Część 45.

Część 45.

Była dziewiętnasta trzydzieści kiedy Bill zszedł na dół. Tom siedział na kanapie w salonie z laptopem i piwem. Trzy butelki stały na podłodze już opróżnione, a skutek tego był widoczny w jego spojrzeniu, kiedy je uniósł na bliźniaka, który właśnie się zatrzymał tuż obok. Jego widok na moment odebrał mu mowę. Był zauroczony i jednocześnie zaskoczony. Bill gdzieś się wybierał i wyglądał obłędnie. Chociaż, nie. On wyglądał cholernie seksownie i wyzywająco. Gdyby wychodził z nim, Tom z pewnością jedynie czułby dumę, ale raczej nie wyglądało na to, że gdzieś go zaprasza, bo oznajmił krótko:

– Wychodzę, nie wiem o której wrócę.

– Jak to wychodzisz? – zapytał z pretensją lekko podchmielony bliźniak.

– Normalnie, Tommy. Mam prawo gdzieś wyjść sam.

– Nie możesz wychodzić sam, jeszcze wyglądając w ten sposób. – Teraz szatyn wstał i zmierzył go taksującym spojrzeniem, a Bill jedynie założył przedramiona na torsie i hardo uniósł głowę. Był cały ubrany na czarno, miał na sobie opięte, czarne spodnie ze skóry, tegoż samego koloru ramoneskę, a pod spodem także czarną koszulkę z niewielkim napisem. Niewielkim, ale jakże sugestywnym.

– I jeszcze ta koszulka?! – żachnął się bliźniak, który mimo, że widział jedynie dwie litery wyłaniające się zza boków kurtki i zasłaniających napis na niej rąk Billa, to doskonale ją znał.

– Tommy, to tylko koszulka – Bill przewrócił oczami.

– Z napisem „Take me”! No i co jeszcze?! – podniósł głos. – I co? Może umówiłeś się z tym chłoptasiem? Wiedziałem, że do niego zadzwonisz, wiedziałem!

– Upiłeś się czterema piwami – westchnął Bill, który w tym samym czasie usłyszał dźwięk komórki i wyciągnął z kieszeni telefon. – Mam taksówkę – dodał, zupełnie spokojnie, ignorując insynuacje bliźniaka, po czym obrócił się na pięcie i ruszył w stronę drzwi.

– Bill! Kurwa mać! Stój! – krzyknął za nim, ale brat zatrzymał się dopiero w holu.

– Jeśli to ci ulży, nie umówiłem się z żadnym chłoptasiem. Umówiłem się z Bastienem i z jego facetem na drinka, mamy do obgadania sprawy naszej współpracy. Miłego wieczoru – wyrecytował czarnowłosy i wyszedł, pozostawiając bliźniaka samego. Tom nie miał  pojęcia, że odrobinę nagiął rzeczywistość, ale to go uspokoiło. Usiadł z powrotem na kanapie i sięgnął po niedopite piwo. A jeśli Bill go okłamał? Jeśli wcale nie umówił się z Bastienem? W jednej chwili ten domysł wywołał silny dreszcz strachu. Gdyby nie pił, z pewnością pojechałby za nim, śledził i dowiedział się z kim to miał zamiar spotkać się jego mały brat. Mógł wziąć taksówkę, ale na to było już za późno. Właśnie odjechał.

Dzisiejsze popołudnie spędzili właściwie osobno, Bill najpierw siedział godzinę w wannie, a czas spędzony na wspólnym zjedzeniu obiadu zupełnie przemilczeli. Potem rozeszli się do swoich zajęć; on na trochę zamknął się w studio, a Bill umknął na górę. Nie miał pojęcia co tam robił, ale z pewnością część, o ile nie większość czasu, poświęcił zrobieniu się na bóstwo. Wprawdzie nigdy nie wychodził niechlujnie ubrany, czy też nieuczesany, ale dziś był odpicowany jak na jakąś zajebistą imprezę.

