Część 43.

Część 43.

            Bastien wiedział, że ten wieczór zapisze się w jego pamięci, jako wyjątkowy i niepowtarzalny, nie tylko z powodu udanej prezentacji swoich nowych dzieł, ale także poprzez niezliczone, wielobarwne emocje, jakie nim zawładnęły. Euforia grała tu pierwsze skrzypce z dwóch najważniejszych powodów: znów stanął za konsolą w swoim klubie, tym razem jednak z premierowymi kompozycjami, i wreszcie zobaczył tego, który był powodem rozdzierającej go przez te dni tęsknoty. Zobaczył… I co z tego, kiedy nie mógł podejść, dotknąć, zaciągnąć się słodką wonią jego skóry, zasmakować ust? Chociaż właściwie nie, on przecież mógł doświadczyć tego wszystkiego, z wyjątkiem ostatniego pragnienia, na spełnienie którego, jego Bóg by mu z pewnością nie pozwolił. Mógł, ale nie chciał. Był na odwyku od tego najlepszego na świecie narkotyku, którego wprawdzie nawet nie zdołał porządnie zażyć, posmakował tylko jeden, jedyny raz, a już umierał rozdarty bólem, i zdychał w męczarniach na tym pieprzonym detoksie. W tym czasie zaspokajał się ledwie namiastką, jakimś gównianym substytutem w postaci Maxa.

            Wmawiał sobie, że przy nim ma wszystko, jego uwielbienie, jego tyłek i seks w każdym możliwym miejscu, na wszelkie sposoby, i kiedy tylko chciał. No i co z tego, skoro niewielki procent sentymentu, to było zbyt mało, aby poczuć wewnętrzne szczęście? Nie czuł do niego nic ponadto, niewiele ponad pożądanie, które właściwie i tak przypisywał myślom o czarnowłosym aniele.

            Kiedy ściana dymu odsłoniła mu publiczność od razu spostrzegł tę twarz, piękną i idealną. Doskonale wiedział, że te oczy wpatrują się w niego, dlatego bezkarnie i łapczywie patrzył tylko wówczas, kiedy gra świateł mu na to pozwalała, kiedy to było dla tych oczu niewidzialne. W każdym innym położeniu unikał zbłądzenia wzrokiem w tamtą stronę, tworząc dla siebie idealny kamuflaż, udając, że  wcześniejsze zainteresowanie wraz z jego zniknięciem umarło. Wiele by dał, żeby tak się stało, bo to uczucie wyniszczało go od wewnątrz. Stał tam za konsoletą, a jego głupie serce omal nie wyrwało się do niego. I nie miał na to żadnego wpływu, zakochał się jak szaleniec.

            Niemoc i żal na przemian z radością, obezwładniały go. Tęsknotę przeplatała ulga, kiedy mógł chłonąć spojrzeniem ten bliski jego sercu widok. I to szaleństwo, szczęście z tworzenia, kiedy widział ten aplauz, kiedy krzyk zupełnie nieznanych mu ludzi, którzy w ten sposób dawali wyraz swojemu uwielbieniu - dla niego, dla jego muzyki jaką tworzył dla siebie i dla nich - wdzierał się w zmysł słuchu. To wszystko sprawiało, że ta mieszanka uczuć stawała się pomału zabójcza.

            Dopóki grał tam, na swojej scenie, dopóki nie musiał skonfrontować swojej słabości z rzeczywistością, i stanąć znów blisko niego, dopóty jeszcze się trzymał w ryzach. Gorzej już było w sali, gdzie mógł swobodnie się przemieszczać. Wiedział, że cholernie trudno będzie mu dotrzymać sobie samemu danego słowa. Kątem oka wciąż błądził w tamtym kierunku, poszukiwał go wśród innych, ale nie patrzył zachłannie wtedy, kiedy wzrok czarnowłosego był skierowany w jego stronę. Przyglądał się dopiero wówczas, kiedy on tego nie widział. Nie chciał znów okazywać mu zainteresowania, dlatego nawet nie podchodził i w duchu miał nadzieję, że jeśli już dojdzie do konfrontacji, nie będzie z nim sam na sam, wymieni jakieś grzecznościowe formułki i znów rozejdą się, a on, kiedy już to wszystko się skończy, znajdzie zapomnienie w ramionach Maxa. Choć tak do końca, nawet w takiej chwili nie umiał zapomnieć, bo podczas każdego aktu w jego myśli wkradał się jego ukochany, czarnowłosy anioł.

