym, nawet z Georgiem.

            – No cześć mamuś, co tam u ciebie? – powitał ją wymuszenie wesołym głosem.

            – U mnie dobrze, ale co u ciebie synku?

            – Bez zmian, jest w porządku, leniuchuję. Dzwonił Tom? – zapytał od razu, bo tak naprawdę tylko to go interesowało.

            – Dzwonił… – westchnęła matka.

            – I co mówił? Powiedział ci wreszcie gdzie jest?

            – Nie. Powiedział tylko, że chyba znalazł swoje miejsce na ziemi.

            – Jak to? – Bill uniósł się do pozycji siedzącej. Czuł jak z przestrachu mocno bije mu serce.

            – Ma zamiar kupić mały domek i tam zostać.

            – Jaki domek? Gdzie ten domek? – Zbierało mu się na płacz, który powstrzymywał resztką sił.

            – Synku nie wiem, nie chciał mi nic więcej powiedzieć. Powiedział tylko, że jeszcze za wcześnie.

            – Na co za wcześnie? Może się czegoś dowiemy, kiedy przyjedzie na święta – odpowiedział, starając się zachować spokój.

            – Nie przyjedzie… – odpowiedziała cicho matka.

            – Nie przyjedzie? – powtórzył po niej Bill pytająco, czując jak potężna gula rozrasta mu się w gardle. Miał wrażenie, że za chwilę już niczego nie będzie mógł z siebie wydusić.

            – No powiedział, że nie, ale ty przyjedziesz Bill, prawda? – zapytała kobieta.

            – Tak mamo, ja przyjadę i przyjedzie też dla niego prezent ode mnie. Przekaż mu, gdy go będzie kiedyś tam odbierał, że wtedy w Hannoverze zniknąłem właśnie po to, aby go dla niego zamówić – odparł łamiącym się głosem.

            – Nie rozumiem…

            – Mniejsza, on będzie wiedział, ale jak zapomnisz, to trudno. A pytał chociaż o mnie?

            – Nie pytał, ale powiedziałam mu, że u ciebie wszystko dobrze, ale bardzo za nim tęsknisz.

            „Nie pytał…”, te słowa dźwięczały mu w uszach, kiedy jeszcze chwilę rozmawiał z matką, i gdyby go ktoś zapytał o czym ta rozmowa była, nie potrafiłby odpowiedzieć, bo zupełnie się na niej nie skupiał. Kiedy się rozłączył po prostu się rozpłakał, zupełnie nie rozumiejąc, że człowieka, który był dla niego wszystkim i dla którego ponoć tym samym był on, zupełnie nie obchodził jego los. Czy on w ogóle zdawał sobie sprawę z tego, że przez jego zniknięcie i brak jakiegokolwiek zainteresowania nim samym, z każdym dniem popadał w czarną otchłań coraz większej tęsknoty i rozpaczy? Czy tak po prostu zapomniał co ich łączyło? Wyjechał, zostawił go z dnia na dzień, nawet nie pozwalając mu się wytłumaczyć, nie wierząc, że od tamtego czasu był mu wierny i byłby wciąż, nawet po kres dni. Jak żył, co robił? Czy tak po prostu beztrosko postanowił zacząć od nowa, bez niego, kupując sobie gdzieś tam, jakiś tam zasrany domek? I robił to dokładnie w tym samym czasie, kiedy Bill z dnia na dzień przestawał bez niego istnieć? Owszem żył, oddychał, rozmawiał, jadł i pił, ale jednak to wszystko było jakby poza nim, tak jakby patrzył na to gdzieś z boku, oczyma swojego ducha, który wyszedł z ciała nie mogąc już w nim wytrzymać. Jakby nie był już w swoim życiu, tylko stał się jego widzem. Chwilami bywało spokojnie, ale jednocześnie było bardzo źle. I na pewno nie mogło być inaczej. Wiedział, że jego nie stać na nowy początek w tym życiu, tak jak zorganizował to sobie Tom. On nie potrafił zaczynać na nowo bez niego i już raczej wolałby ze wszystkim skończyć.