Miał ogromną chęć go sprawdzić, tylko jak miał to zrobić, aby Bill nie był tego świadomy?

***

Kafejka w jakiej Bastien miał się spotkać z Billem, była niewielka i bardzo przytulna. Znajdowała się niedaleko klubu Barona i była typową kawiarnią, z dobrymi trunkami, pysznym ciastem i wyśmienitą, pachnącą w całym pomieszczeniu kawą. Przed ciekawskimi spojrzeniami innych, chroniły każdego gościa wysokie kanapy, które otaczały niewielkie stoliki. Ciepłe, pastelowe barwy stanowiły wystrój pomieszczenia, które było dość lubianym i chętnie odwiedzanym przez stałych bywalców miejscem. Bastien lubił tu spotykać się ze znajomymi, a także swoimi współpracownikami. Często właśnie tu, przy lampce dobrego wina, czy też filiżance kawy dopinał na ostatni guzik kontrakty, albo ustalał szczegóły współpracy. Bywał tu także kiedyś z Maxem, jak też z innymi partnerami, spotykał się też ze swoją przyjaciółką i wokalistką Caroline.

Dziś miał na tej kanapie, tuż na wprost, usiąść jego ideał i miłość, niedoszły kochanek i partner. Był nieco podekscytowany i nie miał pojęcia, czemu tak nagle Bill chciał spotkać się z nim sam na sam. Co takiego chciał mu powiedzieć, czego powiedzieć nie mógł dziś w firmie? Był pełen nadziei, ale też i niepewności. Znów będzie miał go blisko, na wyciągnięcie ręki i znów usilnie będzie się starał nie obnażać ze swoim uwielbieniem, co raczej dość kiepsko mu dziś wychodziło. I, o ile tuż po przyjściu do studio jakoś trzymał fason, tak potem zupełnie przestał się kontrolować śląc mu tęskne, pełne uwielbienia spojrzenia. Jeszcze trochę, a zacząłby wzdychać na jego widok. Nienawidził siebie za tę słabość, nienawidził za tę miłość, której nie umiał zabić, doskonale wiedząc, że zgadzając się na takie spotkania jeszcze bardziej będzie ją podsycał. Ten tygodniowy odwyk w zasadzie nic mu nie dał i teraz stwierdził, że to wszystko było zupełnie bez sensu. Musiałby przestać z nim współpracować, wyjechać na drugi koniec świata, zupełnie się od niego odizolować. To było niemożliwe, ale mógł chociaż nie spotykać się z nim na innej, niż zawodowa płaszczyźnie, jednak odmówić mu nie potrafił, no i cholernie był ciekaw, co czarnowłosy ma mu do powiedzenia w cztery oczy.

Przyszedł tu pół godziny wcześniej, aby zająć dobre miejsce, z którego będzie miał idealny punkt obserwacyjny wejściowych drzwi. Zamówił lampkę dobrego, czerwonego wina i czekał. Te kilkadziesiąt minut dla niego trwały całe wieki. Co chwila zerkał na zegarek niecierpliwie wypatrując go w drzwiach. Kiedy zobaczył w oknie, że podjechała taksówka poczuł nagły skok adrenaliny i nie pomyliła go intuicja. Nie minęło kilka minut, a jego czarnowłosy Bóg przekroczył próg kawiarni.

Bill miał swój niepowtarzalny styl, właściwie nie do podrobienia, bo jeśli nawet ktoś założyłby te same ciuchy co on, to i tak wyglądem nigdy nie był w stanie mu dorównać. On miał w sobie to trudne do zdefiniowania coś, czego nie miał nikt inny. Zawsze wyglądał świetnie, nawet na co dzień, ale czasem jego widok zapierał dech w piesiach. Tak było w piątek w klubie, tak też stało się i tego wieczoru. Z wrażenia Bastien poczuł suchość w ustach, ale nim zwilżył je łykiem wina, wstał i uniósł do góry rękę, aby przybysz mógł go spostrzec. Tym ruchem ściągnął jego spojrzenie, widział, jak uśmiechnął się i ruszył wolnym krokiem w jego stronę. Nie mógł oderwać od niego spojrzenia, a kiedy obydwaj usiedli, odezwał się, starając usilnie przybrać spokojny, niemal obojętny ton głosu:

– Witaj ponownie, Bill. Czego się napijesz?