            – Gratuluję Bastien, dobra robota! – mocny uścisk dłoni Marcusa, wyrwał go z chwili zamyślenia, jakiej mógł się poddać, kiedy na moment został bez żadnego towarzystwa, o co dziś było niezmiernie trudno. Max nie odstępował go na krok, ale teraz zniknął na kilkanaście minut, aby skorzystać z toalety. Zaraz też pojawił się Peter i pozwolił ponieść się żywej dyskusji, na temat jego twórczości i dzisiejszego eventu. Dzięki temu, że mężczyźni nie wpatrywali się w niego nieustannie, jak czynili to często inni rozmówcy, mógł bezkarnie odszukać wzrokiem Kaulitza.

            I znalazł, stał nieopodal szwedzkiego stołu z Tomem. Chciał jakoś wybić sobie go z głowy, a tymczasem wciąż szukał okazji, aby sycić zmysły tym widokiem. W dodatku dziś wyglądał tak oszałamiająco, niby prosta, klasyczna stylizacja, biel i czerń, ale całość kompletnie idealna, a on tak piękny, że brakowało mu tchu. I to zderzenie z rzeczywistością… Mógł sobie o nim tylko pomarzyć, obserwować go ukradkiem. Teraz stał tam, ze swoim bratem śmiał się i… zachowywał jakoś, dziwnie? Przylegał do niego plecami, odwracał głowę, jakby chciał pocałować i szeptał coś do ucha, ale zaraz, zaraz… czy aby na pewno dobrze widzi? Zupełnie, jakby ocierał się o jego biodra pośladkami… Coś tu nie pasowało, wyglądali przez chwilę jak para, a nie jak rodzeństwo, przecież wręcz wdzięczyli się do siebie. I właśnie teraz, Tom jakby schował twarz w jego włosy. Całował go w ucho, czy coś mu szeptał? Nie, z pewnością coś mu mówił, przecież to niemożliwe, przecież są braćmi, w dodatku bliźniakami. Jego bujna wyobraźnia przesyłała mu chyba złe sygnały, chociaż już wcześniej ich relacja wydała mu się jakąś zagadką. Może jednak to wszystko to zwykły zbieg okoliczności?

            Bill sięgnął po talerzyk, coś jeszcze bratu odpowiadając, ale już oddalił się od niego. Chyba to wszystko tylko źle zinterpretował.

            – Co o tym sądzisz, Bastien? – Głos Petera przeciął nagle nić jego myśli.

            – O co pytałeś? Bo byłem zupełnie w innym miejscu – zaśmiał się i w tym samym czasie u jego boku pojawił się Max.

            – Chyba się domyślam, w jakim – podchwycił Marcus, obrzucając chłopaka - który z dumą stał tuż obok - znaczącym spojrzeniem.

            – Zastanawiamy się, żeby zmontować jakiś wspólny mini koncert.

            – Przecież nie ma jeszcze materiału na całą płytę.

            – Doskonale o tym wiem, ale póki co, można zorganizować po prostu wspólny, z tym co już macie swojego autorskiego, nie premierowego.

– Warte zastanowienia – odparł Baron bez euforii w głosie.

– Chłopaki, chodźcie tu! – Marcus kiwnął ręką na członków zespołu, którzy teraz stali całkiem niedaleko.

No i stało się. Czy tego chciał, czy nie, znów miał go blisko, na szczęście jednak wokół było wiele osób i nie musiał skupiać na nim uwagi.

– Gratuluję Baron, dobra robota! – Pierwszy mocno, serdecznie uścisnął mu dłoń Tom. Bill stał wciąż nieco z tyłu, dając innym pierwszeństwo.

– Płyta pewnie rozejdzie się, jak świeże pieczywo – zaśmiał się Georg.

Patrzył jak co i rusz wyciąga się w jego kierunku inna ręka, aż wreszcie ujął tę najdelikatniejszą, niemal kobiecą. Od razu poczuł elektryzujący dreszcz.