            Nie przestał go kochać ani na chwilę i wiedział, że nigdy nie przestanie. Jego miłość była w codziennej tęsknocie i w poczuciu porzucenia. W tym, że nadal go potrzebował, choć przecież był tak daleko nie tylko fizycznie, ale pewnie i psychicznie. Ona była w pustce, którą po sobie pozostawił w jego życiu, jawiła się w dojmującym poczuciu, że nic i nikt nie potrafi mu go zastąpić. Jego miłość mieszkała w codziennym bólu istnienia bez niego, w każdym momencie, gdy przypominał sobie ich wspólne chwile, rozdrapując rany.

            Zagubiony w świecie swojego cierpienia, nie potrafił znaleźć stamtąd powrotnej drogi. Czasem miał wrażenie, że popada w obłęd i chyba istotnie tak było, bo coraz częściej dryfował pośród czarnych myśli, zupełnie oderwany od rzeczywistości, i tylko na moment wyrywał go z niej dźwięk komórki, na którą spojrzał właśnie teraz zupełnie obojętnie. To znów Bastien… Tak, wiedział, że martwi się o niego i chciałby zrobić wszystko, aby było mu lepiej, gotów przychylić nieba, czego teraz mimo wszystko zrobić nie potrafił. Kolejny raz nie odebrał, ale naprawdę nie miał na to zupełnie ochoty.

            Otworzył szeroko drzwi na taras i zaciągnął się zimowym powietrzem. Wyszedł unosząc w górę głowę, chwytał ustami płatki śniegu. Kiedyś to wszystko było dla niego takie piękne, a dziś, bez Toma nie znaczyło zupełnie nic…

***

            Tego wieczoru Bastien po raz trzeci próbował dodzwonić się do Billa i z każdym, nieodebranym przez niego połączeniem, coraz bardziej się denerwował. Doskonale wiedział, jak bardzo od wyjazdu Toma siadła mu psychika. Bał się o niego, teraz był zupełnie sam i jedyne co trzymało go przy życiu, to nadzieja, że on wróci. Najchętniej by się do niego przeprowadził, albo zabrał go do siebie, ale wiedział, że on się nigdy na to nie zgodzi. Nie rozumiał, dlaczego Tom tak postąpił. Miał prawo się wściec, kiedy dowiedział się, że Bill go zdradził niejeden raz, ale przecież tamto mu  wybaczył, czy naprawdę fakt, że wyszła na jaw jeszcze jedna tajemnica, aż tak mocno zaważył, że już na zawsze go zostawił?

            Odkąd wrócili z Atlanty, Bill z pewnością był mu wierny. Gdyby to jego czarnowłosy tak bardzo kochał wszystko by mu wybaczył i nie porzucił, zupełnie nie wiedząc co się z nim dzieje. Dla niego to było głupie, wręcz beznadziejne. Tom miał całą jego miłość, mimo tej głupiej zdrady z czystej zachcianki, a on chyba nie kochał go mimo wszystko, tak bardzo, jak kochał go Bastien. Chociaż kto wie… Może właśnie tak bardzo go kochał, dlatego nie mógł znieść myśli, że posiadł go ktoś inny, że niejednokrotnie dotykały go obce dłonie? Może po prostu nie umiał znów wybaczyć…

            Ciekaw był tylko, czy w ogóle zamierza wrócić, przecież na wiosnę miała być nowa trasa. No właśnie, zwiał tylko na okres wolnego? Nie mieli żadnych wieści od Marcusa, że Tom zrywa kontrakt, więc może chciał tylko zniknąć na jakiś czas. Wciąż jednak nie rozumiał, jak mógł aż tak okrutnie obejść się z własnym bratem. Z człowiekiem, którego kochał.

            W takiej sytuacji zastanawiał się, czyja miłość była większa, silniejsza, i który z nich kochał Billa bardziej. Jemu wcale niełatwo było go kochać, bo przecież był odtrącony i jedynie przez krótkie chwile doznał namiastki szczęścia, zaznając fizycznej rozkoszy ze swoim Bogiem. Mimo, że ten go ranił nieustannie swoją obojętnością, odtrącał, czasem traktując wręcz z pogardą, to i tak nie umiał wyzbyć się tego uczucia, które spalało go, sprawiało ból i strącało na dno piekła. A teraz, siedząc w swoim salonie i popijając wolno drinka, zamartwiał się o niego, o tego człowieka który był dla niego wszystkim, podczas, kiedy on sam znaczył dla niego tak niewiele, żeby nie powiedzieć, że nic…