Czarnowłosy zaśmiał się cicho. Bastien zachowywał się jakoś inaczej niż zwykle, z widocznym dystansem, ale wiedział, że dziś wyciągnie z niego każdy powód takiego zachowania.

– No hej Bastien, a mogę najpierw kartę? – Chłopak nieco się zmieszał, ale kiwnął na zaprzyjaźnioną kelnerkę, wszak był tu stałym bywalcem. Dziewczyna szybko się pojawiła, podając mu niewielką, cienką książeczkę, jednak on nawet jej nie otworzył. – Albo nie, zdam się na panią. Lampkę najlepszego, półsłodkiego, czerwonego wina. – Patrząc dziewczynie w oczy, czarująco się uśmiechnął i nie gasząc tego uroczego grymasu twarzy, przeniósł wzrok na Bastiena.

– Przynieś całą butelkę – rzucił blondyn, nim dziewczyna się oddaliła.

– Widzę, że planujesz posiedzieć tu dłużej – Bill puścił mu oczko.

– Czemu nie? Jeśli masz ochotę, mogę tu siedzieć ile tylko zechcesz, pewnie mamy o czym rozmawiać, hmm? – chłopak zmrużył oczy, wpatrując się z swojego rozmówcę.

– Pewnie i mamy, po to tu jestem. – Bill wsparł brodę na dłoni i nie uciekając spojrzeniem, wpatrywał się dziwnym, tajemniczym wzrokiem w Bastiena. Chłopaka przeszył dreszcz. Dawno nie czuł na sobie jego spojrzenia z taką intensywnością. Nie wytrzymał i jednak zerknął w inną stronę, na szczęście właśnie kelnerka przyniosła zamówioną butelkę i postawiła przed Billem kieliszek, po czym wypełniła go odrobiną trunku do spróbowania. Bastien tylko skinął ręką, na znak, że zdaje się na jego gust, dopijając resztę ze swojego, wcześniej zamówionego kieliszka. Bill wolno umoczył usta i posmakował.

– Świetne… – szepnął. Dziewczyna z uśmiechem dolała do obu lampek wina, a kiedy odeszła, upił kolejny łyk.

Napięcie rosło. Bastien milczał, także delektując się trunkiem i widokiem czarnowłosego anioła. Znów czuł jakiś strach, paraliż wszystkich zmysłów, zupełnie jak na samym początku ich znajomości. Miał wrażenie, że nie był z nim w takiej sytuacji sam na sam całe wieki, a minął zaledwie tydzień i jeden dzień od chwili, kiedy się od niego wyprowadził.

Bill w końcu odstawił kieliszek.

– Pewnie zastanawiasz się, dlaczego chciałem się z tobą spotkać, prawda?

– Prawda – odparł krótko blondyn.

– Chciałem cię przeprosić za to, co wydarzyło się tuż przed moim powrotem do domu.

Bastien uniósł do góry brwi w wyrazie zdziwienia. Owszem, spodziewał się w końcu kiedyś przeprosin, ale przecież nie za to. To było dla niego czymś cudownym, wartym zachowania w pamięci, czymś, o czym ciągle myślał i co wspominał przez cały ten czas, choć to sprawiało mu ból, ale z zupełnie innych względów. I teraz podobnie zabolały te przeprosiny Billa, jeśli przepraszał za to, o czym właśnie pomyślał.

– A konkretnie za co? – Chciał mieć pewność.

– Za moją słabość w studio.

– Dlaczego właśnie za to?

Teraz, to pytanie zdziwiło czarnowłosego.

