Część 38.

Część 38.

            Czarnowłosy zatrzymał się na chwilę przed ogrodzeniem. Czuł jak mocno bije mu serce. Nie do wiary! Bał się spotkania z własnym bratem, chociaż cholernie za nim tęsknił. Wklepał cyfry kodu w videofon, a kiedy zamek ustąpił, popchnął furtkę. Gdzieś, z tyłu głowy wciąż miał swój postępek, ale idąc do drzwi przekonywał sam siebie, że przecież nic się nie stało, to tylko chwila słabości z powodu braku jego ramion. Teraz, kiedy już tu był, z pewnością znów w nich zatonie, pozwoli się tulić, kochać i pieścić. Wszystko mu wybaczy, nawet jeśli przeleciał tę pieprzoną Danielle. Znów będzie jak przedtem, jak dawniej. Już nigdy nie dopuści do podobnych sytuacji.

            Drżącymi dłońmi przekopywał torbę w poszukiwaniu kluczy. Jeszcze chwila, a znów będzie z nim, cały jego. Tak, pragnął go cholernie mocno. Bo tak naprawdę wcale pragnąć nie przestał, przecież kochał tylko jego. To z nim seks smakował najlepiej, a to co stało się niespełna dwie godziny temu, było tylko zwykłym wyżyciem się, spuszczeniem z krzyża z nadmiaru nagromadzonego z powodu braku seksu napięcia. W zasadzie to tak samo, jakby zwalił sobie w kiblu, więc o co był ten cały szum w jego głowie? Przecież nic wielkiego się nie stało. Nikomu nie dał spenetrować swoich pięknych pośladków. To miejsce wciąż należało tylko do Toma i nie zamierzał go nikomu udostępnić.

            Nim otworzył drzwi, już zdążył się usprawiedliwić przed samym sobą i wmówić, że przecież to nic takiego. Było, minęło i nie wróci, więc nie ma co roztrząsać. Teraz dla odmiany wstąpiła w niego euforia. Co robił Tom? Czy był w ogóle w domu?

            Tuż za drzwiami zastał głuchą ciszę, zupełnie jakby nie było nikogo. Zerknął w stronę schodów na górę, zatrzymując się bez ruchu i nasłuchując. Może tam, piętro wyżej, w swojej sypialni, jego brat właśnie ostro pieprzył jakąś panienkę, ale skoro do jego uszu nie dochodziły żadne odgłosy, to raczej ta wizja nie była realna. No, chyba, że przyprowadził sobie jakąś niemą, ale ta z pewnością też by chociaż jakoś stękała. No właśnie, czy tacy ludzie podczas seksu wydają z siebie jakieś odgłosy? Potrząsnął głową z politowaniem dla samego siebie. Dokąd w ogóle zmierzały jego myśli? No cóż, wyglądało na to, że Toma nie ma w domu.

            Rzucił torbę na podłogę w holu i wszedł do kuchni zaglądając do lodówki. Ta świeciła pustkami. Czyżby Tom przez te dni nawet nie zrobił zakupów? W takim razie co jadł i czy w ogóle coś jadł?

            – Żarcia nie ma, za to nie brakuje piwska – mruknął pod nosem. Wyjął jedną puszkę i otworzył ją, upijając kilka łyków. Dopiero teraz spojrzał w głąb salonu. Przy kanapie stojącej tyłem do kuchennej, barowej lady, zauważył trzy puste butelki po piwie, a kiedy wyciągnął szyję i wychylił się, dostrzegł leżące na stoliku, rozwalone pudełko z niedojedzoną pizzą. Czyżby Tom wczoraj zrobił tu jakąś imprezę? Zdecydował, że to wszystko posprząta i po prostu poczeka na niego. Ruszył więc wolno w stronę salonu, popijając po drodze swoje piwo. Jego wzrok przykuł straszny bajzel, jaki właśnie ukazał się jego oczom. Dywan był w okruchach i kawałkach pizzy, wszędzie walały się butelki. Nie ma co… Jego braciszek nieźle się tu zabawił. Przysiadł na chwilę i jeszcze raz ocenił to pobojowisko. Pijąc piwo zastanawiał się od czego zacząć i stwierdził, że najpierw ogarnie stolik, a potem porządnie odkurzy. Wrócił do kuchni po worek na śmieci, który wyciągnął z szuflady. Wrzucił do niego pozbierane butelki, więc przyszła kolej na pudełko z niedojedzoną pizzą. Miał zamiar je zamknąć i wrzucić wszystko razem do śmieci, ale coś go tknęło, i pomacał pozostawiony kawałek ciasta. Aż uniósł ze zdziwienia brwi, bo było ono zupełnie świeże i miękkie, a na dodatek jeszcze pachnące. Więc to wszystko nie działo się tu wczoraj, ta alkoholowa libacja odbyła się dziś i to całkiem niedawno. I co? Tom tak po prostu zostawił ten cały chlew i zwyczajnie sobie gdzieś poszedł? A może jednak był tam na górze?