– Premiera w poniedziałek, prawda? – uśmiechnął się czarnowłosy, lekko i czarująco, jakby kokieteryjnie. Chociaż pewnie tylko mu się wydawało, znów jego wyobraźnia płatała mu figle. Wyobraźnia, a może po prostu niedoścignione marzenia? Wciąż w głębi duszy miał do niego żal za to, co zrobił, za te ostatnie chwile, kiedy potraktował go jak przedmiot do zaspokojenia, a teraz stał tu, wydając się być zupełnie wyluzowanym, jakby się nic nie stało. Oczywiście, że nigdy nie zdradziłby niczego przy innych, tym bardziej, że był tu Max, który czujnym wzrokiem lustrował każdy jego gest, ale poczuł nieodpartą chęć, wprawić go w odrobinę zakłopotania, więc bez dłuższego zastanowienia palnął:

– Tak Bill, dobrze pamiętasz, no i miałeś okazję usłyszeć co nieco przedpremierowo, w niedzielę, tuż po tym, kiedy zaprezentowałem ci nasz kawałek. – To było oczywiste, te słowa poraziły go niczym piorun, bo jego twarz stężała, jednak starał się nie dać po sobie niczego poznać, zaśmiał się tylko i odpowiedział:

– No oczywiście, że skojarzyłem!

Tom, zerknął na niego, jakby z wyrzutem, że nawet mu o tym nie wspomniał, ale do tej krótkiej wymiany zdań włączył się szybko Marcus:

– Tak tu kombinujemy z Peterem, żeby wam zorganizować jakiś wspólny koncert.

– Niegłupi pomysł, ale ze starymi kawałkami? – zapytał szatyn.

– No jasne, przecież nie macie jeszcze nawet kompletu na nową płytę.

– No jeszcze, fakt. Więc myślcie, ja jestem na tak, a wy co o tym sądzicie chłopcy? – Tom zwrócił się do reszty zespołu.

– Jasne.

– Nie ma sprawy.

– To niezły pomysł – odpowiedzieli, jeden, przez drugiego, a menagerowie niemal od razu zaczęli ustalać wstępne warunki.

– Dajcie spokój, nie tutaj – zaśmiał się Bastien.

– Jasne, my mamy to po prostu we krwi – rzucił Peter i teraz już wszyscy zawtórowali gospodarzowi imprezy. Konwersacja przeciągnęła się jeszcze zaledwie na kilka minut, bo zaraz ktoś poprosił Bastiena o chwilę rozmowy. Nie było nawet szans, aby zamienił dziś z Billem kilka słów na osobności, bo nie dość, że był rozchwytywany, to jeszcze miał na karku czujność Maxa. Może to i lepiej, przynajmniej miał jakiś hamulec, aby nie zrobić wszystkiego tylko po to, żeby znaleźć się z czarnowłosym sam na sam. Dziś taka przeszkoda była mu potrzebna, ale co będzie jutro…?

Jeszcze tego samego wieczoru, zastanawiał się, czy w ogóle było warto ponownie wejść do tej samej rzeki.
                                                            ***

Okoliczności nie sprzyjały znalezieniu się z nim sam na sam, wiedziałem, że będę musiał poczekać, zdawałem sobie sprawę, że tego wieczoru nie zamienię z nim nawet słowa bez świadków, a i przy nich jakoś nie rwałem się do dyskusji, bo Bastien przy okazji tej bardzo krótkiej wymiany zdań, wystarczająco podniósł mi ciśnienie i poziom adrenaliny. I w dodatku nawet mrugnięciem oka nie mogłem dać mu jakiegoś znaku. W sumie i tak przypuszczałem, że przy nich wszystkich nie wspomni o tym, co zdarzyło się niedzielnego popołudnia, a mimo to i tak obleciał mnie niemały strach. Nie miałem pojęcia co czuje i co myśli, zdawał się być zupełnie obojętnym i prawdopodobnie nawet mój widok wcale go nie obszedł. Musiał chyba naprawdę wkręcić się znów w tego Maxa. Nie pozostawało mi nic, jak pogodzić się z faktem, że stałem się dla niego tym samym, kim był dla mnie on, czyli zwykłym kolegą, z jakim łączą go interesy. Chociaż ja traktowałem go właściwie jak przyjaciela, to on raczej ostygł nawet w tej przyjacielskiej relacji.