– Dlaczego? Bo to nie powinno się wydarzyć, jestem związany z kimś, kogo kocham, a pozwoliłem ponieść się chwili. Dlatego poprosiłem o dyskrecję. – Nie wiedział, że taka odpowiedź była jak kolejny cios ostrym narzędziem słowa.

– No widzisz, Bill… Ty kogoś zdradziłeś i to tkwi drzazgą w twoim sumieniu, i za to powinieneś przeprosić raczej siebie, nie mnie. Mnie to akurat nie boli, to było dla mnie czymś wspaniałym, zabolało mnie natomiast coś innego, i za to oczekiwałem przeprosin.

– Chodzi ci o moją ucieczkę?

– Też, ale głównie o to, co napisałeś mi na kartce. Podziękowania za gościnę przyjąłem, chociaż miałem nadzieję, że usłyszę je z twoich ust, ale ta wzmianka o zachowaniu dyskrecji, była twoim faux pas…

 To było niczym policzek. Bill poczuł się okropnie i było mu po prostu wstyd, chciał jak najszybciej się wytłumaczyć, więc przerwał mu wpół zdania:

– Nie chciałem cię tym urazić… – Ale Bastien tylko uniósł do góry rękę, tym samym prosząc, aby dał mu dokończyć. Zamilkł więc.

– Chcę, żebyś wiedział, że moje intymne sprawy, to, co przeżyłem z kimś, to wszystko pozostaje we mnie i nie rozgłaszam tego na prawo i lewo. To moja i tylko moja tajemnica. I jeszcze tej drugiej osoby, która także powinna zachować to dla siebie, choć bywa różnie. Usprawiedliwia cię to, że może ktoś kiedyś cię zawiódł w tej kwestii i wolisz być ostrożny, jednak to mnie najbardziej dotknęło, choć nie powiem, że twoja ucieczka także nie sprawiła mi przykrości. – Dokończył swoją wypowiedź Bastien, patrząc na Billa, który teraz utkwił wzrok w lekko kołyszącej się powierzchni wina w swoim kieliszku. Zupełnie nie wiedział co ma odpowiedzieć, było mu cholernie głupio. Wcześniej rozważał wszystkie powody milczenia blondyna, tylko nie ten. Teraz, po chwili ciszy uniósł wzrok i spojrzał mu w oczy.

– Przepraszam Bastien. Naprawdę nie chciałem cię zranić, ani sprawić przykrości, bardzo cię lubię, jesteś mi w pewnym sensie bliski i wiem, że zachowałem się jak ostatni dupek.

– W pewnym sensie, choć z pewnością nie w takim, w jakim bym chciał… – podchwycił chłopak i uśmiechnął się lekko. – Ale spoko luz, przyjmuję twoje przeprosiny, wierząc, że nie zrobiłeś tego ze złej woli.

– Pogubiłem się tamtego dnia, dałem się ponieść pożądaniu, zupełnie straciłem głowę…

– Często ją tak tracisz, kiedy z kimś jesteś? – przerwał mu Bastien, ponownie zbijając go z tropu. Teraz z pewnością myślał o nim bardzo źle, mimo całej swojej dla niego sympatii. Myślał, jak o zwyczajnym zdrajcy.

– Będę z tobą szczery… Zdarza mi się, taką mam naturę. Potem żałuję, ale czasu cofnąć nie mogę. Niekiedy nie potrafię się zdecydować, czego tak naprawdę chcę. Jestem bardzo trudny, ale to pewnie już wiesz… – Bill uniósł spojrzenie i wbił je w oczy blondyna. Widział, jak ten przełyka ślinę, jak wolno przesuwa się jego krtań.

– No tak, jesteś nieodgadniony, ale tego nie wiedziałem. Niezłe z ciebie ziółko i bardzo fascynujące, na dodatek cholernie uzależniające – uśmiechnął się chłopak.