            Pozostawił swoje zajęcie nie dokończonym i ruszył ku schodom. Szybko znalazł się na piętrze i zaczął otwierać kolejne drzwi, jednak w żadnym pomieszczeniu Toma nie było. Wrócił na dół i począwszy od łazienki, zaczął przeszukiwać resztę domu, nawet zszedł do garażu, ale po bliźniaku nie było ani śladu. Wyglądało na to, że naprawdę go tu nie ma, postanowił jednak jeszcze sprawdzić w ogrodowej altanie, więc wrócił do salonu, aby pójść tam przez taras.

[BJ1]     Jednak kiedy tylko przestąpił jego próg i zrobił zaledwie dwa kroki, stanął jak wryty[BJ2] . Jego ukochany brat, którego tak szukał, spał sobie smacznie na kanapie, otulony cieniem i delikatnym, ciepłym powiewem wiatru.[BJ3]  Na drewnianej podłodze, leżała opróżniona butelka po piwie, kolejna, jaką trzeba będzie sprzątnąć. Na ten widok czarnowłosy uśmiechnął się czule. Jego serce załomotało w piersi z miłością. Podszedł cicho, powoli, bo na razie nie chciał go zbudzić, a kiedy znalazł się tuż przy nim, przykucnął. Tom wyglądał tak niewinnie, policzek miał przytulony do własnej dłoni, a nabrzmiałe usta były lekko rozchylone. Mokry ślad w kąciku oznaczał, że właśnie tamtędy popłynęła ślina, jak małemu dziecku.

            Śpiący brat doszczętnie go rozczulił i sam nie wiedział na co ma większą ochotę, czy tak po prostu się w niego wtulić, czy pocałować. Jednak póki spał, do woli mógł napawać się tym widokiem, na dodatek był całkowicie bezpieczny, bo nigdy nie wiadomo było, jak na jego widok zareaguje Tom. No właśnie… Tego obawiał się najbardziej. Zbudzony, równie dobrze zamiast się ucieszyć, mógł porządnie się wkurzyć za tę ucieczkę, nie dając mu nawet szansy na wyczerpujące wyjaśnienie tego, co uznał za zdradę. Wiedział jednak, że co ma się stać, to i tak prędzej, czy później się stanie. Przecież nie będzie spał w nieskończoność, a zresztą on sam był tak stęskniony, że nie pozwoliłby mu na to. Musiał z nim porozmawiać, przeprosić i wysłuchać całej prawdy od niego, już nieistotne jaka ona miała być. Sam przecież miał swój niechlubny sekret, który zamierzał ukryć przed całym światem, zupełnie tak, jakby to nie wydarzyło się naprawdę. Teraz był tu z Tomem i tylko to się liczyło. Przetrwa te kilka, a może kilkanaście minut piekła, a potem zacałuje go, lub dla odmiany sam pozwoli się zacałować.

            – Obudzę cię, jak książę śpiącą królewnę – zaśmiał się cicho pod nosem i pochylił się, układając usta na wargach brata, lekko, delikatnie, niemal niewyczuwalnie. Tom mruknął, przekręcając się na plecy, a kiedy Bill lekko się uchylił, potarł twarz dłonią. Nie otwierał jednak oczu i wciąż spał. Wtedy czarnowłosy spróbował po raz drugi, tym razem pocałował go mocniej, bardziej zdecydowanie i nawet odrobinę wsunął mu między wargi język. I wtedy Tom otworzył oczy, ale nie poruszył się, niemo wpatrując się w piękną twarz brata.

            – O rany… Ale piękny sen… – wybełkotał z trudem. Był pijany, mimo drzemki jaką uciął sobie na tej kanapie, wciąż ledwie kontaktował z rzeczywistością. Czyżby tu nie było żadnej imprezy, a on sam wlał w siebie tyle piwa?