Jedyne co czułem tego wieczoru, to ogromny zawód. Tak, byłem zawiedziony i to cholernie. Wspominałem już, że uwielbiałem być adorowany i czuć uwielbienie, prawda? Dlatego właśnie byłem rozgoryczony. I to bardzo. Wiedziałem, że coś właśnie umarło, że skończą się wspólne lunche, zakupy i wypady, skończy się komplementowanie mnie, i to bezgraniczne uwielbienie, jakie widziałem w jego oczach. Właściwie ono już się skończyło. Kiedy tak tam stałem, on prawie wcale na mnie nie patrzył, nie pożerał mnie wzrokiem jak zwykle, a jeśli już spojrzał, trwało to krótką chwilę i było zupełnie bez wyrazu.

I to właśnie bolało najbardziej…

***

Tom zagłębił się w rozmowę z obydwoma menagerami, a Georg szturchnął Billa w ramię:

– Idziesz zajarać?

– Z chęcią – odpowiedział chłopak i rzucił pospiesznie do Toma:

– Jak skończysz, to my jesteśmy na fajce – Brat kiwnął głową i wrócił do rozmowy.

Wyszli przez bar na zewnątrz, gdzie z drugiej strony klubu był spory, należący do niego teren. Na wyłożonym kostką tarasie, stało kilka stolików pod parasolami dość mocno obsadzonych w tej chwili gośćmi imprezy, którzy także wyszli zapalić. Dalej ukazała się ich oczom połać zadbanej zieleni i oczko wodne, wokół którego stały ławki. Georg od razu dostrzegł jedną wolną i skinął na Billa:

– Chodź tam, klapniemy sobie bo już mnie rozbolały nogi. – Czarnowłosy bez słowa podążył za nim, a kiedy usiedli i odpalili, przyjaciel wypalił, jak z ciężkiego działa:

– Ciekaw jestem, co się wydarzyło, jak mieszkałeś u Bastiena? Wiem, że i tak mi nie powiesz, ale coś musiało się stać, bo po pierwsze za szybko wróciłeś do domu, a po drugie już nie widzę tej chemii między wami. – Wypuszczając z ust papierosowy dym, spojrzał na przyjaciela, którego w tym momencie zatkało. Jednak po chwili odpowiedział:

– Właśnie nic się nie stało, a nawet jakby się stało, to chuj cię to obchodzi. I powiem ci jedno: nie wpierdalaj się Georg, okay? I o jakiej ty chemii pierdolisz? Bastien jest moim kumplem, kocham Toma i nigdy nie było żadnej, pierdolonej chemii.

– No może z twojej strony nie było, ale za to była z jego, i to duża. – Kumpel wyszczerzył się, nie zamierzając przestać drążyć. Bill tylko sapnął.

– Może i była, ale teraz on czuje chemię do kogoś innego.

– Gówno, a nie chemię.

– A skąd ty możesz wiedzieć?

– Mam swoje źródła. Zabawia się z nim i tyle. – Georg łypnął na kolegę i zaciągnął się.

– A ja wiem z pewniejszego źródła niż twoje, że są ze sobą.

Basista roześmiał się głośno.

– Chujowe masz to źródło, Bill. Ja ci mówię, że nie są parą. – Chłopak tylko spojrzał na przyjaciela, ale już nie zapytał o nic, bo właśnie spostrzegł, jak w ich stronę zmierza Severin. Pomyślał jednak, że może kiedy indziej uda mu się pociągnąć kumpla za język.

– O, tu jesteś Bill – radośnie powitał go chłopak. – Zastanawiałem się, czy przypadkiem już się nie ulotniłeś, ale zobaczyłem twojego brata i pomyślałem, że chyba sam nie uciekłeś. Można? – Wskazał na ławkę.

– Jasne, siadaj, ja wracam do środka – Georg puścił Billowi oczko i podniósł się, po czym wrócił do klubu.

Severin usiadł obok Billa i wyjął paczkę papierosów, wyciągając rękę.

– Zapalisz?