***

            Było kilka takich sekund tuż po przebudzeniu, w których czuł się naprawdę szczęśliwy. To była odrobina radości koło południa, czy też popołudnia, bo zazwyczaj budził się w tych porach. Takie przelotne, beztroskie chwile między snem a rzeczywistością, kilkusekundowe trwanie w radości, zanim mózg całkowicie wybudził się ze snu i zaczynał rejestrować rzeczywistość. Było to kilka minut w błogości i poczuciu bezpieczeństwa, bez strachu i tęsknoty, po których zazwyczaj boleśnie zdawał sobie sprawę gdzie jest i, że tu gdzie właśnie się obudził znów jest sam, niechciany i porzucony. Wszystko się skończyło i nie zanosiło się na to, aby zaczęło się na nowo. I właśnie wtedy znów chciało mu się wyć i często to robił, wypłakując łzy i złorzecząc. Wciąż miał żal do samego siebie, najpierw, że w ogóle pokusił się o zdradę, a potem, że nie zdobył się na całkowitą szczerość. Już nawet nie narzekał, że nie może cofnąć czasu, to było wręcz oczywiste.

            Mówią, że nadzieja umiera ostatnia i chyba coś w tym jest, bo do wczoraj wciąż ją miał wierząc, że spotka się z bratem na święta. Dziś, kiedy się przebudził i po kilku chwilach dotarła do niego brutalna rzeczywistość, wszystko się skończyło. Leżał bez ruchu dobrą godzinę, czasem wpatrując się w sufit, a czasem zwyczajnie zamykając powieki, jednak już nie spał. Trwał tak w dziwnym, bolesnym zawieszeniu, bez nadziei na lepsze jutro, bo nadzieja właśnie w nim umarła.

            Jaki miało sens w obliczu tego wszystkiego, jego dalsze życie? Nigdy nie myślał o samobójstwie i dziś także to nie przyszło mu do głowy, jednak bardzo chciał jakoś uśmierzyć ten ból, który rozrywał to, co jeszcze zostało z jego serca, na strzępy. Leżał tak jeszcze jakiś czas nie mając siły się podnieść, ale jego ciało wciąż żyło i domagało się natychmiastowego pójścia do toalety. Ponadto jego żołądek także potrzebował wypełnienia, bo czuł porządne ssanie z głodu. Ostatnio jadł bardzo mało, ledwie zaspokajał głód, a i tak wszystko rosło mu w ustach i z trudem przełykał każdy kęs. Wstał więc w końcu i po drodze wstępując do łazienki na piętrze, zszedł na dół do kuchni. Otworzył lodówkę, ale nie było w niej prawie nic - od trzech dni przecież nie zamawiał żadnych zakupów, więc trudno było się temu dziwić, sama się nie wypełni. Wziął więc to, co jeszcze w niej zostało - kilka plasterków sera i dwie kiełbaski. Za oknem znów sypał niewielki śnieg i właśnie przypomniał sobie, jak kiedyś ulepili w ogrodzie bałwana, a potem rzucali się śnieżkami. I choć wtedy jeszcze mieli jedynie braterską relację, to czuł się naprawdę szczęśliwy i może, gdyby jej nie zmienili, nadal by się tak czuł? Georg miał rację, że w końcu wszystko się posypie, ale nie mógł winić za to Toma, bo przecież temu co się stało był winien tylko on.

            Dopadła go melancholia, która z każdą godziną czyniła go bardziej smutnym i przybitym, aż w końcu zaczął się użalać sam nad sobą, topiąc smutki we flaszce whisky. Upijał się i płakał nad beznadziejnością, jaka ściągała go jeszcze bardziej w dół, choć wcześniej myślał, że już większego dna rozpaczy sięgnąć nie może. Kiedy dzwonił telefon, tylko zerkał na wyświetlacz i zupełnie olewał fakt, że Bastien, czy Georg z pewnością martwią się o niego. Mógł odebrać i powiedzieć im, że wszystko jest git, że jakoś żyje, ale na samą myśl o kolejnych słowach pocieszenia, jakie z pewnością by usłyszał, robiło mu się niedobrze. To był już drugi dzień, gdy nie odbierał od nich telefonu. Znów przeżywał to wszystko na nowo, czując jakby większy ból i gorycz, i właśnie wtedy naszła go myśl, że nie chce przeżywać kolejnych złudnych sekund szczęścia, kiedy kolejnego dnia znów obudzi się sam, bez nadziei na powrót Toma. Chciał przespać ten dzień cały, a może i następny, jak najdłużej, ile tylko się da. Nie myślał o śmierci, ani o samobójstwie, ale alkohol zupełnie odebrał mu zdrowy rozsądek. Chciał spać i tylko spać…