            Ciężkie powieki na powrót pokryły brąz jego tęczówek, a Bill wciąż wpatrywał się w niego wezbranymi czułością oczyma. Naprawdę nie wiedział, że on tutaj jest, że pocałował go prawdziwie i myślał, że to wszystko mu się śni. Nie było rady, Tom był zbyt pijany, żeby go teraz dobudzić, postanowił więc pozostawić brata w spokoju, niechże porządnie się wyśpi. Zdecydował, że w tym czasie posprząta i z powodzeniem mógł także odkurzyć, bo w tej chwili z pewnością nie zakłóci jego snu.

***

            Słońce chyliło się już ku zachodowi, kiedy Tom zaczął się rozbudzać. W pierwszej chwili nie wiedział dlaczego śpi właśnie tutaj, niewiele pamiętał ponadto, że nim urwał mu się film, wypił dużo piwa i jadł pizzę. Teraz przypomniał sobie coś jeszcze; miał piękny sen, bo to z pewnością był sen, przecież niemożliwe było, aby poczuł usta Billa. Ten mały zdrajca pewnie teraz całował w najlepsze Bastiena, a on sam, nim się solidnie urąbał, miał ochotę tam pojechać i przyłożyć mu w ten czarny łeb. Czuł się jak zbity pies, bolała go głowa. Nie miał siły się podnieść z kanapy i pewnie jeszcze by tu leżał, gdyby tak cholernie nie chciało mu się lać i pić. Zdecydowanie miał kaca i było mu niedobrze. Może ta pizza była jakaś trefna i na dodatek nabawi się niestrawności? Nie było rady, w końcu trzeba będzie wstać. Pulsowało mu w głowie i dudniło, jakby ktoś nawalał młotem, i jeszcze na dodatek ta muzyka… Umc, umc, umc! Gdyby miał siłę, doczłapałby do ogrodzenia, aby porządnie opieprzyć sąsiada. Musiał nieźle dodać decybeli, skoro on tu, na własnym tarasie aż za dobrze ją słyszał. Trzeba było w końcu zwlec się z kanapy.

            Usiadł czując, jak jeszcze trochę kręci mu się w głowie i miał wrażenie, że jeśli zaraz nie dotrze do toalety, zleje się w spodnie. Wstał i zrobił kilka kroków w stronę salonu i wówczas zorientował się, że muza wcale nie gra u sąsiada, a w jego domu. Co u licha? Czyżby on sam ją włączył i przez ten cały czas tak po prostu sobie grała, kiedy on spał jak zabity? Podszedł do szafki ze sprzętem i ściszył nieco wzmacniacz, zaraz potem ruszając w stronę łazienki. Wtedy zobaczył, że w salonie panuje idealny porządek. Pamiętał, że dużo wypił i niemożliwe było to, aby w ogóle cokolwiek po sobie posprzątał, już nie wspominając, że wszystko było nienagannie ogarnięte. Powinna tu być masa butelek, przecież taki nawalony nie zdobyłby się na to, aby choć wynieść je do kuchni. Zazwyczaj wtedy było mu zupełnie obojętne, jak bardzo nabałaganił. W dodatku przecież zamówił pizzę i nawet jeśli wszystko zjadł, to nie wyniósł po sobie pudełka do kuchni. Więc jeśli nie on, to kto to wszystko zrobił? Billa nie było, więc co, jeśli właśnie dziś przyjechała matka? Tylko gdzie teraz była? Mniejsza z tym, za bardzo chciało mu się teraz siku, aby jej szukać po pokojach. Zgarnął z kuchennego barku butelkę na wpół opróżnionej mineralnej i biorąc po drodze kilka solidnych łyków, udał się czym prędzej do łazienki.

***

            Bill nie mógł się nadziwić, jak od środy Tom mógł zrobić w domu taki syf? W ten dzień przychodziła do sprzątania pani Elsa, więc pewnie i w tą porządnie wysprzątała. Tymczasem z  kosza w kuchni wysypywały się śmieci, jakieś pudełka po zamawianym żarciu, już nie wspominając, że obok stało kilka pustych butelek po wódce i nawet nie wiadomo ile po piwie. Czy on nic nie robił, tylko nieustannie pod jego nieobecność pił? I serio, sam wyżłopał aż tyle? Ledwie zdołał to wszystko wynieść z domu, a na zewnątrz po prostu ciągnął za sobą worek pełen szkła. Nieprzyzwyczajony był do jakiejkolwiek fizycznej pracy, więc wrzucając wszystko do kontenera, zdążył się zmachać.