– Nie, dzięki, właśnie przed chwilą skończyłem – odparł czarnowłosy, wpatrując się w rozświetlone okna klubu. Zerknął na zegarek, dochodziła północ. Miał ochotę już wracać do domu. Tom pewnie wciąż gadał, inaczej z pewnością by do niego przyszedł. Musiał więc poczekać i wolał zostać tu, bo nie chciało mu się wracać do środka. Nowopoznany chłopak był bardzo sympatyczny, dlatego też z przyjemnością oddał się rozmowie z nim, szczególnie, że zapytany, z chęcią zaczął opowiadać mu o pracy w modelingu.

***

Bastien - jak na gospodarza wieczoru przystało - nie mógł pozwolić sobie na jakieś nagłe zniknięcie. Wciąż rozchwytywany, starał się zamienić z każdym choć kilka słów, chociaż już był zmęczony i najchętniej wróciłby do domu sam. Wiedział, że Max będzie nalegał, aby pojechali gdzieś razem, czy to do niego, czy gdziekolwiek indziej, ale mimo wszystko postanowił go jakoś spławić. Na razie jednak chciał choć na chwilę odetchnąć i z zamiarem udania się do swojego klubowego pokoju, poprosił Maxa, aby został na dole i dopilnował baru, komunikując mu, że idzie się odświeżyć. Nim zniknął w korytarzu, rozejrzał się po sali, starając się wypatrzyć gdzieś Billa, ale nie dostrzegł go nigdzie. Był pewien, że jeszcze nie wyszedł, bo raczej sam nie pojechał do domu, skoro jego brat wciąż tu był.

Kiedy znalazł się już w swoim pokoju na pierwszym piętrze, przemył w łazience chłodną wodą twarz i poprawił fryzurę. Miał ochotę zapalić skręta i właśnie po niego sięgał, kiedy zerknął przez okno i zobaczył Billa, siedzącego z kolegą Maxa na ławce. Poczuł jakieś dziwne, nieopisane pragnienie, aby tam zejść i znaleźć się znów blisko niego. I choć wcześniej było mu bardzo na rękę, że tego wieczoru raczej nie znajdzie do tego okazji, aby porozmawiać z nim w cztery oczy, tak teraz okazja właściwie nadarzała się sama. Ale zaraz… Właściwie po co chce tam zejść? Tyle czasu się przed tym bronił, nie chciał, aby znów opętał go swoim diabelskim czarem, a teraz sam rwał się do piekła? I właściwie co chciał mu powiedzieć: „Hej Bill, fajnie, że przyszedłeś, ale ja właśnie leczę się z ciebie, bo nie chcę zwariować”? To był czysty absurd, starał się jakoś wyperswadować z głowy ten idiotyczny pomysł, ale im więcej o tym myślał, tym silniej coś ciągnęło go na dół. Wiedział, że jeśli tam zejdzie, całe jego postanowienie może wziąć w łeb, bo nigdy nie było wiadomo jak ta rozmowa się potoczy. Resztką sił postarał się odwlec ten moment decyzji, zapalając skręta. Stał w ciemnym oknie, nie będąc widocznym dla innych oczu i patrzył. Teraz mógł to robić zachłannie i zaborczo, bo nikt nie widział jego tęsknego spojrzenia, którym wielbił tego czarnego anioła. I choć on nie miał o tym pojęcia, należał do niego sercem, duszą, całym swoim istnieniem i gotów był zaprzedać to wszystko diabłu, w zamian za jego miłość.

Tymczasem on obdarowywał swoim pięknym uśmiechem tego nowo poznanego chłopaka, który o czymś opowiadał mu z pasją, wpatrywał się w niego na przemian poważniejąc, to znów wybuchając salwą śmiechu. A co, jeśli to w nim ulokuje swoje uczucia? Chłopak był przystojny, ale do cholery przecież jemu także niczego nie brakowało! Przecież Max, mogąc mieć każdego, zakochał się właśnie w nim! Ogarnął go strach. Pójdzie tam jednak i to przerwie! Max miał mieć oko na wszystko do jego powrotu, więc cała reszta wydawała mu się czystą łatwizną. Przygasił skręta, czując podekscytowanie i podniecenie. Wyszedł z pokoju, zbiegł po schodach i wyszedł bocznym wyjściem, jakie prowadziło bezpośrednio na tyły klubu, nie musząc przeparadować przez salę i bar. Tuż za drzwiami zdecydowanie zwolnił, idąc niemal ślimaczym krokiem, tym samym chcąc pokazać, że się nie spieszy, i znów grać pozory.

