Część 31.

Część 31.

            Czas płynął sielsko-anielsko. Od dnia, kiedy lekarz uznał, że mój głos jest już w dobrej kondycji, regularnie jeździłem z Tomem do studio. Pracowaliśmy nad nową płytą, to znaczy bardziej on pracował, a ja się trochę opierdalałem. Czasem podsunąłem mu jakiś pomysł, ale kiedy był z nami Bastien, wolałem się nie wtrącać. Zazwyczaj tylko coś im podśpiewałem, ale tylko wtedy, kiedy mnie o to prosili, no i kiedy przyjeżdżała reszta chłopaków, i chcieli próbować.  

            Od czasu mojej nocnej ucieczki z firmy, żyliśmy jak w mydlanej bańce, tylko naszej bańce. Nie było żadnego spięcia, żaden z nas nie kipiał zazdrością. Dzięki tłumaczeniu Toma, zrozumiałem, że musimy żyć w miarę normalnie, w dobrych kontaktach z ludźmi, i dla dobra wizerunku nie stronić od spotkań ze znajomymi, bez nieustannego towarzystwa tego drugiego. Nie mogliśmy ciągle, wszędzie ze sobą chodzić. Teraz, kiedy łączyło nas to, o czym wiedzieliśmy tylko my, trzeba było zachować podwójną ostrożność. I wszystko układało się wspaniale, Tom pozwolił mi jeździć samemu na próby u Bastiena, zgadzał się też na wspólne wypady na zakupy, co bardzo mi się podobało, a w zamian za to, ja nie miałem nic przeciwko, żeby w tym czasie wyskoczył z chłopakami na drinka, kręgle, czy na bilard. Ufałem mu i wiedziałem, że on ufa mi. Ja nie poddawałem się komplementom i słodkim słówkom, jakimi obdarowywał mnie Baron, dlatego też wierzyłem, że on także nie poddaje się żadnym pokusom.

            Ale nadszedł dzień, kiedy moje zaufanie względem Toma, posypało się jak domek z kart…

***

            Była osiemnasta, kiedy Tom zatrzymał się pod domem Barona.

            - Mam po ciebie przyjechać? – zapytał.

            - Raczej nie, Bastien pewnie mnie odwiezie, kiedy skończymy, ale jak coś, zatelefonuję – odpowiedział Bill. – A ty gdzie będziesz?

            - Umówiłem się z Georgiem na kręgielni przy klubie Magic. Może Gustav też dołączy. A tak po prawdzie, nie podoba mi się to wszystko.

            - Co ci się nie podoba? – Czarnowłosy uniósł lewą brew. Nie miał pojęcia, co brat może mieć na myśli.

            - Nie spędzasz z nim przypadkiem za dużo czasu? Jeden kawałek próbowaliście nagrać przez pięć wieczorów, i jeszcze nie jest nagrany. Poza tym wspólne zakupy, włóczenie po knajpach, jakieś lunche, wiecznie coś.

            - Tommy! Bastien jest tylko moim przyjacielem, TYLKO, rozumiesz? – Bill zaakcentował słowo, które miało mu dobitnie przypomnieć, jakie relacje łączą go z DJ’em. – Nagrywam z nim kawałek, ja wiem, że to tylko jeden kawałek, ale musi być idealnie. Niedługo wystąpię z nim na żywo w Baron House na secie, z bezpośrednią transmisją w necie, i nie mam zamiaru czegoś spierdolić. Sam mówiłeś, że mamy żyć normalnie i ufać sobie, a teraz co?

            Gitarzysta westchnął tylko w bezsilności i oparł głowę o zagłówek fotela.

            - Wiem, przepraszam. Wydaje mi się, chociaż nie… Mam pewność, że podobasz mu się. Może nie napiera jakoś bezpośrednio, bo wie, że masz kogoś, ale ewidentnie ma na ciebie chrapkę, to dlatego.

            - Niejeden ma na mnie chrapkę, to znaczy, że potencjalnie każdemu daję dupy?

            - Tego nie powiedziałem, ale z nim spędzasz masę czasu.