            Potykając się o własne nogi, już dość mocno pijany, doczłapał do łazienki i wziął blister z tabletkami nasennymi. Wrócił znów do salonu, gdzie wciąż czekała na niego niedopita flaszka. Połknął tabletkę i położył się. Znów płakał, z żalu, z bólu i z tęsknoty. Jego myśli krążyły wokół jednej osoby, która teraz była tak daleko od niego.

            – Tommy… – mamrotał przez łzy. – Tak bardzo za tobą tęsknię…

            Leżał i płakał, właściwie już cicho kwilił. Za oknem zaczęło się ściemniać, jak przystało na grudniowe popołudnie. Nie wstał, nie zapalił światła, potrzebował tego mroku, chciał spać i tylko spać, aby zapomnieć, uśmierzyć ten ból. A może przyśni mu się Tom? Może we śnie będzie szczęśliwy? Ale sen nie przychodził, w zamian robiło mu się niedobrze. Sięgnął po kolejną tabletkę, a potem jeszcze jedną, znów i znów. Po woli przestawał czuć ból, powieki były ciężkie i nawet nie mógł ich uchylić, zresztą nawet nie było po co, przecież nie zobaczy Toma… Chciał spać i tylko spać, chciał go ujrzeć w najpiękniejszych snach. Telefon znów dzwonił gdzieś w oddali, ale już nie wiedział, czy to jest sen, czy jawa.

***

            Nie licząc wczorajszego dnia, dziś Bastien znów kilka razy próbował dodzwonić się do Billa, ale ten nieustannie nie odbierał. Już mocno zdenerwowany, zatelefonował do Georga:

            – No cześć stary, słuchaj, dzwoniłeś dziś do Billa? – zapytał, kiedy kolega odebrał.

            – No próbowałem dwa razy, ale nie odbiera, pewnie śpi.

            – I wczoraj cały dzień też spał? – sapnął Bastien.

            – Nie wiem, wczoraj dzwoniłem tylko raz, ale też nie odebrał. A co?

            – Próbowałem wczoraj do późna, próbuję dzisiaj i nic. Martwię się.

            – Daj spokój, pewnie się upił, ostatnio ciągłe topi smutki. W końcu mu przejdzie.

            – No nie wiem, ja chyba do niego pojadę…

            – Nie panikuj, pojedziesz na darmo, bo on ci nawet nie otworzy.

            – To trudno, ale jak się chociaż odezwie przez videofon, będę spokojniejszy.

            – No jak tam chcesz, daj znać, jak coś.

            – Jak co?

            – Jak z nim pogadasz, a niby co?

            – No nie wiem, co miałeś na myśli.

            Georg tylko westchnął, bo trochę drażniła go ta nadgorliwość Bastiena.

            – No właśnie to.

            – Okej, cześć.

            – Cześć.

            Baron rozłączył się, wsunął do kieszeni telefon, chwycił kluczyki z komody i założył kurtkę, po czym zszedł do garażu.

            Jakim cholernym dupkiem był Tom, że nie odbierał telefonu nawet od Georga. Czy naprawdę nie obchodziło go zupełnie co z Billem? Przecież go kochał, a jednak zupełnie nie interesowało go co dzieje się z bratem. Jego postępowanie było dla Bastiena zupełnie niezrozumiałe. Owszem, miał prawo się wściec, rozstać z nim i definitywnie zakończyć ich relację, ale zupełnie się odciąć i zniknąć? To już zakrawało na jakieś szaleństwo, chociaż… Może to właśnie było szaleństwo, może Tom oszalał z rozpaczy i musiał to zakończyć właśnie w taki, drastyczny sposób, bo inaczej nie potrafił. Bał się, że jeśli zostanie, to w końcu mu wybaczy i pozwoli się dalej oszukiwać, znów i znów… Może nie chciał tak dłużej żyć? Może to go zabijało? Może kochał tak bardzo, że jedynym ratunkiem dla niego była ucieczka?