Zajęci rozmową, zauważyli go dopiero, kiedy był bardzo blisko i zamilkli.

– Obgadujecie mnie, czy co? – zaśmiał się. Był już trochę zakręcony od tego, co właśnie przed chwilą wypalił.

– Mamy o wiele ciekawsze tematy, Bastien – odparował Bill, poważniejąc, bo jeszcze przed chwilą dusił się ze śmiechu, rozbawiony historyjką, jaką właśnie opowiedział mu Severin.

Na te słowa blondyna ogarnęła wściekłość i z trudem powstrzymał się, aby jakoś się nie odgryźć. Najbardziej dosadnie mógł to zrobić przywołując wspomnienie niedzieli, oczywiście wciąż zachowując dyskrecję i, aby jego słowa były zrozumiałe tylko dla Billa. Był człowiekiem, który takie przeżycia zatrzymuje głęboko w sobie. Odpuścił jednak, bo pomyślał, że lawirując słownie wokół tego tematu, z łatwością mógłby zdemaskować swoje uczucia, wolał więc to zignorować. Sięgnął do kieszeni po papierosy i mimo, że dopiero co raczył się skrętem, zapalił zaciągając się mocno.

– Nie wątpię – odpowiedział krótko, starając się zdobyć na obojętność i zaśmiał się. – Nie miałem na myśli mojej osoby oczywiście, dziś wszyscy mówią o mojej muzyce.

– Twoja muzyka jest najlepsza – wyrwał się Severin. – Bawiłem się świetnie i z pewnością będę u ciebie stałym bywalcem.

– Więc zapraszam – rzucił Bastien, kątem oka zerkając na Billa, który teraz patrzył w stronę wejścia do baru. Już miał zamiar poprosić tego chłoptasia, aby zostawił ich samych, kiedy tuż za plecami usłyszał znajomy głos, którego tak naprawdę nie chciał teraz słyszeć:

– A, tutaj jesteś! – Mógł się w sumie tego spodziewać, że Max w końcu się zniecierpliwi.

– Wszystko tam gra, że tu przyszedłeś?

– Tak, wszystko jest w jak najlepszym porządku. Już się stęskniłem – mruknął chłopak i uwiesił mu się u szyi. Nadarzyła się idealna okazja, aby pokazać Billowi, że wcale go nie potrzebuje i więcej o nic prosił go nie będzie. A jeśli jemu, w jakiś choć minimalny sposób na nim zależało, z pewnością go to boleśnie ukłuje. Przygarnął więc do siebie bruneta ramieniem i pocałował na oczach siedzących na ławce obserwatorów, zachłannie, namiętnie i obscenicznie. Bill patrząc na to znieruchomiał i przełknął ślinę. Miał wrażenie, że za chwilę się wzajemnie pożrą. Poczuł podniecenie, ale nie chciał już na to patrzeć. Wstał i rzucił krótko:

– Nie przeszkadzajcie sobie – Zaśmiał się, po czym odszedł w stronę wejścia do klubu, z zamiarem odszukania Toma.

Bastien nie mógł tego wiedzieć, ale Bill nie poczuł ledwie ukłucia. On miał wrażenie, że ktoś właśnie wbił w niego ostrze noża.

***

Tom opadł na poduszkę ciężko dysząc. Kochali się trzeci raz z rzędu i, mimo że był po całym dniu, koncercie i raucie już nieco zmęczony, to i tak czuł się cudownie, wspaniale, i fantastycznie. Było mu cholernie dobrze i spełniony mógłby teraz natychmiast zasnąć, gdyby nie coś, co właśnie odrobinę spędzało mu z powiek sen. Było to coś, czego umiał nazwać żadnym mianem. Nie była to wątpliwość, ani żaden kłopot, ani też troska, i nie potrafił określić tego czegoś w żaden sposób. Niby wszystko było okay, Bill był spragniony, dziki i cholernie namiętny, a jednak jakiś dziwnie inny. Oczywiście zapewniał go znów o swojej miłości i o tym, jak bardzo go pragnie i, że z nikim nie było mu tak zajebiście dobrze, ale miał wrażenie, że w całym tym pożądaniu, pragnieniu i przeżywaniu rozkoszy, był duchem zupełnie gdzieś indziej.