            - Jesteś idiotą, Tom. To ciebie kocham, przecież wiesz, poza tym sam mi tłumaczyłeś, że mamy żyć normalnie i nie dać się zwariować, a tymczasem kto tu wariuje…? – Czarnowłosy zmienił ton i miał ogromną ochotę teraz wpić się w wargi bliźniaka, ale dobrze wiedział gdzie się znajdują. Za szybą auta, od strony Toma miał jak na dłoni posesję Bastiena, więc niemożliwe było w tej chwili ziszczenie własnego pragnienia, z jakim będzie musiał zaczekać do późnego wieczora, a wręcz nocy.

            - Ja już dawno zwariowałem… - uśmiechnął się bliźniak. – Sam widzisz co ze mną robisz, Billy.

            - Lepiej już pójdę, bo właśnie mi stanął przez ciebie, a na dodatek nie mogę nawet cię pocałować – Bill przygryzł dolną wargę.

            - Osz, kurwa mać, Billy! Lepiej już idź, bo dopadnę cię i za chwilę będziemy skończeni!

            - Ale jak wrócimy do domu, to ci nie podaruję – mruknął czarnowłosy i szybko wysiadł, aby już nie mieć więcej pokus.

            - To ja ci nie podaruję! – Usłyszał jeszcze głos brata, nim zatrzasnął drzwi. Już nie odwracając się, przebiegł na drugą stronę ulicy i nim nacisnął guzik przy bramie posesji Barona, usłyszał charakterystyczny dźwięk, że może wejść. Więc dobrze, że nie zdobył się na żaden kompromitujący gest, bo blondyn musiał obserwować ich z okna. Pchnął kratę, której zamek ustąpił i pokonawszy kilka metrów prostej drogi do wejścia, wybrukowanej wykwintną kostką, stanął u drzwi posiadłości, które szeroko otworzył mu sam gospodarz.

            - Cześć – z szerokim uśmiechem powitał go i cmoknął w policzek. Bill zastanowił się, dlaczego nigdy nie witał się z nim w ten sposób w towarzystwie innych osób, tylko zawsze sam na sam. Może wydawało mu się to mało męskie? Chociaż w sumie, przecież Bastien był zdeklarowanym gejem i pewnie nikt nie dziwiłby się takim powitaniom. A może po prostu w towarzystwie mężczyzn typowo hetero, nie chciał tego robić, aby nie stawiać ich w sytuacjach, w jakich postawieni być nie chcieli?

            - Zamówiłem kolację i dobrego szampana – uśmiechnął się, zamykając za gościem i jednocześnie współpracownikiem, drzwi. Bill spojrzał na niego nieco zdziwiony.

            - Będziemy coś opijać? Ktoś jeszcze ma przyjść?

            - Nie, będziemy sami opijać nagranie.

            - Chcesz już dziś to nagrać na sztywno? – zapytał czarnowłosy podążając za gospodarzem.

            - Tak, jesteś gotów?

            - Myślę, że tak, jestem gotów – odparł Bill, jednak jego ton głosu zabrzmiał trochę niepewnie.

            - Cieszę się, chociaż wolałbym, żebyś jeszcze przychodził na próby – Z dziwną melancholią odpowiedział Bastien, otwierając drzwi do studio i przepuszczając Billa przodem.

            - Dlaczego? Chciałbyś, żebyśmy próbowali w nieskończoność jeden kawałek? – zaśmiał się.

            - Nie… Po prostu byłby pretekst, żebyś mógł przyjść – Blondyn wbił w niego spojrzenie swoich niebieskich oczu, które wprawiło chłopaka przez moment w zakłopotanie. W ten sposób nie patrzył jedynie przyjaciel i choć doskonale wiedział, że podoba mu się, poczuł się trochę niekomfortowo.