            – Chyba trzeba wrócić do ćwiczeń – mruknął pod nosem i otrzepał dłonie. Wracając zastanawiał się, kiedy Tom się obudzi, ale kiedy wszedł do domu i zobaczył zapalone w łazience światło, nogi się pod nim ugięły. Bardzo chciał, aby brat już wstał, ale jednocześnie bał się tej pierwszej z nim konfrontacji. Jakoś podświadomie czuł, że nie będzie lekko i łatwo. I wątpił, czy dziś będzie miał możliwość zatonąć w jego ramionach. Poczuł suchość w ustach i nawet nie miał jak przełknąć śliny. Wrócił do kuchni, gdzie zamierzał z niczego, przyrządzić coś na kolację. Lodówka wypełniona była tylko piwem i jakimiś starymi resztkami jedzenia. Był tylko makaron w szafce, jakiś ryż i nic ponadto, przecież zazwyczaj stołowali się na mieście, a jeśli mieli ochotę coś ugotować, robili zakupy na bieżąco. Nie było rady, nie przyrządzi Tomowi na przeprosiny kolacji i trzeba będzie znów coś zamówić.

            Zaglądając do kolejnych szafek w poszukiwaniu chociażby ocalałych z tej pożogi chipsów, nasłuchiwał, czy brat może już wychodzi z łazienki, ale przez dość głośno grającą muzykę, do jego uszu nie docierały żadne inne odgłosy. Po chwili jednak usłyszał swoje imię, wyartykułowane dość cicho, jakby osobą wypowiadającą je, zawładnęło ogromnie niedowierzanie:

            – Bill…? – Ten głos, tak uwielbiany i pożądany, za którego tembrem tak bardzo się stęsknił, nagle wniknął w jego zmysły, a on sam stał jak zaczarowany, bojąc się obejrzeć w tył, jakby zaraz miała na niego spaść lawina złorzeczeń i pretensji. Przymknął oczy w obawie i nabrał w płuca potężny haust powietrza, po czym wolno odwrócił się. Czuł jak serce wali mu mocno, ale zakołatało jeszcze silniej, kiedy spojrzał w te oczy.

            – Wróciłem… – szepnął z przestrachem, ale ku jego zdziwieniu nie posypały się żadne gromy. Tom jednak nie zrobił ani kroku w przód, wciąż tam stał, przy filarze u wejścia do kuchni, zupełnie niedowierzając temu co widzi. I o ile wcześniej układał sobie w głowie cały plan, jak bardzo na niego nakrzyczy, jak wszystko mu wygarnie za tę ucieczkę, a także i za to, że nawet go porządnie nie wysłuchał, tak teraz, ten widok zupełnie odebrał mu mowę i zdolność racjonalnego myślenia. Powinien dać mu jakąś burę, naprawdę powinien! Tymczasem patrząc w te oczy i na tę anielską buźkę, miękł. Może przyczynił się do tego także fakt, że był na kacu, zupełnie wyprany z sił, lecz mimo to, jedyne marzenie jakie miał było takie, żeby zobaczyć go wreszcie w domu. I teraz, kiedy ono się spełniło, miał się na niego drzeć, żeby go spłoszyć? Nie, zdecydowanie nie! Tylko co miał teraz właściwie zrobić? Nie wiedział, był totalnie zaskoczony, dlatego nie robił nic, stał wciąż w niemym oczekiwaniu.

            Jego brat, chociaż wciąż pełen obaw, czy po pierwszej, tak spokojnej reakcji na jego powrót za chwilę nie wybuchnie, powiedział coś, czym zupełnie stopił, mogący jeszcze skuwać jego serce lód:

            – Tęskniłem… Tak cholernie tęskniłem! – I w kilku zdecydowanych krokach pokonał dzielącą ich wciąż odległość, po czym mocno przylgnął do jego nadal biernego ciała, i z całą siłą wtulił się w niego, oddychając szybko. W pierwszej chwili ramiona Toma nie odwzajemniły czułego gestu, ale po kilku minutach objął go mocno i tylko mruknął, bez grama złości, czy pretensji w głosie:

            – Ty mały rozkapryszony gówniarzu…

            – Przepraszam, kocham cię! Tak bardzo mi ciebie brakowało, już nie mogłem dłużej tam być! Nie było chwili, abym nie myślał o tobie! – wyrecytował desperacko Bill i cofnął wtulającą się w szyję bliźniaka głowę, po czym spojrzał mu w oczy, ale ten nic nie odpowiedział. Odgarnął z jego policzka kosmyk włosów i ułożył na nim dłoń, lekko pieszcząc kciukiem dolną wargę, na którą właśnie opadło jego spojrzenie. Sam nie wiedział co ma robić, czy dopaść do niego ustami bez zbędnych słów, czy najpierw wykrzyczeć jak bardzo tęsknił, jak mocno kocha i jak pragnie. Całą resztę chciał pozostawić na potem, choć nie miał pewności, że przez te kilkanaście minut Bill zupełnie nieświadomie nie wybije mu tego z głowy.

            Dotykał jego twarzy chcąc znów poczuć miękkość ukochanej skóry, patrzył w jego błyszczące oczy i wciąż nie dowierzał, że już tu jest, że jest z nim i, że teraz już nigdzie nie zniknie, że będą znów razem i nie rozstaną się na tak długi czas.

            Objął go obiema rękami i mocno przytulił niwelując do minimum odległość między ich wargami, które nie smakowały się wzajemnie tyle dni, które tak bardzo stęsknione, przylgnęły teraz do siebie w namiętnym pocałunku. Był dziki, desperacki i szalony, języki splotły się, a wargi ocierały o siebie gwałtownie. Elektryzująca bliskość sprawiła, że ciała zaczęły drżeć, i obaj roztapiali się wzajemnie w swoich ramionach jak wosk.

Spełnione marzenie jest chyba czymś najpiękniejszym co może dotknąć człowieka. Te wszystkie puste i źle przespane noce, spowite pragnieniem bliskości Billa i każde wyobrażenie jego obok, kiedy leżał w łóżku sam, były nie do zniesienia. Ale teraz już tu był… Był tu cały jego, dotykał, rozbierał go z marzeń i pieścił gorącem warg. Tych, które ukochał najbardziej na świecie.

Chciał z nim porozmawiać, dowiedzieć się jak spędzał te dni bez niego, ale nie dałby rady w tej chwili oderwać się od tych ust, które stęsknione i spragnione pieszczoty, łakomie go pochłaniały. I wiedział, że najpierw muszą nasycić się sobą, że żaden mimo tylu skrywanych w sobie pytań, a może i nawet wątpliwości, nie zdołałby, ani tym bardziej nie chciał tego przerwać.

 Nie kończąc maratonu gwałtownych pocałunków, przesunęli się w głąb kuchni, a Tom chwytając brata za pośladki uniósł lekko w górę i posadził na kuchennym stole. Nie było zbyt daleko do łóżka, czy choćby kanapy w salonie, ale jego obsesyjna wręcz niecierpliwość nakazywała wziąć go gdziekolwiek. Poza tym wszelkie symptomy zachowania Billa wskazywały na to, że też nie chciał już dłużej czekać. Rozbieganymi i drżącymi palcami rozpinał mu pasek i rozporek, nie skupiając się już na innych częściach garderoby. Pragnął go wreszcie poczuć w sobie, bo nikt nigdy nie zaspakajał go tak idealnie, jak Tom. Chciał, aby to stało się już, natychmiast, gwałtownie i mocno, bez długich pieszczot, bez żadnego przygotowania. Pragnął poczuć ten słodki ból, kiedy wedrze się w niego swoją wielkością, chciał, aby go mocno pieprzył. Mocno, długo i kurewsko dobrze.

Tom dyszał ciężko, podniecony. Jedna myśl, jeden błysk w oku i jakieś niedbale pozostawione na stole drobiazgi, wylądowały za pomocą jednego ruchu jego ręki na podłodze. Niecierpliwie wpił się znów w usta Billa mocno, świadom tego, że już za moment mogą być mu tak bardzo odległe. W tym samym czasie bezceremonialnie wyszarpał z jego bioder spodnie. Przygryzał mu wargi, zasysając język. Zawładnęło nim istne szaleństwo, euforia zmysłów, pomieszanie piekielnych mocy z anielską czułością. Bill był tylko jego i poprzysiągł sobie, że już nigdy nie będzie niczyj. Pragnął być w nim tak, jak jeszcze nigdy nie był. Kochać do utraty tchu i sprawić - o ile jeszcze mu się to nie udało - że będzie jedynym jakiego jego ciało będzie pożądało, a umysł kochał. Ostatnia pieszczota zachłannych ust, ostatnie muśnięcie, mocny uścisk jego dłoni na biodrach bliźniaka, i Bill znalazł się na brzuchu. Trząsł się z podniecenia, zakleszczając dłonie na rantach stołu. Wypiął pośladki bardziej, kołysał nimi podniecony, jakby wręcz domagał się tego słodkiego wypełnienia. Tom chwycił go za udo, unosząc je lekko do góry i opierając kolano o blat, tym samym stworzył sobie do niego lepszy dostęp.