            Może, może, może… I mógłby tak gdybać, ale prawdę znał jedynie Tom.

            Zatrzymując się pod domem bliźniaków spojrzał w jego okna. Wszędzie było zupełnie ciemno, jednak nie miał zamiaru skapitulować tylko dlatego, że w żadnym nie paliło się światło. Wysiadł i podszedł do furtki, naciskając dzwonek videofonu. Raz, drugi, trzeci i nic, nie było żadnej reakcji, nie usłyszał głosu Billa, który oznajmiał mu, żeby sobie poszedł, bo nie ma ochoty na jego towarzystwo. Gdyby mu to powiedział, z pewnością uspokojony wsiadłby do auta i po prostu odjechał, wiedząc, że jest w domu, i jedynie nie chce go widzieć. Spróbował ponownie, ale wciąż nic się nie działo, dlatego też zaczynał się niepokoić i postanowił sforsować ogrodzenie i po prostu przez nie przeskoczyć. Doskonale wiedział, że mają alarm i jeśli Bill go załączył, niebawem pojawi się tutaj ochroniarska firma, jednak miał to głęboko w dupie. I dobrze, niech przyjadą, przynajmniej dowie się, że Bill jest w domu i nic mu nie grozi, albo po prostu go nie ma. Mimo wszystko wolał jednak to pierwsze. Chciał go zobaczyć i upewnić się, że wszystko z nim w porządku.

            Chwyciwszy oburącz metalowych drążków, wdrapał się wyżej i przeskoczył ogrodzenie. Nie było ono zbyt wysokie, więc z niewielkim trudem sobie z tym poradził. Lądując na obu nogach, potknął się i podparł rękoma, ale szybko się wyprostował i je otrzepał. Postanowił pójść na tyły domu, od strony ogrodu, tam gdzie były duże, przeszklone drzwi na taras. Szybko pokonał te kilka metrów i znalazł się w ogrodzie, po czym na chwilę zatrzymał. Z każdego okna krzyczała do niego ciemność, co jednak wcale nie przekonało go, aby się wycofać. Nie zamierzał w żaden sposób włamywać się do domu, ale przecież nic nie szkodziło zajrzeć w przeszklone okna tarasu. Jeśli Bill włączył alarm, niebawem powinni się tu pojawić ochroniarze, a może nawet policja? Podszedł do jednej z szyb i popatrzył w głąb pomieszczenia. Miał wrażenie, że na jasnej kanapie leży coś ciemnego, coś, albo ktoś, jednak trudno mu było rozpoznać to w całkowitej ciemności, bo od strony ogrodu nie było żadnych latarni. Sięgnął więc do kieszeni po telefon i włączył latarkę, po czym przyłożył go do szyby. Teraz już nie miał żadnych wątpliwości; Bill tam był i leżał nieruchomo na brzuchu. Nie wiedział czy śpi, czy jest po prostu pijany, nie widział jego twarzy, bo czarne włosy zupełnie ją przesłaniały, a dłoń bezwładnie zwisała z kanapy. Zastukał głośno w szybę, ale on nawet się nie poruszył, nie było żadnej reakcji z jego strony. Gdyby spał, z pewnością takie dudnienie by go obudziło, a gdyby był pijany też jakoś by na to zareagował, choćby jakimkolwiek ruchem ciała. Spanikował, zupełnie nie wiedząc co robić. Tłukł w szybę, która taką zwykłą szybą wcale nie była. Minęło już trochę czasu, ale nikt nie przyjechał, co mogło oznaczać jedynie to, że jednak Bill wcale alarmu nie włączył. Co się z nim działo? Wiedział, że jest ostatnio w kiepskiej formie, że absolutnie wszystko było mu obojętne i, że jedynie powrót Toma mógłby przywrócić mu sens istnienia. Co z niego był za dupek? Ponownie zwyzywał go w myślach.