            Bastien był naprawdę bardzo przystojny, jego uroda była niepospolita, do tego wysoki, szczupły, z pięknie wyrzeźbionym torsem, miał powodzenie, nie tylko z powodu swojej sławy i o tym Bill doskonale wiedział. Z pewnością gdyby nie Tom, uległby jego czarowi, ale w sytuacji, w jakiej było teraz jego serce, nawet nie myślał o nim jak o kimś innym, niż przyjacielu, ale jego komplementy i słodkie słowa odbierał z przyjemnością. I choć czasem obawiał się, że chłopak zanadto się zagalopuje, nie robił niczego, aby temu zapobiec.

            - Przecież my nie potrzebujemy pretekstu, żeby się spotykać – odpowiedział wesoło niwecząc tworzący się nastrój. – Dziś nagramy, a jutro może jakieś zakupy? – uniósł do góry lewą brew i uśmiechał się zawadiacko. Bastien lubił tę jego minę, ale tak naprawdę chyba nie było gestu, miny, spojrzenia, jakiego w nim nie lubił.

            - Obiecujesz? – zaśmiał się.

            - Oczywiście, obiecuję! – wypalił wokalista.

            - No to zabieramy się do pracy, im szybciej nagramy tym więcej będzie czasu na przyjemności – puścił mu oczko i nim Bill zamknął się w wygłuszonym pomieszczeniu, udzielił jeszcze kilka wskazówek: - Pamiętaj o tych fajnych melizmatach, jakie dodawałeś na próbach, robimy rozśpiewkę, a potem już pójdzie na czysto, no, chyba, że rozśpiewka wyjdzie tak świetnie, że wystarczy.

            - Okej, to dajesz.

            Bill zamknął się w środku i stanął przed mikrofonem, nakładając słuchawki, a Bastien zajął miejsce za konsolą. Czarnowłosy nie miał pojęcia, że niemal idealnie wykonał swoją pracę już przy pierwszym podejściu, ale DJ zrobił jeszcze trzy nagrania. Studio było jego własnością, w jego domu, nie musiał płacić za wynajem, nie liczył się z żadną kasą, ani z czasem, mógł próbować i nagrywać ile razy tylko zechciał, i nie chodziło tu jedynie o Billa, z którym tak naprawdę chciał spędzić więcej czasu poza pracą. Blondyn był perfekcjonistą, poddając potem nagrania miksowi i masteringowi, chciał mieć niejedną wersję i wybrać te najlepsze, pociąć i połączyć, a jeśli zajdzie taka potrzeba, zrobić jedną idealną z kilku dobrych. Tak też zamierzał zmontować to w przypadku piosenki dla Billa.

            - Koniec na dziś! – oznajmił chłopakowi, który wciąż był zamknięty w kabinie z gąbkowych ścian, a gdy ten to usłyszał, z uśmiechem zdjął słuchawki i wyszedł.

            - I jak?

            - Oczywiście wspaniale! – zaśmiał się promiennie.

            - Kiedy zmontujesz?

            - W ciągu najbliższych kilku dni, jak najszybciej. Przyjedziesz odsłuchać, nie wyślę ci przed premierą, sam rozumiesz.

            - Rozumiem, internet to kurwa – Kiwnął głową Bill. – To co z tą kolacją? Głodny jestem.

            - Za pół godziny, będą idealnie o dziewiętnastej trzydzieści. Chodź nad basen, zapalimy – zaproponował i niemal w tym samym czasie rozbrzmiał dźwięk wideofonu. – Czyżby się pospieszyli? – zdziwił się i ruszył w kierunku holu, ale kiedy zobaczył kto stoi przy bramie, nie nacisnął złotego guzika, tylko szybko wrócił do Billa, który spojrzał na niego pytając:

            - I co, kolacja?

            - Niestety nie. To mój były.

            - Nie wpuścisz go?

            - Nie ma mowy, po co? Chcę spędzić ten wieczór z tobą, w spokoju. Chodźmy zapalić – rzucił, kierując się w stronę salonu, z którego było wyjście na tylny taras i basen. – Tylko co będziemy palić? Masz ochotę na trawkę?

- Chcesz mnie upalić? – zażartował Bill.