Powoli z serca czarnowłosego spadały kamienie. Bastien stawał się z każdym wypowiedzianym zdaniem tamtym Bastienem, którego tak bardzo polubił i który w pewnym sensie fascynował go.

– Ciepło tu – Zdjął ramoneskę i dopiero teraz oczom Barona ukazał się napis na jego koszulce: „Take me”. Serio? Założył ją specjalnie, czy był to czysty przypadek? Ponownie przełknął ślinę. On doskonale wiedział, jak na niego działa, dlatego też nawet nie skomentował tego co widzi, chociaż bardzo by chciał. Obiecał sobie, że nie będzie ostentacyjnie wyrażał swojego uwielbienia. Właściwie przysiągł to sobie, a i tak już powiedział za dużo.

– W każdym razie chciałem cię przeprosić za tę niefortunną kartkę, działałem pod wpływem chwili. Chcę ci też już osobiście podziękować za to, że mogłem się u ciebie schronić. To była dla mnie nieoceniona pomoc. I chcę ci jeszcze wyznać, że przez te dni, kiedy milczałeś, bardzo mi ciebie brakowało – wyrecytował Bill, choć zaraz pomyślał, że to ostatnie zdanie mógł sobie darować, ale jednocześnie przypomniały mu się jego rozmyślania na ten temat w wannie. Bastien musi wiedzieć, że jest dla niego ważny, aby nie zraził się i, aby wszystko wróciło do stanu sprzed tego nieszczęsnego loda.

– To miłe, Bill – Baron uśmiechnął się, Czarnowłosy nie wiedział, ale w tej chwili serce DJ’a opłynęło przyjemne uczucie ciepła. Tak… Był dla niego ważny, z pewnością nie tak ważny jak dla niego on sam, ale jednak… Był zadowolony z takiego obrotu sprawy, gdyby nie uniósł się honorem, prawdopodobnie nigdy by się o tym nie dowiedział, a Bill nadal traktowałby go jak zwykłego kumpla, nie wyjawiając niczego. Wprawdzie nie zanosiło się na to, że coś między nimi się zmieni, że stanie się da niego kimś szczególnym, ale mimo to było warto. I przynajmniej zachował twarz.

            – I dlatego jeszcze raz przepraszam i proszę cię w miarę możliwości, żebyś zapomniał o tym wszystkim, chciałbym wrócić do naszej relacji, jaką mieliśmy nim zniknąłem z twojego domu.  

            Baron wpatrywał się w niego, nie do końca wiedząc co ma na myśli. Ale jeśli Bill chciał, aby wszystko było jak wcześniej, to wiedział, że nie będzie mógł mu tego obiecać.

            – Okay, przeprosiny przyjęte. I jasne, że będziemy się spotykać, mamy przecież kilka wspólnych projektów do realizacji, ale pewnie rzeczy się zmieniły… – odpowiedział spokojnie i dopił resztę zawartości swojego kieliszka, po czym sięgnął po butelkę i dolał trunku Billowi i sobie.

            – A co takiego się zmieniło? – zapytał Bill, nie mając pojęcia do czego zmierza. – Chodzi o tego twojego Maxa? A właśnie, dlaczego znów z nim jesteś? Przepraszam, może to zbyt osobiste pytanie, ale wciąż pamiętam co o nim mówiłeś.

            – Ja też pamiętam i tak szczerze, to sam nie wiem dlaczego… Chyba wyszedłem z założenia, że lepszy wróbel w garści, niż kanarek na dachu – zaśmiał się, a czarnowłosy zawtórował mu, ale po chwili oparł się wygodnie i przekręcając nóżkę kieliszka między kciukiem, a wskazującym palcem, zmrużył oczy wpatrując się w DJ’a. Znów poczuł pod stopami twardy grunt i tą samą pewność, jaką miał wcześniej.

            – A kto jest tym kanarkiem? – zapytał.

            – Nie kryguj się Bill, przecież doskonale wiesz, że to ty.