            Bill wciąż się nie poruszył, nawet mimo jego krzyków i nawoływania, stukania w szybę kluczami, które dawały o wiele lepszy efekt dźwiękowy. Co miał do cholery robić? Jak miał tam wejść? Zdesperowany, pchnął obydwa skrzydła okiennych drzwi, ale były one zamknięte od wewnątrz. Musiał się tam dostać za wszelką cenę, miał bardzo złe przeczucia. Postanowił poszukać jakiegoś mniejszego okna, które najwyżej wybije, mówi się trudno. Obszedł dom wokoło i jakby od niechcenia nacisnął klamkę wejściowych drzwi, nie wierząc, że te mogą być otwarte. Jakież było jego zdziwienie, kiedy ustąpiły. Bill już chyba w ogóle zatracił zdolność trzeźwego myślenia, nie zamykając ich na zamek. Czym prędzej wszedł, zapalając światło w holu, a potem w salonie. Szybkim krokiem zbliżył się do kanapy, na której leżał czarnowłosy.

            – Bill! – krzyknął, szarpiąc go za ramię i popchnął, przewracając na plecy, ale chłopak w ogóle nie zareagował. Był blady i nie otworzył oczu. Bastien przeraził się i pochylił nad nim, sprawdzając czy oddycha. Poczuł na chwilę ulgę, bo widząc na stoliku pustą flaszkę po whisky, był przekonany, że Bill po prostu się tak upił, ale kiedy rozejrzał się w około, zobaczył także w połowie pusty blister z jakimiś tabletkami i wpadł w panikę. Nie miał pojęcia ile ich wziął i czy w ogóle brał, ale jeśli nie, to po co tutaj leżały?

            Przyłożył mu palce do tętnicy szyjnej i wyczuł puls. Nie bardzo się na tym znał, ale wydawało mu się, że jest bardzo słaby. I wtedy sparaliżował go strach, jednak wciąż myślał trzeźwo i natychmiast zatelefonował na pogotowie. Minuty oczekiwania na karetkę zamieniły się w wieczność, a on zupełnie bezradny płakał i klęcząc przy kanapie na której leżał Bill, potrząsał nim co chwilę, jakby chcąc go obudzić i wciąż powtarzał, jak w amoku:

            – Błagam cię, tylko nie umieraj… Bill, błagam cię, nie rób mi tego…

           

***

            Georg siedział w restauracji ze swoją dziewczyną i znajomymi. Był w wyśmienitym humorze i bawił się doskonale. Sara podpisała intratny kontrakt i oblewali go właśnie w szampańskich nastrojach. Kiedy wznosił kolejny toast, w kieszeni marynarki zawibrowała mu komórka, ale zupełnie to zignorował, przypominając sobie, że to z pewnością Bastien dzwoni, aby powiedzieć mu, że Bill pewnie znów nie wpuścił go do domu. Jednak, kiedy poczuł wibracje znów i znów, poirytowany postanowił odebrać, bo wiedział, że chłopak nie odpuści.

            – Tak, wiem, pewnie znów wywalił cię na zbity pysk – zaśmiał się, nim DJ zdążył cokolwiek powiedzieć.

            – Bill chciał się zabić! Jadę za karetką do szpitala! – krzyknął Bastien.

            – Co ty pierdolisz? Jak to?! – Georg poderwał się od stołu i zbladł. Spojrzenia wszystkich skierowały się ku niemu, ale on odszedł w bardziej ustronne miejsce.

            – Nabrał tabletek na uspokojenie i popił whisky. Znalazłem go i nie mogłem dobudzić!

– Ty serio mówisz Baron? Nie naćpałeś się?

– Serio, kurwa! – Znów krzyknął blondyn, a w tle basista usłyszał sygnał dźwiękowy karetki.

– Do jakiego szpitala go wiozą?

– Nie wiem Georg, kurwa, nie wiem! Nie spytałem, dlatego jadę za karetką!

– To zadzwoń, jak już dojedziesz, ja pierdolę!

Bastien się rozłączył, a Georg stał sparaliżowany strachem zupełnie nie wiedząc co robić. Już nie miał ochoty na żadną zabawę.

– Niech cię szlag, Tom – mruknął pod nosem, obarczając winą za wszystkie nieszczęścia kumpla. Już dawno przeczuwał, że to wszystko źle się skończy, ale nigdy nie myślał, że tak tragicznie.

– Kochanie, co się stało? – usłyszał głos Sary, która położyła mu dłoń na ramieniu, a on odwrócił się, patrząc na nią z przerażeniem w oczach:

– Bill prawdopodobnie chciał popełnić samobójstwo…