- Czemu nie…? Gdybyś dzięki temu był łatwiejszy…

- Jeśli mam ochotę na seks, nie potrzebuję żadnych ułatwień – Teraz spoważniał i wbijając spojrzenie w Bastiena, który miał wrażenie, że tymi słowami poczuł się dziwnie dotknięty.

- Wiem, to znaczy domyślam się. Wiesz, że nigdy nie miałem cię za łatwego, ja tylko żartowałem, przepraszam.

- Ale ja się nie pogniewałem. Gdybym chciał seksu, nie potrzebowałbym do tego niczego – powtórzył czarnowłosy łagodnym i ciepłym tonem. Bastien miał teraz nieodparte wrażenie, że to jakaś obietnica. Czuł, że chce czekać na taką chwilę, a jeśli kiedykolwiek ma się zdarzyć, uczyni go najszczęśliwszym człowiekiem na świecie.

Chwila konsternacji zatrzymała czas w miejscu, a po chwili znów odezwał się Bill:

- To przynieś te skręty, upalmy się, upijmy, najwyżej nie wrócę na noc i Tom mnie zabije.

- Czemu Tom miałby cię zabić? Ma przecież swoje życie, nie? Zaczekaj tu, już przynoszę – zniknął wbiegając po dwa schodki na górę, a pozostający na dole gość jedynie cicho westchnął, i mruknął sam do siebie:

- No nie, my mamy wspólne życie… - zamyślił się zastanawiając, co mogłoby się dziać, gdyby faktycznie spędził noc u Bastiena, nawet śpiąc grzecznie na kanapie, zupełnie sam. Przecież Tom by mu tego nie darował i nigdy nie uwierzył, że nie dał mu dupy. Lepiej jednak pozostawić to jedynie w sferze wyobraźni, jak i zachować dla siebie wszystko to, co do tej pory powiedział mu Bastien, a także ewentualne komplementy i propozycje, jakie zapewne padną z jego ust do końca tego wieczoru.

Dźwięk komórki gospodarza domu wyrwał go z objęć własnych myśli. Leżała na stole w salonie i dzwoniła uporczywie, ale zaraz tuż obok zjawił się jej właściciel. Chwycił aparat do ręki lecz nie odbierał, przyglądał się tylko temu, co ukazało się na wyświetlaczu, z niezbyt zadowoloną miną.

- Nie odbierzesz?

- To znowu Max, czego on, do jasnej cholery, chce? – zdenerwował się.

- Nie dowiesz się, jeśli nie odbierzesz – stwierdził Bill z uśmiechem, ale chłopak tak naprawdę wcale nie chciał odbierać, miał dość jego ciągłych pretensji. Nazwał go swoim byłym chociaż przecież nigdy nie stanowili pary, ale może to nie było takie złe określenie. Max był jego byłym od seksu. Telefon zamilkł, a chłopak zdawał się odetchnąć z ulgą. Wyszli na zewnątrz, nim jednak zdołał odpalić skręta, komórka znów rozdzwoniła się. Zdenerwowany wrócił do salonu i tym razem odebrał połączenie. Wiedział, że jeśli tego nie zrobi, chłopak nie da mu spokoju, a wyłączyć aparatu nie chciał, bo czekał na telefon z restauracji.

- Czego ty do cholery chcesz? – Niezbyt przyjemnym tonem odezwał się, a wysłuchawszy co osoba po drugiej stronie ma mu do powiedzenia, odparł nie mniej niemile: - To oczywiste, i nie zamierzam cię wpuścić, bo nagrywamy. Nie mam także zamiaru z niczego ci się tłumaczyć. Nie, nie spotkam się dziś z tobą, bo nie mam czasu. Ani dziś, ani jutro, rozumiesz? I daj mi spokój! – Rozłączył się, odkładając telefon.

- Czyżby chciał do nas dołączyć? – Bill już odpalił swoją używkę i właśnie się zaciągnął, wypuszczając chmurę słodkawego dymu.

- Tak, wyobraź sobie, że był chyba gdzieś w pobliżu, bo widział cię, jak tu wchodziłeś. Dostał jakiejś białej gorączki z zazdrości, a już mu tłumaczyłem, że nic nas nie łączy, prócz spraw zawodowych i przyjaźni.