            Oczywiście, że to wiedział, jednak zachowawczo wolał nie ujawniać się ze swoją pewnością siebie, choć wcześniej wydawało mu się, że tę cechę Bastien w nim lubi najbardziej. Wszystko szło po jego myśli i chyba wciąż tkwił w jego sercu niczym cierń, choć co do tego nie miał stuprocentowej pewności.

– Teoretycznie wiem, ale jak sam mówisz, w tej kwestii wiele się zmieniło. Chociaż nie do końca rozumiem, co ma do naszej relacji ten cały Max?

– Po prostu, jestem z nim więc sam rozumiesz, że nie będę cię już adorował, ani o ciebie zabiegał. To byłoby wobec niego nie fair… – Wolno wycedził Bastien.

No to dowalił… Bill poczuł jakąś wewnętrzną wściekłość. Czy to znaczyło, że już nie usłyszy od niego żadnych komplementów i nie zobaczy w jego oczach uwielbienia? Nie, uwielbienie doskonale widział, tego Baron nie umiał ukryć. Po prostu zadowalał się tym żigolakiem, pewnie go pieprzył z myślą o nim samym, skoro nie mógł mieć jego. I po części go rozumiał, miał z pewnością swoje potrzeby i nie mógł żyć w celibacie, wzdychać do niego, nie mogąc mieć jego fizycznej miłości. Choć pewnie i tak nadal będzie wzdychał rżnąc tamtego. Swoją drogą ciekaw był jakby z nim było, no właśnie… Jaki Bastien był w łóżku? Tego z pewnością się nie dowie, choćby dlatego, że nie chciał zdradzić Toma.

– Daj spokój Bastien, nie potrzebuję, żebyś do mnie wzdychał, ale przecież możemy zachować nasze przyjacielskie relacje, spotykać się jak wcześniej – zaśmiał się, choć to wszystko gdzieś tam wewnątrz mocno go ukłuło.

– Owszem, przyjacielskie relacje zachowamy, bo wiem, że na nic innego nie mogę liczyć, ale nie będziemy się raczej spotykać jak wcześniej.

– Z powodu Maxa? Jeśli on cię ogranicza, to chory związek.

– Nie o to chodzi, Bill…

– Więc o co?

Bastien przez chwilę wpatrywał się w czarnowłosego nic nie mówiąc. Upił łyk wina nie spuszczając z niego spojrzenia i dopiero po chwili odpowiedział: 

– O to, że leczę się z ciebie.

– Zachorowałeś na mnie? – Niewiele myśląc, palnął Bill.

– Zachorowałem, a to dość ciężka i nie wiem, czy uleczalna choroba, ale przynajmniej się staram. – Bastien wiedział, że nie powinien mu tego mówić, bo od tej chwili jego anioł miał pewność, że coś do niego czuje, i przez to mógł zranić go mocniej. Miał się przed nim nie obnażać ze swoją miłością, to sobie wcześniej obiecał, ale teraz, kiedy patrzył na niego, jego serce znów biło szybciej wyrywając się w jego stronę. Uwierzył podszeptom głupiej naiwności, która nakazywała mu wyznać prawdę w nadziei, że może wówczas będzie miał jakieś szanse? Po chwili jednak błysnęła mu myśl, że być może będzie żałował tego wyznania, jednak już było za późno, słowa popłynęły umacniając już i tak ogromne ego jego Boga, który teraz patrzył na niego mrużąc oczy, aż w końcu się odezwał:

– Szybko się poddajesz, Bastien… Widać to wcale nie jest taka nieuleczalna choroba.

***

            Zaimponował mi. Wtedy zrozumiałem, dlaczego milczał. Nie zastanowiłem się, pisząc tę kartkę, ale naprawdę bałem się, że chlapnie coś Tomowi, a to byłaby jakaś masakra. W końcu pewnie Tom i tak by mi wybaczył, ale lepiej było, żeby o niczym nie wiedział, bo jeszcze gotów się zemścić i zrobić mi na złość. Wtedy to już z pewnością zerżnąłby tę całą Danielle, albo jakąś inną szmatę, a to by mnie mocno zabolało. Byłem nieodporny na ból i nie chciałem, aby ktokolwiek mi go zadał.