Teraz leżał z głową na jego torsie w zupełnym milczeniu, chociaż zazwyczaj po seksie nie zamykała mu się buzia, i ciągle coś gadał. Tom sięgnął po omacku na szafkę i wyciągnął z paczki papierosa, po czym odpalił. Dopiero słysząc dźwięk zapalniczki, Bill odezwał się, jednak nawet nie uniósł głowy.

– Nie pal w sypialni, bo będzie śmierdziało.

– Przeniesiemy się do mojej – odparł bliźniak, ale nie usłyszał odpowiedzi, a jedynie ciche sapnięcie, dlatego też zapytał: – Jesteś śpiący Billy?

Czarnowłosy uniósł się, ułożył obok na poduszce, i podkładając ręce pod głowę, wpatrywał się w milczeniu w sufit.

– Co się dzieje? – Szatyn przekręcił się na bok i uniósł na łokciu. Dopiero teraz brat spojrzał na niego. W jego oczach malował się widoczny smutek.

– Nic się nie dzieje, a co by się miało dziać? – Uśmiechnął się lekko.

– Billy, widzę, że coś cię trapi, czy nie wiem jak to nazwać, ale jesteś jakiś inny.

– Jestem zmęczony, Tommy. Ty pewnie też, chodźmy już spać.

Bliźniak uniósł ze zdziwienia brwi. Chyba po raz pierwszy Bill zaproponował pójście spać. Zazwyczaj zasypiali razem, ze zmęczenia po którymś z kolei akcie, ale żaden nie proponował snu, no może kiedyś Tom, ale Billowi to się jeszcze nigdy nie zdarzyło. Miał wrażenie, że bał się rozmowy, nie chciał aby drążył ten temat.

– Nie poznaję cię, nigdy nie wołałeś pierwszy spać.

Teraz Bill zaśmiał się szczerze.

– A widzisz? Kiedyś musi być ten pierwszy raz, ale naprawdę jestem zmęczony kochanie… Najpierw pół dnia seksu, potem koncert, imprezka i znów seks. Chyba się starzeję. – Puścił mu oczko, wyjął z dłoni bliźniaka papierosa, zaciągnął się i mu go oddał, a zaraz pocałował go czule. Jednak Tom wciąż nie mógł oprzeć się wrażeniu, że coś jest nie tak.

– Prócz zmęczenia, coś jednak zajmuje twoje myśli.

– Mojemu bratu zebrało się na nocne dumanie? Daj spokój Tommy, naprawdę wszystko jest w porządku, a moje myśli zajmujesz tylko ty. Czuję się spełniony i senny. – Uniósł dłoń i pogładził policzek brata. – Wywal tego peta i chodźmy spać.

Tom popatrzył na niego, jak odwraca się tyłem i układa głowę na poduszce. Nie odpowiedział, tylko przygasił papierosa w popielniczce, jaka stała na szafce i wstał, aby ją wynieść. Kiedy wrócił, położył się i wtulił w plecy brata, dłonią pogładził jego ramię i musnął szyję.

– Naprawdę idziemy spać?

Bill tylko mruknął:

– Mhmmm… – Zgasił więc światło i także ułożył się do snu. Brat oddychał miarowo, jakby już odpływał w senne marzenia, dlatego też i on z błogą przyjemnością oddał się temu zajęciu, nie mając pojęcia, że tak naprawdę leżący obok niego ukochany człowiek, wcale nie podryfował senną rzeką. Bill jeszcze długo leżał, wsłuchując się w odgłosy nocy, pozwalając swoim myślom odlecieć na drugi koniec miasta.

Z kolei on nie spodziewał się, że spotkają się one wpół drogi z marzeniem tego, który od kilku godzin zaprzątał jego głowę, mrzonką o nim samym…