- A co go to może obchodzić? Przecież to twój były.

- Tak, wciąż cholernie zazdrosny były. Właściwie to nawet nie byliśmy razem, łączył nas tylko seks, pieprzyłem go, kiedy miałem ochotę, był, chociaż może nawet wciąż jest, w tym dobry – Bastien zmrużył oczy wpatrując się w Billa, którego widok na chwilę przesłoniła mu chmura białego dymu.

- A ty?

- Co ja?

- Czy ty jesteś w tym równie dobry? – zapytał czarnowłosy, oblizując kusząco wargi, aż blondyna przeszył dreszcz podniecenia.

- Nie wiem, musiałbyś sam się o tym przekonać – odparł hardo, po chwili w jakiej błogość zwirowała w jego lędźwiach. Czy było możliwe to, że jego marzenie wreszcie się spełni?

***

            Tom dobrze bawił się na kręglach. Wprawdzie przyjechał swoim autem i miał nie brać alkoholu do ust, ale w końcu namawiany przez Georga i jego przyjaciela, skusił się. Tak naprawdę jedno piwo nie stanowiło przeszkody, aby mógł wsiąść za kierownicę, ale po jakimś czasie okazało się, że jednak tylko na jednym się nie skończy. Kiedy w kieszeni Toma zawibrowała komórka, myśląc, że może to Bill, pospiesznie ją wyjął i wówczas okazało się, że to Marcus. Odebrał więc połączenie, a kiedy mężczyzna dowiedział się gdzie są, stwierdził, że po ciężkim dniu z przyjemnością do nich dołączy i opiją intratny, reklamowy kontrakt, jaki razem z Danielle udało się dziś załatwić, i dopiąć wszystko na ostatni guzik. Jednak Tom nie spodziewał się, że menager zjawi się tu z piękną brunetką, miał raczej pewność, że to będzie tylko męski wieczór, dlatego kiedy zobaczył go w jej towarzystwie, na jego twarzy wymalowało się zdziwienie.

            - O ja cię pierdolę. Po cholerę ją tu przywlókł? – zaklął szpetnie, zwracając się do Georga.

            - Nie narzekaj, możesz śmiało zamoczyć, bo na twój widok jej nogi same rozchodzą się na boki – zażartował przyjaciel.

            - I to mnie właśnie wkurwia, wiesz? Nie lubię łatwych lasek, a ona jest zbyt łatwa – mruknął ciszej, bo para przybyszów była już bardzo blisko. Tak naprawdę kłamał, bo jak dotąd wcale nie przeszkadzało mu, że laska szybko rozkładała przed nim nogi. Gdyby nie Bill, z miłą chęcią już dawno by ją zaliczył, teraz jednak zastanowił się co zrobić, aby o tym z kim spędzał ten wieczór, nie dowiedział się bliźniak. Mało prawdopodobne było, aby przy jakiejś luźniej rozmowie to nie wyszło na jaw, może więc powinien pożegnać się i pojechać do domu? Ale do diabła! Przecież on się z nią nie umawiał i to nie jego wina, że Marcus ją tu przywlókł. Poza tym przecież nie spędzi z nią wieczoru sam na sam, będą bawić się wszyscy razem. Bill tak naprawdę wcale nie będzie miał o co się złościć.

 Kiedy już sam sobie wszystko poukładał w głowie i uspokoił sumienie, bez zbędnych, myślowych obciążeń, z wielką przyjemnością poddał się dalszej grze w kręgle. Właśnie była kolej na jego rzut.

***

            Bastien bardzo zadziwił Billa. Kolacja, jaką dostarczono z restauracji, składała się z kilku dań. Chłopak nie poznał jeszcze do końca gustu swojego gościa, dlatego też zamówił nie jedną, a wiele potraw do wyboru.

            - Przesadziłeś… - mruknął czarnowłosy z uśmiechem sięgając po serwetkę i wytarł nią nabrzmiałe ciepłem dania i pitego szampana, usta.