– Tommy… Zrób to wreszcie… – zajęczał Bill. I mimo, że szatyn także już tego pragnął, to jeszcze chwilę zwlekał. Jego twarda męskość odnalazła swoje miejsce między jędrnymi pośladkami. Czarnowłosy czuł jaki jest gorący, kiedy przesuwał się między jedną, a drugą półkulą. Ocierając się o niego, Tom wciąż budował pragnienie, jakby już nie byli nadto podnieceni, jakby chciał, aby za chwilę obaj eksplodowali.

 Na nowo wsłuchując się w ciężki oddech Billa i niecierpliwe pojękiwanie, pchnął zdecydowanym ruchem, czując większy niż zazwyczaj opór. Teraz bliźniak zawył głośno z bólu i przyjemności, ale szatyn nie zatrzymał się, znów pchnął, wycofując się szybko. A potem znów, i znów. Poczuł, jak jego męskość obejmuje przyjemne ciepło i wyjątkowa ciasnota, zupełnie inne niż zazwyczaj. Nagle zrobiło się ślisko i wilgotno. Nie przestawał, jak w transie penetrował go mocno i głęboko, wsłuchując się w każdy odgłos ich ciał. Bill, z policzkiem przyklejonym do blatu stołu, przeżywał to intensywniej niż zwykle, i choć on zawsze był bardzo aktywny w dźwiękowym wyrażaniu przyjemności podczas seksu, tak miał wrażenie, że teraz jest jeszcze lepiej, a na pewno zupełnie inaczej. Wył, jęczał i chyba nawet płakał. Tom sam nie umiał nazwać odgłosów, jakie z siebie wydawał. I wszystko, choć bardzo intensywne, trwało niezwykle krótko. Czarnowłosy, czując zbliżający się orgazm, wsunął dłoń pomiędzy swoje uda i dopieszczając się, wytrysnął na blat stołu niemal w tej samej chwili, kiedy jego brat spełnił się w jego wnętrzu.

Teraz obaj głośno zamanifestowali przeżywaną rozkosz, a Tom pojękując opadł na plecy bliźniaka, wciąż będąc z nim połączonym. Dopadł wargami jego karku i czule pieścił, ale w tej chwili, po przeżytej przyjemności, wyostrzył się zmysł spostrzegania, przyćmiony wcześniej pożądaniem i dopiero teraz upewnił się, że w kąciku oka bliźniaka jest łza, a na policzku maluje się wyraźna, mokra ścieżka po innej. On naprawdę płakał. Nim zdążył o cokolwiek zapytać, coś powiedzieć, Bill wymruczał:

– Bolało, ale jeszcze nigdy mnie tak kurewsko dobrze nie zerżnąłeś…

***

Do dziś pamiętam ten akt, a uwierzcie, było ich wiele. Ten jednak był jedyny w swoim rodzaju, mimo, że tak naprawdę trwał krótko. Kochałem tę jego gwałtowność, zawsze lubiłem kiedy był na mnie zły. Taki wściekły pierzył mnie najlepiej. Wtedy po raz pierwszy sprawił, że krwawiłem. Z pewnością dlatego, że miałem długą przerwę, i chociaż byłem cholernie podniecony, to jednak prócz kilku gwałtownych pocałunków, nie było żadnej gry wstępnej, aby moje ciało mogło się przygotować. No i choć zazwyczaj nie stosowaliśmy, toteż nie mieliśmy pod ręką żadnego lubrykantu. A masło stało za daleko, aby go użyć. Zresztą tak spragnieni siebie, nawet nie mieliśmy do tego głowy, a ja chciałem, żeby bolało. Spodobało mi się to połączenie słodkiej przyjemności z bólem i stwierdziłem, że musimy częściej zabawić się w ten sposób.

Nareszcie wszystko wróciło do normy, oczywiście według nas, bo inni z pewnością nazwali by nas degeneratami.