            No dobra, pomyślicie pewnie, że ja to mogę kogoś ranić, nie? Tak naprawdę wcale tego nie chciałem, ale jeśli już się stało, lepiej było nie wywlekać tego na światło dzienne. Bastien uświadomił mi, że jestem bezpieczny i nasza tajemnica nie wyjdzie na jaw. Powiem tak szczerze, że ulżyło mi. Mimo to, jednak czułem się trochę niekomfortowo. Byłem naprawdę pod wrażeniem tego, co mi powiedział. Nie spodziewałem się, że tak po prostu przyzna, że coś do mnie czuje. Wprawdzie nie powiedział tego wprost, ale głupi by się nie domyślił. To mi bardzo schlebiało, poczułem coś w rodzaju dumy, ale też było mi przykro, że on męczy się z uczuciem do mnie, a ja nie umiem go odwzajemnić. Był naprawdę wspaniałym chłopakiem, o jakim wielu marzyło. Tymczasem on chciał mnie, a ja…? No właśnie, czego ja chciałem?

            Kochałem Toma, ponad wszystko, ale wtedy zrozumiałem, że blondyn w jakiś sposób pociąga mnie. Nie, nie chciałem z nim być, ale chciałem mieć go blisko, na każde zawołanie. Chciałem spędzać z nim czas i żeby wszystko było jak dawniej. Pragnąłem pławić się w świadomości, że mnie pożąda. Wiedziałem, że teraz to nie będzie takie proste, przecież zarzekł się, że nie będzie się więcej o mnie starał, dlatego musiałem coś zrobić, dać mu choć cień nadziei, że warto. Oczywiście zamierzałem go trzymać na dystans, zależało mi jedynie, żeby połknął haczyk.

            No dobra, wiem, nie musicie mi wciąż powtarzać, że byłem i jestem pierdolonym egoistą, któremu chodzi jedynie o własną wygodę i przyjemność. Tak, byłem egoistą, a kto nim nie jest w większym lub mniejszym stopniu? Na dodatek byłem psem ogrodnika, sam nie brałem, a i drugiemu nie chciałem dać. Wprawdzie miał go Max, tylko, że on był jedynie w posiadaniu jego ciała. Bastien z pewnością wzdychał do mnie, a teraz właściwie miałem pewność, że nie tylko wzdychał.

            On się we mnie zakochał.

***

            – Nie znasz mnie aż tak dobrze, zresztą ja chyba sam siebie nie znam, ale ja wiem lepiej na co zapadłem.

            – I dlatego chcesz się ode mnie izolować?

            – Tak, bo żeby wyzdrowieć, trzeba odizolować się od źródła zakażenia inaczej w końcu umrę – stwierdził blondyn z całą powagą w głosie, na co Bill zaśmiał się cicho.

            – Ależ uderzyłeś w dramatyczny ton… Gdybyś naprawdę umierał, nie odpuściłbyś tak łatwo, starałbyś się złagodzić ból, jaki czujesz przez to swoje chorowanie, i na pewno nie byłoby to przebywanie w izolatce.

            – Co chcesz przez to powiedzieć?

            – Domyśl się Baron. O wszystko w życiu trzeba walczyć, sam dobrze wiesz, że mało co przychodzi z łatwością… – odparł szeptem Bill lekko się pochylając w jego stronę, ale Bastien nie odpowiedział i zawiesił wzrok tuż nad głową siedzącego na wprost czarnowłosego. W jego oczach malowało się zdziwienie i jakby przestrach. Chyba nie wierzył w to, co widzi.

            – Coś się stało? – zapytał Bill widząc jego minę, ale nie uzyskawszy odpowiedzi odwrócił się i w tej chwili zastygł w bezruchu.

            On chyba też był teraz zaskoczony.