            - Co masz na myśli, wytykając mi przesadę? – zapytał chłopak.

            - Bardzo dobre było, ale co ty zrobisz z całą tą resztą? Przepraszam, że nie dałem rady zjeść wszystkiego – zaśmiał się.

            Bastien wzruszył ramionami i z radością w głosie odpowiedział:

            - Chciałem, aby ci smakowało, a to czego nie daliśmy rady zjeść, włożę do lodówki, zjem jutro, pojutrze, albo dam moim psom, to co będzie się nadawało. A jak się zepsuje, po prostu wyrzucę. Zmieścisz deser?

            Bill zaśmiał się głośno.

            - Koniecznie chcesz, żebym utył? A co na deser? – Doskonale wiedział, że nie odmówi, był zbyt wielkim łasuchem, uwielbiał każdy rodzaj słodyczy.

            - Pucharki bezowe z serkiem mascarpone, bitą śmietaną i owocami.

            - Rany! No dawaj je! – Entuzjazm, z jakim wypowiedział te słowa rozbawił obu, a gospodarz natychmiast przyniósł obiecaną łakoć.

            Po wypalonych skrętach i butelce szampana mieli dobre humory, ale daleko im było do jakiegokolwiek upojenia. Deser jedli powoli, a to tylko dlatego, że byli już najedzeni i jedli go z czystego łakomstwa, delektując się. Między każdym kolejnym wypełnieniem ust słodyczą, rozmawiali, trochę planując najbliższy czas. Data zaprezentowania nowych kawałków Bastiena na żywo w jego klubie, była już ustalona, a wszystko to miało mieć miejsce dwa dni po premierze jego płyty. Nagranie z Billem, jak i jeszcze jedna piosenka, którą nagrywał z pewną wokalistką, miały się ukazać na singlu, ale tę datę miał dopiero ustalić, więc nie był to najbliższy czas.

            - Pojawicie się wszyscy na premierze live mojego krążka, mam nadzieję?

            - Jasne, kiedy dokładnie?

            - Trzydziestego czerwca, oczywiście zaproszenia przekażę.

            - Kupię wcześniej płytę.

            - Dostaniesz ją ode mnie, z dedykacją… - mruknął Bastien, przechylając się nieco przez stół. Wpatrywał się w Billa, jakby chciał wyryć sobie jego obraz w pamięci, a przecież to już dawno się stało. Pamiętał każdy, najdrobniejszy szczegół jego twarzy, najmniejszy pieprzyk i miejsce z blizną. Czarnowłosy na chwilę uciekł spojrzeniem, sięgając po kielich z szampanem, ale zaraz znów patrzył mu w oczy znad szkła, wolno sącząc trunek.

            - Uwielbiam na ciebie patrzeć, wiesz? – szepnął blondyn.

- Myślę, że wiem. I chyba wiem dlaczego…

- Więc dlaczego twoim zdaniem?

- Podobam ci się – wypalił Bill.

- No tak, zgadłeś. I dlaczego jeszcze?

- To proste. Chciałbyś mnie po prostu przelecieć, zgadłem?

Bastien uśmiechnął się pod nosem i dolał obojgu szampana, po czym chwycił swój kieliszek i nim odpowiedział, zamoczył usta w trunku.

- Tak szczerze, to wolałbym się z tobą kochać, ale do kochania potrzebne jest uczucie trochę silniejsze niż przyjaźń.

- Ale my nie jesteśmy w sobie zakochani – zakończył wywód blondyna, wokalista.

- Racja – Gospodarz puścił mu oczko, śmiejąc się. Tak naprawdę, niewiele mu brakowało do tego stanu, z każdym dniem, z każdą godziną, kiedy przebywał w jego towarzystwie, usprawiedliwiając chęć bycia obok współpracą, czy choćby zwykłą przyjaźnią, po prostu zaczynał czuć do niego coś więcej, i oczywiście cholernie go pragnął. Czasem wręcz obawiał się, że Bill zauważy tworzące się wybrzuszenie w jego spodniach, kiedy jakaś nagła i niezamierzona bliskość tak mocno pobudzała go. Miał ogromną nadzieję, że tego wieczoru coś się wydarzy, przecież ten chłopak nie mógł być ze stali. Wprawdzie ciągle gdzieś z tyłu głowy świtała mu myśl, że podobno kogoś ma, ale kimże był ten ktoś? Osoba, jakiej nikt nigdy nie widział. I jak spędzał z nim czas, kiedy ostatnio tak często spotykali się, a gdy nie byli razem przebywał albo w studio, albo z bratem. Jeśli się z kimś jest, przecież poświęca mu się sporo czasu, a już na pewno wspólnie spędza wieczory, chociaż dwa, trzy w ciągu tygodnia. Czasem więc zaczynał wątpić w istnienie tej drugiej połówki młodszego Kaulitza, zresztą podobnie jak i starszego. Ten wypad po pracy do Danielle, nie świadczył o tym, że kogoś ma. Wprawdzie mogli wówczas jechać faktycznie tylko na drinka, ale widząc, jak dziewczyna na niego leci, Bastien szczerze wątpił, czy chłopak nie wykorzystał sytuacji. Miał nieodparte wrażenie, że tych swoich domniemanych partnerów, po prostu obaj wymyślili, aby uniknąć jakichś niepotrzebnych zalotów.

Teraz był dobry moment, aby jakoś wyciągnąć to z Billa, sprytnie wymanewrować słowami tak, aby nakłonić go do zwierzeń.

- A twój partner Bill, co o tym wszystkim sądzi?

- Ale o czym? – Chwila, w jakiej ciszę wypełniała tylko łagodna muzyka, wytrąciła czarnowłosego z uwagi i zupełnie nie wiedział, co chłopak ma na myśli.

- Chyba ostatnio się z nim nie widujesz. Pracujesz, jesteś z Tomem, albo spędzamy dużo czasu razem… Nie jest zazdrosny?

Tego Bill się nie spodziewał. Zupełnie rozkojarzony wcześniejszą rozmową nie miał pojęcia, co ma powiedzieć.

- No ostatnio akurat jestem trochę zajęty, ale nie sądzę, żeby był zazdrosny – odpalił.

- Ja bym był… - Bastien znów wkraczał w niebezpieczne sfery.

- Ufa mi.

- Ja bałbym się ufać, a będąc twoim partnerem, byłbym wściekle zazdrosny już o samą taką rozmowę.

- Baron, to tylko rozmowa…

- Ale jesteś tu ze mną, on nie wie co robimy, zaufanie można mieć, ale ja bym się bał, że może coś ukrywasz. A partner twojego brata też ma do niego takie zaufanie?

Bill nerwowo poruszył się na krześle. Wciąż siedzieli przy stole, na wprost siebie, pijąc szampana.

- Nie rozumiem, co ma do tego wszystkiego Tom? – zapytał, uważnie mu się przyglądając. Nie wiedział do czego blondyn zmierza, czyżby coś między nimi zauważył, że tak drąży temat?

- No jesteście bliźniakami, on też kogoś ma, kto pewnie mu ufa, ale jego kobietą chyba nie jest Danielle? – palnął.

- Oszalałeś? – Z nutą nerwowości w głosie zaśmiał się Bill. – Co ci przyszło do głowy? Co ma do tego Danielle? – Teraz poczuł się niepewnie, nie miał bladego pojęcia o co tak naprawdę chodzi.

            - Mam na myśli to, że podobnie jak ty, jest z kimś, a pewnego popołudnia pojechał z Danielle do jej mieszkania, niby na drinka – Baron puścił mu oczko, śmiejąc się, a Bill w jednej chwili zbladł. Czuł, jak krew odpływa mu z twarzy. Miał ochotę znów sięgnąć po kieliszek, ale bał się, że nadto okaże emocje, jakie właśnie nim zawładnęły i, że za bardzo będą trzęsły mu się ręce. 

            Co, do kurwy, ten chłopak przed chwilą powiedział?!